به گزارش خبرنامه دانشجویان ایران به نقل از دانشجو، پیشرفت و ترقی روزافزون جوامع غربی و پیشرفته در خلال سالیان را می توان ناشی از توسعه و پیشرفت در آموزش عالی، ایجاد فضاهای آزاد اندیشی در دانشگاه ها و تخصیص بودجه های مناسب جهت فعالیت های علمی و فرهنگی و در نتیجه، سرمایه گذاری در افزایش شور و نشاط دانشجویان این جوامع دانست.
در تب و تاب وعده های دانشگاهیِ دانشجوپسند نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری سال 92، حسن روحانی از ایجاد فضای باز فکری، آزاد اندیشی و تزریق شور و نشاط در جامعه دانشگاهی سخن به میان آورد.
با روی کار آمدن دولت تدبیر و امید در سال 92 و با تغییراتی که در رأس وزارت خانه ها و تبع آن ها در دانشگاه ها پیش آمد، به مرور شاهد بازگشایی دفاتر انجمن اسلامی و شوراهای صنفی در دانشگاه ها بودیم که این مهم به افزایش شور و نشاط سیاسی در دانشگاه ها کمک شایانی کرد تا جامعه دانشگاهی بیش از پیش به محقق شدن وعده های دولت تدبیر، امیدوار باشد.
دانشگاه اراک هم از این قضیه مستثنی نبود و بعد از تغییراتی که رأس مدیریتی دانشگاه اتفاق افتاد تصمیم بر بازگشایی دفتر انجمن اسلامی و شورای صنفی گرفته شد.
نقش و اهمیت شوراهای صنفی از آن جهت اهمیت دارد که متعلق به گروهی از دانشجویان با خط فکری و سیاسی خاصی نیست و به دور از بازی ها و جریان های سیاسی می تواند _ و باید _ به حل مشکلات و معضلات صنف دانشجو بپردازد؛ لذا تشکیل آن قطعا به مذاق تمام دانشجویان خوش آمد و آن ها را به حل مشکلات خرد و کلانشان در محیط دانشگاه امیدوارتر ساخت؛اما این مسیر آنطور که باید و شاید ادامه نیافت تا جایی که به زعم بسیاری از فعالین صنفی، آیین نامه جدید شوراهای صنفی تا حد زیادی آزادی عمل و فراغ بال را از ایشان سلب کرد و" شورای صنفی " را به " شورای صنفی رفاهی " تبدیل کرد.
به نظر می رسد در دولت یازدهم طبق وعده ای که آقای روحانی در انتخابات سال 92 داد، تا حدی آرامش در دانشگاه ها وجود داشت؛ اما این آرامش صرفا محصول مدیریت مسئولان نبود؛ بلکه تا حدی به بی تفاوتی های دانشجویان که بیش از پیش نمود می یابد، نیز بر می گردد.
دانشگاه اراک باوجود تاکید صریح ریاست محترم جمهور مبنی بر این که دانشگاه نباید باشگاه سیاسی احزاب شود، در روزهای منتهی به انتخابات مجلس شورای اسلامی اما، به آورگاه سیاسی تبدیل شد.
کمبودهای بسیاری در دانشگاه اراک احساس می شود که در خور نام دانشگاه مادر استان مرکزی نیست. مهمترین مسئله اما، وضعیت خوابگاه های دانشجویی است؛ به طوری که خوابگاههای دولتی از ترم سه به بعد به دانشجویان روزانه تعلق می گیرد و دانشجویان شبانه و همینطور دانشجویان روزانه جدیدالورود باید در خوابگاه های خصوصی که وضعیت مناسبی ندارند، ساکن شوند.
حل این مشکل و تخصیص اعتبار جهت ساخت و اتمام خوابگاه های دانشجویی در دست احداث دانشگاه و همچنین انتقال و یکپارچه سازی دانشگاه که می بایست سال ها پیش انجام می شد، می تواند تا حد زیادی مشکلات دانشجویان و مدیران دانشگاه اراک را حل و فصل کند که متاسفانه بودجه های تخصیص یافته به دانشگاه اراک تا حدی زیادی محقق نشد.
با همه این تفاسیر تشکیل و بازگشایی شوراهای صنفی به خودی خود کار ارزشمند و بزرگی بود که در دولت یازدهم انجام شد؛ اما این توقع می رفت که از این شوراها حمایت های بیشتری صورت بگیرد.
