فضای ابتدایی داستان سعی می کند حسی راز آلود را در ذهن مخاطب تداعی کند. کارگردان شروع فیلمش را با دیالوگ هایی شبیه به جملات کتاب ملکوت بهرام صادقی انتخاب می‌کند (جملاتی که در فیلم اژدها وارد می‌شود مانی حقیقی نیز به چشم می‌خورد و دلیلش شاید حضور احسان گودرزی در اژدها وارد می‌شود است که به ایفای نقش پرداخته و اینک در مقام نویسنده در فیلم نگار حضور دارد).
مساله ی اصلی داستان مرگ پدر نگار است که پلیس آن را خودکشی اعلام کرده اما نگار آن را باور نمی‌کند و سعی در کشف حقیقت دارد. فیلم از نقطه ای به بعد از روایت خطی تبعیت می‌کند اما از جایی به بعد مخاطب پا در ذهن نگار می‌گذارد و با او همراه می شود تا سر از ماجرا دربیاورد.
نگار فیلمی سراسر رفت و برگشت بین عالم واقع و خیال است که شاهد یک فضای سورئال هستیم. این رفت و برگشت ها در زمان حال و ذهن نگار، تا نیمه داستان جذاب به نظر می رسد اما از نیمه دوم خسته کننده است، زیرا تصاویری که شاهد آن هستیم خیال هستند یا واقعیت برای مخاطب قابل تشخیص نیست.
فیلم گره گشایی‌های خود را در قسمت‌های مختلف از طریق ارتباط نگار با پدرش در عالم خارج از واقعیت حل می‌کند و تنها شخصی که می‌تواند به او کمک کند تا حقیقت را متوجه شود خود پدرش است(جایی که نگار خواب می‌بیند و زمانی که بیدار می‌شود در دستش چکی دیده می‌شود) و پایان فیلم نیز به همین صورت است، اینکه نگار چطور متوجه تمام قضایا شده و توانسته بفهمد پدرش را چه کسانی به قتل رسانده اند سوالی است که پسر عاشق پیشه فیلم به جای مخاطبان از او می‌پرسد و بدون پاسخ به این سوال و تنها شلیک گلوله به سر او فیلم پایان می پذیرد، گویی مخاطب نیز حق ندارد چنین سوالی بپرسد و باید آن را بپذیرد یا اینکه چطور در یک لحظه او تیراندازی یاد می‌گیرد، و می تواند بر تمامی افراد حاضر در گلخانه غلبه کند؟ شاید این را هم باید پای نیرویی که پدر نگار به او منتقل می کند در نظر گرفت.
«نگار» فیلم نگار، دختری که به جز پدرش که از عالم غیب به او می‌تواند یاری رساند شخصی برای کمک به او دیده نمی شود. (حتی مادرش که خودکشی را پذیرفته و باید با آن کنار بیاید) قهرمان داستان را دختری می‌بینیم که بین مردانی گرفتار است که بایستی خود را از آنان برهاند و تنها با قتل رساندن همه آنان به آرامش برسد!
فیلم پست مدرن رامبدجوان از جلوه های ویژه(البته اگر اسمش را در سینمای ایران بتوان جلوه های ویژه گذاشت)، موسیقی مناسب و بازی خوب نگار جواهریان بهره می‌گیرد، هرچند که محمدرضا فروتن در آخرین بازی خود پیشرفتی نداشته و یک بازی معمولی را از خود به نمایش گذاشته است و بازی سایر بازیگران هم چنگی به دل نمی‌زند.
* گزارش از نیما کرمی
