این مصاحبه، اظهارنظر و تیتر مضحک، که بیشتر به شهادت دادن دم روباه برای خودش شباهت دارد، همگی در تلاش هستند تا زمینه ساز بی اعتبار کردن یکی از شناخته شده ترین اسناد موجود درباره نقش بنیادین آمریکا در راه اندازی جنگ بر علیه ایران شوند!
خبرنامه دانشجویان ایران: تحلیل نقش ایالات متحده در جریان جنگ تحمیلی، موضوع پژوهش های بسیاری در داخل و خارج از کشور قرار گرفته است. یکی از مسائلی که همواره در این مسیر محل مناقشه بوده است، تبیین نقش ایالات متحده به عنوان بانی و یا حامی جنگ است.
به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ آمریکایی ها ترجیح می دهند تا افکار عمومی ایران، آنها را هم مانند دیگر کشورهای غربی و شرقی فروشنده سلاح به عراق، تا همیشه تنها در نقش حامی و دوست صدام ببینند، و نه بیشتر.
از این رو، با وجود اسناد معتبر و متعدد در زمینه نقش کلیدی آمریکا در راه اندازی جنگ تحمیلی 8 ساله بر علیه ایران، هنوز هم مقاومت هایی از سوی مقامات آمریکایی و البته برخی جریانات آمریکادوستِ داخلی در این زمینه دیده می شود.
به عنوان مثال، مهرماه 1390 یکی از رسانه های داخلی کشور، پس از ترتیب دادن گفتگوی مفصلی با گری سیک، معاون وقتِ زبیگنیو برژینسکی-معاون امنیت ملی دولت کارتر- با اشتیاق به نقل از این مقام سابق آمریکایی تیتر می زند:«شهادت می‌دهم برژینسکی با صدام ملاقات نکرد!»
این مصاحبه، اظهارنظر و تیتر مضحک، که بیشتر به شهادت دادن دم روباه برای خودش شباهت دارد، همگی در تلاش هستند تا زمینه ساز بی اعتبار کردن یکی از شناخته شده ترین اسناد موجود درباره نقش بنیادین آمریکا در راه اندازی جنگ بر علیه ایران شوند!
گری سیک در حالی به انکار ملاقات محرمانه صدام و برژینسکی در تاریخ 21 تیر ماه 59 می پردازد که تنها سه ماه بعد از شروع جنگ تحمیلی علیه ایران، طارق عزیز، نخست‌وزیر وقت عراق، طی سفری به فرانسه خبر ملاقات برژینسکی با صدام در مرز اردن را، در اختیار مجله «فیگارو» قرار داده، می گوید ملاقات محرمانه برژینسکی و صدام قبل از آغاز جنگ به‌منزله چراغ سبز آمریکا به عراق برای حمله به ایران بود! و فیگارو در همین زمینه می نویسد:«جریان جنگ ایران و عراق در واقع از تیرماه 1359یعنی زمانی آغاز شد که برژینسکی به اردن سفر و در مرز دو کشور اردن و عراق با شخص صدام ملاقات کرد و قول داد که از صدام کاملاً حمایت کند.»
رهبر کبیر انقلاب اسلامی اما از همان ابتدا با نگاه نافذ خود، دست جنایتکار آمریکا را در پشت پرده جنگ می بیند و در مقاطع مختلفی این واقعیت را بازگو می کند. به عنوان مثال، در یکی از این اظهارنظرهای تاریخی و فوق العاده دقیق می خوانیم: «از اول هم که صدام وارد این هجوم شد، بازیش دادند... حب شیطانی خودش هم بود. آمریکا هم بازیش داد که ایران دیگری چیزی ندارد. ارتشش که از بین رفت و پاسدارها هم که چیزی نیستند و مردم دیگر هم که اصلاً کاری به این حرف ها ندارند. تو بیا ایران را بگیر، نفت ایران مال تو... منطقه را تو بگیر، همه منطقه مال تو. یک همچو حرف هایی زدند و کلاه سرش گذاشتند. این بدبخت هم از آنها گول خورد و حمله کرد به ایران و هیچ یک از اینها ایران را نمی شناختند، یعنی خیال می کردند ایران مثل زمان سابق است.»
با این وجود، شاید بد نباشد اگر برای اثبات نقش اساسی آمریکا در جنگ عراق بر علیه ایران و ایضاً اثبات مترسک بودن صدام، به یک سند تاریخی قدیمی تر از سند تکذیب شده توسط جناب سیک هم اشاره کنیم.
