اما روزی که سهمیه ی تشکل ها برای دیدار آقا مشخص شد و فهمیدم که تشکل ما یک سهمیه دارد و اون هم طبق روالی که وجود دارد به من نمیرسه و نمی تونم برم .راستش اولش ناراحت شدم اما بعدش با خودم گفتم که این دیدار توفیق می خواد اگر ما توفیق حضور داشته باشیم حتما ازآسمون هم که شده کارت حضور در دیدار آقا برای ما می رسه .
سهمیه ی امسال کل اتحادیه ما 50 نفر بود، البته بچه ها به دنبال افزایش سهمیه بودند چون تشکل ما در 50 دانشگاه دفتر داره که باعث می شد حتی به اعضای شورای مرکزی اتحادیه هم نرسه که در روزای اخر به لطف خدا سهمیه شد 60 و چند تا سهمیه ویژه.
اماروز دیدار که شد و کارت ها که اومد یکی از دوستام که سال قبل دیدار آقا رو رفته بود، گفت بیا تو امسال برو .گفتم باشه میرم اما زمانی که رفتم کارت دوستم بگیرم دیدم اسم خودم هم بین صاحب کارت ها هست .گفتم الحمدلله خدا توفیقمون کرد که امسال برای دومین بار بریم دیدار آقا . خدایا شکرت
به لحظات دیدار که نزدیک می شدم همش حرفای یکی از دوستام که می گفت این خاص ترین دیدار آقاست میامد توی ذهنم . میگفت این دیدار یه شور و هیجان دیگه ای داره . حال و هوای دیگه ای داره .یه استرس و شوقی خاصی برای دیدار داشتم .
ما چند ساعت قبل از دیدار با دوتا از دوستامون رفتیم دفتر رهبری با یکی از کارشناسای اونجا قرار ملاقات داشتیم تا درباره ی موضوعی با ایشون صحبت کنیم. جلسه ما تا ساعت 17:40 طول کشید و دیدار اقا شروعش 18 بود، از جلسه خارج شدیم و رفتیم به سمت حسینیه . ما از دری وارد شدیم که متعلق افراد ویژه بود. به همین خاطر یکی از کارت های شناسایی خودم را اونجا گرو گذاشتم تا رد بشم و دوستم هم همین کار رو کرد؛ غافل از اینکه برای ورود به قسمت بازرسی هم باید کارت شناسایی داشته باشیم من که دو تا کارت داشتم اما دوستم فقط یکی داشت .
رفتیم نگهبان جوان حسینیه به دوستم و چند نفر دیگر گیر داد که بدون کارت شناسایی اجازه ورود نمیدم . دوستم و من یه مقدار اصرار کردیم که ما از اون در دیگه اومدیم و یک جایی دیگه کار داشتیم به خاطر همین کارت شناسایی ما گرفتن . ما با خودمون گفتیم طرف حق داره که قانون داره اجاره می کنه به همین خاطر دوستم رفت دنبال کارت شناسیش که اون یکی دوستم که کارت دیدار نداشت گرفته بود و رفته بود . حالا منم همون وروردی حسینیه امام وایستادم که دوستم بیاد.
هر چند دقیقه اون جوان نگهبان قانون مند میامد به من می گفت که دوستت نیامد منم می گفتم نه نیامد به من می گفت تو بیا برو داخل گفتم نه دوستم باید بیاد .
تقریبا نیم ساعتی که منتظر موندم یک نفر مسئول در آن قسمت من رو که دید آمد و جریان واسش تعریف کردم ، یک مقداری با من صحبت کرد و آخرش به من گفت که وایستا منتظر دوستت و تجربه نشون داده که دوستت میاد.
بعد 45 دقیقه یا یک ساعت دوستم آمدم و هم زمان با پایان قرائت قرآن ما هم وارد حسینیه ی دیدار یار شدیم . این دومین دیدار یار امسال من بود خدا قسمت کرده بود اول فروردین هم در مشهد آقا را زیارت کرده بودیم .
دیدار اولی بودن خودش انگیزه ای برایم شده بود که به دقت به صحبت های نماینده‌های تشکل های داشنجویی گوش بدم.
داستان غزه و پیشرفت های علمی داستان مشترک همه ی صحبت ها بود . همه از حمله به پاره ی تن اسلام به شدت عصبانی بودند.
از ازدواج تا آستان قدس و ریاست 35 ساله ی آن ، از باطلاق خواندن مذاکرات هسته ای تا حمایت از مذاکره آن هم به شکل حمایت های رهبر انقلاب ، از تشکر از وزیر بهداشت بابت وضعیت سلامت در کشور و دعا برای ایشان تا انتقادات از جنس فتنه ای چند تشکل، از عملکرد وزارت علوم آن هم در حضور خود وزیر ، همه و همه ی مسائل مهمی بود که در سخنان نماینده های تشکل ها مطرح شد. مسائلی که واکنش هایی از جنس به به برای ازدواج و تکبیر برای فتنه و فساد های داخلی را به دنبال خود داشت .
برای من نحوه گوش دادن آقا به صحبت های دانشجویان جالب بود، با دقت کامل و همراه با یادداشت برداری و تحسین .
آقا امسال سخنان خود را با این جمله آغاز کردند که این جمله برای ما هم خوب بود و هم بد .
امسال آقا به سوالات کمتری از دانشجویان پاسخ دادن و پاسخ بعضی از سوالات را ارجاع به خود دانشجویان و بحث درباره ی ان ها در کرسی های آزاد اندیشی دادند . اما نکاتی که چند سال قبل درباره ی نحوه ی نقدو مطالعه ی کتاب های معرفتی را دوباره مطرح کردند که در نوع خود هشداری بود برای همه ی ما دانشجویان .
سخن ایشان درباره ی ازدواج با تایید دانشجویان و اظهار شوق آن ها همراه شد که ایشان بعد این عکس العمل دانشجویان گفتند که بنده «انتظار این نوع عکس العملی داشتم» که با خنده ی ایشان و حضار همراه بود .
اما رهبری بخش دوم و عمده سخنانشان را به غزه اختصاص دادند البته از چهره ی ایشان می شد فهمید که چه مقدار از این مسئله و حملات وحشیانه ی رژیم صهیونیستی ناراحتند .
تماشای افطاری ایشان هم برای ما شیرین بود ما که ایستاده بودیم و افطاری خوردن ایشان را تماشا می کردیم . در اخر هم دستی برای ما تکان دادن و گفتن بروید افطاریتان را بخورید .
