فیروزآبادی‌ها؛ دال نامتجانس گفتمان انقلاب اسلامی

خبرنامه دانشجویان ایران: علی سلطانی‌وش// یکی از اصلی ترین ویژگی های جوامع  مبدل شدن آنها به عرصه نزاع های گفتمانی است به طوری که در هر دوره ای از یک جامعه، گفتمان های متعدد در یک جدال گفتمانی در کشاکش استیلاجویی و دستیابی به هژمونی اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و حتی اقتصادی هستند تا بتوانند نظام دانایی وشبکه معنایی خود را در جامعه صورت بندی کنند. شاید بتوان گفت اصلی ترین مولفه ها و عناصر یک گفتمان را باید در مفاهیمی چون دال مرکزی، مفصل بندی، غیریت سازی، هژمون و از جاشدگی یافت به طوری که دال مرکزی در یک گفتمان، آن نشانه ای است که دیگر نشانه های گفتمانی حول آن و در غیریت سازی با پدیده های دیگر، معنا، هویت و مفصل بندی می شوند و در تنازع گفتمانی کوشش می کنند تا غلبه و سلطه خود را  بر دیگر گفتمان ها حکم کنند.

گفتمان انقلاب اسلامی نیز بعد از هژمون شدن در تحولات انقلاب اسلامی، قریب به 40 سال است که در یک عرضه تنازعی نوین، در حال مبارزه و نزاع نفس گیری با گفتمان های متعددی است که سعی می کنند با رشد خصومت، ضدیت و تکثر در جامعه، گفتمان مسلط را ویران و به سمت ازجاشدگی گفتمانی و نهایتاً انسداد و توقف هدایت کنند. به نظر می رسد دال مرکزی گفتمان انقلاب اسلامی، آمیزه ای از عناصر سه گانه اسلامیت، عدالت و آزادی بود که بدون حضور هر کدام از عناصر ثلاثه کارکرد هویت بخشی و غیریت سازی این گفتمان به نافرجام می ماند و عناصری نظیر جمهوریت، مردم، مبارزه با اشرافیت، قانون، روحانیت، استقلال، مستضعفین، علم و پیشرفت و ... دال های شناوری هستند که حول دال مرکزی، تثبیت هویتی شده و درکنار هم زنجیره هم ارزی را بوجود می آورند.

اگر بخواهیم با این تمهید، تحلیلی گفتمانی بر رخدادهای پیرامون نامه جنبش عدالتخواه مبنی بر مطالبه از دستگاه قضا، نیروی انتظامی و ستاد اجرایی فرمان امام خمینی(ره) در خصوص چرایی مقاومت سردار فیروزآبادی و تعلل نهادهای قضایی، انتظامی و ذی ربط در تخلیه ویلای چند هزار متری لواسان  به رغم دو دستور رهبر معظم انقلاب داشته باشیم، باید گفت که این اتفاق تنها یک رویداد نقطه ای کم اهمیت نیست بلکه پدیده ای است با نام اشرافی گری که در تحلیل گفتمانی باید آن را دال شناوری دانست که  با وجود عدم تجانس میان آن و هویت گفتمان انقلاب اسلامی؛درصدد تحمیل خود به این گفتمان به عنوان یک عنصر گفتمانی، تغییر مفصل بندی و صورت بندی ها و نهایتا استحاله، از جاشدگی و انسداد گفتمان است.

فیروزآبادی یک نشانه و نماد است از جریان اشرافیت پرستانی که برخلاف قواعد گفتمانی، تنها به تو.لید، تکثیر و بازتولید خود در گفتمانهای رقیب نپرداخته اند بلکه با نفوذ در دایره گفتمان انقلاب اسلامی ، کوششی طولانی مدت در تبدیل شدن به یک عنصر تثبیت شده و تغییر در اصول و قواعد مفصل سازی و غیرت سازی  این گفتمان داشته اند. در واقع فیروزآبادی ها، دال شناور نامتجانسی هستند که دو زنجیره هم ارزی و زنجیره تمایز گفتمان انقلاب اسلامی را نشانه گرفته اند که در گام نخست هارمونی و دیسیپلین انقلاب اسلامی و تجانس آن با مبانی و اصول را بر هم زنند و در دیگر قدم، یکی از اصلی ترین تمایزات گفتمان انقلاب اسلامی با دیگر گفتمان های رقیب یعنی اشرافیت-ستیزی را تضعیف و ویران سازد تا نهایتا هژمون و سلطه این گفتمان را به خطر انداخته و آن را در وضعیت انسداد و توقف قرار دهد. به دیگر بیان اگر عدالتطلبی و اشرافیت ستیزی را از گفتمان انقلاب اسلامی بگیریم ، دیگر هویتی مستقلی برای رقابت گفتمانی برای این گفتمان وجود ندارد تا سعی در تثبیت موقعیت و هژمونی خود داشته باشد و به زودی شاهد تضعیف مفصل بندی و استیلای گفتمان رقیب خواهیم بود.