سند ارتباط دیرپا و عمیق صدام با سازمان سیا! ریچارد سیل خبرنگار اطلاعاتی یونایتدپرس، در گزارشی به نقل از مقامات پیشین اطلاعاتی آمریکا می نویسد: «سابقه اولین ارتباط صدام با مقامات آمریکایی به سال 1959 (1338) باز می‌گردد. صدام در آن زمان عضو جوخه شش نفره‌ای بود که از سوی سازمان سیا مأمور کشتن عبدالکریم قاسم نخست وزیر عراق بودند. در آن زمان، آمریکا حکومت عبدالکریم قاسم در عراق را موجب پیشرفت مواضع شوروی در منطقه خاورمیانه تلقی می‌کرد.» این یعنی آنکه صدام در تمام مدت، مجری دستورات ایالات متحده بوده و عملاً هیچ اختیاری از خود نداشته تا بخواهد تصمیمی مستقل درباره جنگ کردن یا نکردن با ایران اتخاذ نماید.
واقعی بودن این مدعا وقتی بیشتر جلوه می کند که بدانیم رونالد ریگان که 5 ماه پس از آغاز جنگ ایران و عراق در آمریکا بر سر کار می آید، طی هماهنگی محیرالعقولی با سیاست های قبلی سازمان سیا در منطقه غرب آسیا، اعلام می کند در زمینه سیاست خارجی، دکترین تهاجمی رمبو را در دستور کار خود قرار خواهد داد.
دکترین رمبو سیاستی بود که به دولت آمریکا اجازه می داد تا با اهرم کمونیسم هراسی، به هر وسیله ممکن، جلوی پیشروی انقلاب های مردمی و ضدآمریکایی سراسر جهان را بگیرد! ریگان بعدها در تشریح این سیاست کثیف، طی سخنرانی اکتبر 1981 در کنگره آمریکا به صراحت می گوید:«هر جا که انقلابی پدید آمد تا الگویی غیر از الگوی سرمایه داری عرضه کند٬ باید به مصائب ویتنام دچار شود. تحمیل جنگ کم شدت ابزار اصلی این سیاست است!» وانگهی، اسناد متقن متعددی وجود دارد که اثبات می کند اضطراری ترین انقلاب مورد نظر دولت آمریکا- از زمان کارتر تا کنون- انقلاب اسلامی ایران بوده و هست!
به عنوان مثال، ریچارد نیکسون رئیس جمهور اسبق آمریکا در کتاب پیروزی بدون جنگ می نویسد: «در جهان اسلام از مغرب (مراکش) تا اندونزی در شرق بنیادگرائی اسلامی جای کمونیسم را به عنوان وسیله ی اصلی دگرگون سازی قهرآمیزگرفته است. تغییر در جهان سوم آغاز شده است و بادهای آن به مرحله ی طوفان رسیده است. ما قادر نیستیم آن را متوقف کنیم. نظریه پردازان غربی معتقدند که آرام ساختن طوفان اسلامی تنها در سایه ی استحاله جمهوری اسلامی ایران یا شکست انقلاب اسلامی میسر است.» نه تنها نیکسون که بسیاری دیگر از اندیشمندان غربی نیز به فاصله کوتاهی از پیروزی انقلاب اسلامی، «اسلام» را به عنوان دشمن اصلی «لیبرالیسم» معرفی کرده، «کمونیسم» را به تدیج به فراموشی سپردند.
دانیل پایپز؛ مؤسس و مدیر «اتاق فکر خاورمیانه»؛ یکی از اندیشکده های مروج ایرن هراسی در آمریکا طی اظهارنظر صریحی، جانِ کلام را در این زمینه گفته است.
پانیز می گوید:«کمونیست ها صرفا با سیاست های ما مخالف بودند و نه با کل جهان بینی، شیوه ی لباس پوشیدن، شیوه ی عبادت و شیوه ی همسر گزینی ما! آمریکایی ها به اسلام به عنوان یک دشمن می نگرند و همانند کمونیسم دوران جنگ سرد، اسلام را تهدیدی علیه غرب می دانند.» بر این اساس، یکی از سیاست های اصولی ایالات متحده در مقطع پس از پیروزی انقلاب اسلامی، کنترل انرژی های نهفته در بطن دنیای اسلام بوده است.
