1- مسعود کیمیایی، در جشنواره فجر سال 1389، روی سن رفت که تقدیرش کنند. آنجا اگرچه گفت: فروتنانه از تشکیلات قوه قضاییه می خواهد که در حکم جعفر پناهی تجدید نظر کنند، اما هیچ رسانه ای و تقریبا هیچ تشکیلاتی این خواسته را فروتنانه تلقی نکرد! فارغ از این که مسعود کیمیایی آن لحظه ای که این حرف را زد، در پس ذهنش به چه چیزی فکر می کرد، آنهایی که می خواستند این حرف سیاسی مسعود کیمایی را سیاسی برداشت، کنند، این کار را کردند. خواستارهای فراقانونی در مورد یک امر قانونی، قلدر مئابی است، ادبیات متفاوت از ماهیت یک رفتار قلدرانه چیزی نمی کاهد...
.jpg)
2- برنامه هفت در روزهای اوجش با زوج فریدون جیرانی و مسعود فراستی و در جمعه شبی که احتمال می دهم مخاطب زیادی داشت، تهمینه میلانی را به حضور پذیرفته بود، برای نقد و بررسی فیلم «یکی از ما دونفر». انگار حرفی را سالها خورده بود و حالا که پایش به یک برنامه تلویزیونی پرمخاطب رسیده بود، چشم در چشم مردمی که نگاهش می کردند، گفت: «مگر می‌شود .jpg)
کسی در ایران بزرگ شود و عقده نداشته باشد، تمام ایرانی‌ها عقده‌ای‌اند.». نمی دانم استفاده از تعبیر «بی شرمانه» برای پسوند توهین خانمی با آن همه ادعای روشنفکری، کافی باشد یا نه! اما یادم هست که جیرانی آن روز در تایید بخشی از حرفهای میلانی مدام و به عادت سرتکان می داد!
3- روزی از روزهای سرد زمستان، در یکی از جلسات گرم نقد و نظر فیلم که همواره -مخصوصا در میان اهل ذوق و هنر و ادب و روشنفکری- باید مباحث گفتگو محور حل شود، کارگردان فیلم گاوبه منتقدانش گفت: خر. داریوش مهرجویی در پاسخ به یکی از سوالهای مخاطبان و اتفاقا کسانی که سالها تشویقش می کردند، گفت: «یعنی چی این سوال؟! آنهایی که منتظر چنین چیزی هستند هیچی از سینما نمی‌فه‌مند! به معنای واقعی خَر هستند و از حماقتشان چنین حرفی می‌زنند! عین همین حرفی که زدم را منتشر کنید وگرنه راضی نیستم مصاحبه‌ام منتشر شود!»
4- فیلم را بدون مجوز ساخته بود و به جشنواره آورده بود. فیلمش یک نقطه سفید نداشت، همه بازیگرانش یا معتاد بودند، یا بیکار بودند، یا ایدز داشتند، یا افسرده و پریشانحال بودند و دریغ از یک آدم معمولی. یک خط از تحلیل رویترز را درباره این فیلم بخوانید:«آنچه تهران را تاریک و متروک نشان می‌دهد، زندگی مردمی است که تنها پولشان کفایت زنده ماندنشان را می‌دهد و مجبور به تحمل شرایط دهشتناک بوروکراسی، بیکاری، اعتیاد به مواد مخدر و همچنین خیانت همسر هستند» اما مهم نبود. مهم این بود که اصلا این فیلم را بدون مجوز ساخته بود. اگرچه بعد از اینکه همه از بدون مجوز بودن و غیرقانونی بودنش حرف زدند، در محفلی غیر رسمی، مجوزش گرفت، اما باز مهم نبود چرا که خودش پیشتر قلدر مئابانه و با ژستی که به اهلش می آید گفته بود:« من نمی خواستم برای ساخت یک فیلم سینمایی وارد پروسه دریافت پروانه ساخت شوم و طی نامه ای که به وزارت ارشاد هم نوشتم این مساله را مطرح کردم. باید بگویم از مادر زاییده نشده کسی که نگذارد من فیلم بسازم.»
5- و ...
نمی دانم با شنیدن ادبیات این مدلی آقایان و خانمهای روشنفکر! هرکسی یاد چه می افتد. اما برای من که کمی در تاریخ غور کرده ام، بعد از ظهر 28 مرداد 32 به ذهن متبادر می شود. چماق به دستان در خیابان های تهران راه افتادند و ظرف یکی دو ساعت، دولت مردمی مصدق را زمین زدند و شاه برگشت و دوباره مردم 25 سال زحمت کشیدند تا آخرش؛ «شاه رفت».
کمی بیشتر تاریخ را که خواندم و ریز شدم در ادبیات شعبان بی مخ، فهمیدم که او نیز از همین ادبیات استفاده می کرد. البته او به ژست و قیافه نیز قلدر مئاب بود. مردمی که آنجا بودند و نوشتند، در خاطرات آورده اند که شعبان بی مخ که از مدرسه فرار کرده بود و بی سواد بود و روشنفکر هم نبود، راه افتاده بود در خیابان و داد می زد: «از مادر نزاییده کسی جلوی من را بگیرد»، «تشکیلات (مصدق) باید جمع کنه بره»، «آی! نفس کش» و ... . شعار علیه دولت مردمی می داد و از اقلیت شاه دوست می خواست بریزند در خیابانها! مثل دعوتی که یکی در سال 88 از مردم کرد، که «اگر ما رای نیاوردیم، مردم بریزند تو خیابانها»
هیچ فرقی نمی کند، قلدر مئابی، قلدر مئابی است و یک روز شعبان بی مخ می شود کودتاچی و روز دیگر در عرصه ای دیگر یکی با همین ادبیات می خواهد، کودتا کند یعنی به قانون بگوید؛ «برو جلو بوق بزن»
مثل حرفهایی که این روزها عوامل فیلمهای غیرقابل اکران می زنند با قانون. قلدر مئابی در سینما حالا دارد با لات بازی و فریاد و عربده مجوز می گیرد. منتظر فیلمهای کارگردان های قلدر روی پرده باشید!
دانشجو
1393/06/25 - 14:20
