پیش به سوی ایران غیر انقلابی

خبرنامه دانشجویان ایران: میکائیل دیانی// چند ماه پیش انتشار توییت «دنیای فردا دنیای گفتمان هاست، نه دنیای موشک ها»؛ از سوی هاشمی از سر ناآگاهی قلمداد شد، چه آنکه اگر قرار بود آگاهانه در نظر گرفته شود، تحلیل در مورد آن از جنس رفتاری خیانت آمیز محسوب می شد، اما صحبت های پیش از آن و صحبت های چند روز قبل هاشمی روایت دوم را پر رنگ تر می کند. وقتی آنجا که هاشمی در گفت‌وگویی با مجله مطالعات بین المللی در شماره تابستان 92 می گوید «حمایت از حزب الله و فلسطین به شرط آن که از طریق آنها مزاحمتی برای دیگران -احتمالا منظور آمریکا و اسراییل یا اقمار آنهاست- ایجاد نکنیم اشکالی ندارد.» را بگذاریم در کنار موضعش نسبت به متهم کردن دولت سوریه به حمله شیمیایی علیه مردم خود و این دو را کنار آن توییت و این اظهار نظر شاذ جدیدش بگذاریم روایت هاشمی از جنس دوم پر رنگ تر می شود.

وقتی هاشمی می گوید «اگر می‌بینید آلمان و ژاپن این روزها محکم‌ترین اقتصاد دنیا را دارند، اینها بعد از جنگ جهانی دوم از اینکه نیروی نظامی داشته باشند محروم شدند... نیروهای نظامی بیشترین خرج کشورهای در حال جنگ را می‌بردند و از این رو با این اقدام پول‌های‌شان آزاد شد و به‌دنبال کارهای علمی و تولیدی رفته و اقتصاد دانش‌بنیان برای خود درست کردند، لذا دیگر آسیب‌پذیر هم نیستند، این راه در ایران باز شده است و مدیران و دلسوزان و معلمان باید وارد این فضا شوند، مطمئنم دوره دوم دولت روحانی می‌تواند ما را به آنجا برساند.» یعنی آن نگاه ناآگاهانه صحبت کردن هاشمی را باید کنار بگذاریم و بدانیم که هاشمی هم می داند چه می گوید!

اما حالا با هاشمی سنجیده سخن گفته چه می شود گفت؟ آیا آنچه گفته درست است؟ حداقل چهار دلیل می توان اقامه کرد که هاشمی اگرچه می خواهد تکمیل کننده پازل آمریکایی «ایران غیرانقلابی» باشد اما این شذوذاتش غیرقابل قبول است.

اول) جناب هاشمی برای اثبات منطق نامقبول خود دو کشور ژاپن و آلمان را مثال می زند که بعد از جنگ جهانی دوم بجای صرف بودجه برای توان نظامی شان، توان علمی و اقتصادی خود را تقویت کردند، حال آنکه ایشان یا تاریخ روابط بین الملل را نخوانده اند یا خواسته آن را سانسور کرده اند، چرا که آلمان و ژاپن متجاوزین و شروع کننده های جنگ جهانی بودند و پس از حمله شکست خوردند و پس از شکست، اشغال شدند و راهی جز قبول شروط پیروز در جنگ نداشتند، و اساسا پس از جنگ جهانی دوم و تحقیرهای متمادی این دو کشور، اولین شرط حضور آنها در جامعه جهانی (از سوی همان کشورهای پیروز) قطع فعالیت های نظامی شان بود! این در حالی است که ایران نه جنگی را آغاز کرده و نه توان نظامی را می خواهد در خدمت جنگ بگیرد، و تلاش در این جهت برای بالابردن توان بازدارندگی نظامی است، همچنین ایران شکست خورده و اشغال شده جنگی هم نیست که شروط پیروز در جنگ را بپذیرد.

دوم) منطق هاشمی آنجا سست بنیان تر نمایان می شود که با نگاهی به به بودجه نظامی کشورهای جهان مشاهده می شود که ژاپن و آلمان جزء ده کشور اول دنیا در صرف بودجه برای توان نظامی شان هستند، به عبارت دیگر به محض برداشته شدن فشار از روی آنها اولین جایی که دست به تقویت آن زدند و هنوز هم جزو ردیف های بالای بودجه آن کشورها می باشد، بودجه نظامی آنها است.

سوم) توصیه جناب رفسنجانی در شرایطی ارائه می شود که در هر چهار طرف ایران جنگ است و تلاش برای توان بازدارندگی اولویت دارد و این در شرایطی است که کشورهای منطقه که بخشی از آنها موضع تخاصمی با جمهوری اسلامی دارند هر یک سرمایه گذاری های کلان در حوزه نظامی خود می کنند. شاید نگاه به آمار بتواند گویای مسئله باشد که بعنوان مثال عربستان با سی میلیون و اندی جمعیت 87.2 میلیارد دلار، امارات متحده عربی با نه میلیون و اندی جمعیت 22.8 میلیارد دلار، ترکیه با هفتاد و هشت میلیون 13.1 میلیارد دلار هزینه می کند و ایران با نزدیک به هشتاد میلیون نفر 12 میلیارد دلار هزینه می کند و این در حالی است که انباشت تسلیحات در کشورهای عربی هر روز با شیب تند تری رو به افزایش است.

چهارم) اما این منطق را شخص جناب هاشمی خود بر باد داده است، وقتی چند ماه قبل می گوید اگر برجام نبود جنگ رخ داده بود، یعنی ما بایستی آمادگی لازم را در صورت جنگ احتمالی داشته باشیم و در این شرایط حکم بر تعطیل کردن توان دفاعی، یعنی خودکشی! حالا چطور این تناقض رفتاری در جناب هاشمی جمع می شود الله اعلم!

پی نوشت: آنچه در نقد صحبت جناب هاشمی می آید به معنای نقد سرمایه گذاری بر حوزه علم و دانش و اقتصاد دانش بنیان نیست، اساسا افزایش بودجه توان دفاعی به معنای کاهش بودجه علم و فناوری نیست؛ بلکه دولت بجای فراهم کردن امکانات برای شرکت های خارجی و سرمایه گذاری بر صنایع آنها باید این بودجه در اختیار نیروی علمی داخل قرار گیرد که علمش را به ثروت تبدیل کند و همان اندک بودجه پژوهشی کشور پرداخت شود که معاونت علم و فناوری همواره گله مند بی توجهی به بودجه های پژوهشی کشور نباشد!