محمد رنجبر دیلمقانی، یکی از فعالین دانشجویی این دانشگاه درباره این برنامه می نویسد: "عصر 26 اردیبهشت است. بعد از جلسه استارتاپی مان به *بهشت* می رویم. کافه کتاب پشت مرکز همایش های بین المللی (!). صدای مهیب موسیقی دارد لیوان های شیشه ای کافه را می لرزاند. از خود کافه نیست. از ابوریحان است. بزرگترین سالن مرکز همایش های بین المللی. خواننده از شل بودن کف و دست و جیغ و هورا شاکی است. داد می زند «من همیشه توی کنسرتام آموزش دست زدن هم دارم، امشب اینجام اجرا می‌کنم» فضولی مان گل می کند و می رویم سرکی می کشیم. دبیرستانی دخترانه در تهران ویار کرده در دانشگاه شهید بهشتی مجلس کنسرت و پایکوبی و آموزش دست زدن اجرا کند. دانشگاهِ هم که بدش نمی آید 5-6 ساعتی تالار 700 نفری اش را اجاره بدهد به دبیرستانی که میخواهد همایش (!) برگزار کند و 7-8 میلیونی به جیب بزند. مگر چه کسی از پول بدش می آید؟
دولت هم بودجه دانشگاه ها را کم کرده است که خودشان درآمد زایی کنند. دانشگاه به شدت پویا هم دارد به همین راحتی در آمدزایی می کند. چه کاری است که خودش را زحمت بیندازد که یک ارتباطکی با صنعت بزند و صاحب در آمد شود. این همه فضای خالی، کلاس هایش را کرایه می دهد، دسته دسته پذیرش دانشجوی پردیس (بخوانید پولدیس) می کند، از آن طرف هم سنوات رایگان تحصیلی را روز به روز کمتر می کند و دانشجوی بدبخت را تیغ می زند که دوزار گیرش بیاید، تالار 700 نفری اش را هم کرایه بدهد برای اجرای 700 نفری موسیقی «محکم نبند درو». چه اشکالی دارد؟ پویایی دانشگاه مگر جز این است؟ مگر جز این است که دانشگاه باید درآمد زا باشد؟ مگر درآمد زایی جز این است؟ گور بابای فناوری و ارتباط با صنعت و اقتصاد دانش بنیان و مرکز رشد و الخ. دو روز بعد هم با یکی از مقامات قزاقستان جوجه کبابی به رگ می زنند و با سایفون وصل می شوند به کانال تلگرامی رسمی دانشگاه و هشتگ می زنند #همکاری_بین_الملل.
اصلا از قدیم گفته اند، هر قدر پول بدهی همان قدر آش می خوری. از این موضوع که بگذریم می رسیم به دوگانگی شخصیت حقوقی آن. دو تا برنامه دانشجویی که میخواهند برگزار کنند شانصد نفر جمع می شوند که ریتم موسیقی اش کج نرود. سالن وسط دانشگاه را که 7-8 میلیون اجاره دهند، «ماکان» می شود تاج سر".