در این مسیر، ایران به عنوان مبداء اصلی انرژی های انقلابی، مهم ترین هدف ایالات متحده قرار گرفته است. مجبور کردن ایران به جنگ با کشوری در متن دنیای اسلام، همزمان می توانست چندین هدف امریکا را با یکدیگر به پیش ببرد. اولین هدف، سرگرم شدن تمام دنیای اسلام به یک جنگ داخلی به مدت 8 سال متوالی بود. ایالات متحده از این طریق توانسته بود طوفان های مورد نظر نیکسون را موقتاً تا حدی در همان ایران متوقف کند.
بعد دیگر اهداف آمریکا در مسیر راه اندازی جنگ بر علیه ایران، ناظر به بحرانِ رکود حاکم بر اقتصاد آمریکا طی دهه 80 میلادی می شود. آمریکا توانست طی 8 سال جنگ تحمیلی با فروش مقادیر هنگفتی سلاح به صدام، موجبات رونق اقتصاد داخلی خود را فراهم نماید. کنت تیمرمن، نویسنده و محقق آمریکایی در متن کتاب «لابی مرگ: چگونه غرب عراق را مسلح کرد» می نویسد: «زیبرت از مقامات بلند پایه وزارت انرژی آمریکا، فعالیتهای هسته ای صدام را زیر نظر داشت در فوریه سال 1987 به این نتیجه رسید که بر خلاف تصور دولت آمریکا، عراق در طول سه سال و در صورت متوقف نشدن سیل فناوری های پیشرفته ی آمریکایی حتی کمتر از سه سال دیگر مجهز به بمب اتمی خواهد شد!» هاوارد تیچر، کارشناس ارشد شورای امنیت ملی کاخ سفید بعدها در همین زمینه می گوید: «آمریکا برای صدام حسین کاری کرد که تا آن زمان برای هیچکدام از نزدیکترین متحدان خود نکرده بود.»
طولانی شدن جنگ، 79 کشور دیگر را هم به خوانِ پرنعمتِ فروش تسلیحات به صدام کشاند. با این حال، گویا بر خلاف رویاهای نیکسون و پانیز، طوفان انقلاب ایران، مهارشدنی نبود! بر همین اساس، ایالات متحده در مرحله بعدی، وارد تلاش های دیپلماتیک بر علیه ایران شده و نهایتاً خود در خلیج فارس به جنگ نظامی مستقیم با ایران می آید.
جنگ تمام شد ولی پرونده جنایات آمریکا در طی جنگ تحمیلی هنوز هم باز است. آمریکا به عنوان بانی اصلی جنگ و ارتزاق کننده اصلی از آتش آن اما هرگز به صرافت انجام یک عذرخواهی ساده از ملت ایران هم نیفتاده است. وانگهی از دولتی که هنوز هم با افتخار از انداختن بمب اتمی بر روی سر مردم ژاپن دفاع می کند و حاضر به عذرخواهی در این زمینه نیست، توقعِ عذرخواهی از ملت ایران بیهوده است. تاریخ نشان داده است آمریکا همانگونه که تنها برای نفت می جنگد، تنها زبان زور را هم می فهمد.
بر این اساس، گرچه ایالات متحده هرگز بابت جنایات خود در جنگ تحمیلی عذرخواهی نکرده است، ولیکن تنها تحت ضربه های سنگینِ نفوذ معنوی ایران، با خفت تمام، آمریکا و عراق را ترک کرده است. خروج خفت بار آمریکا از عراق و بر سر کار آمدن دولتی هم راستا با جمهوری اسلامی در این کشور، بدون شک برای کدخدا و کدخدادوستان، عبرتی درس آموز است. چه اینکه ایالات متحده پیش‌بینی می‌کرد جنگ حداکثر ظرف 10 روز با پیروزی عراق پایان خواهد یافت! وانگهی جریانات سیاسی «دوستدار یانکی ها» باید پیش از قدم برداشتن به سوی شیطان بزرگ، به این مسئله فکر کنند که جواب خون هزاران شهید جنگ تحمیلی را چگونه خواهند داد؟! و باری، چگونه همزمان با دوستی با قاتل عزیزترین جوانان ملت ایران، بر هویت ایرانی خود خواهند ایستاد؟
* گزارش از محسن فرهادی
