به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ آرش نکویی از پزشکان استان اصفهان و فعالین سابق دانشجویی در بخش چهارم یادداشت (بخش اول، بخش دوم و سوم) اختصاصی خود پیرامون خاطرات کرونایی خود نوشت: روزهای اسفند 98 یادآور شیفت های پی در پی و شلوغ، مراجعین وحشت زده و عصبی، کمبود امکانات محافظتی(از قبیل ماسک و دستکش و لباس)، و خستگی چهره ی همکاران بود. هفته ی دوم یا سوم اسفند ماه بود.
از صبح تعداد زیادی بیمار داشتیم، اکثرا هم مشکوک به کرونا بودند.
آنهایی را که بدحال تر بودند یا علائمشان طول کشیده بود، یا احتمال مواجهه با بیماران قطعی می دادند، برایشان آزمایش خون و عکس قفسه سینه درخواست می کردیم.
پیش از ظهر بود که آمبولانس 115 یک بیمار بدحال آورد. یک آقای مسن با افت هوشیاری و تنگی نفس شدید و تب. پرستار تریاژ به تکنسین 115 گفت که بیمار را به اتاق ایزوله کرونا در اورژانس ببرد، اما فرزندان بیمار که به شدت عصبی بودند با دعوا مانع این کار شدند.
می گفتند پدرشان فقط کم خونی دارد و در صورت بستری شدن در اتاق ایزوله، ممکن است کرونا بگیرد. این در حالی بود که اتاق ایزوله اورژانس بعد از هر بیمار بدحال، هم ملافه های تختش تعویض می شد و هم با اشعه UV ضدعفونی می شد.
.jpg)
با کمال تعجب، تکنسین 115 به جای گوش دادن به حرف پرستار تریاژ، طبق خواست همراهان بیمار وی را به اتاق بستری (و نه ایزوله) بردند.
بلافاصله بر بالین بیمار حاضر شدم. اکسیژن خونش حدود 40 % بود. دیابتی بود و پای راستش در اثر زخم پای دیابتی از زانو آمپوته (قطع) شده بود. تب مختصری هم داشت و ضربان قلبش تند بود.
فرزندان بیمار با داد و فریاد و دعوا با همه ی کادر درمانی از بدو ورود، اجازه هیچگونه اقدامی را نمی دادند.
وضعیت بیمار را که دیدم، گفتم این خود کروناست!
از پرستارها خواستم لباس و تجهیزات محافظ بپوشند و سپس به نمونه گرفتن و سایر اقدامات تشخیصی - درمانی بپردازند.
.jpg)
پسر بیمار با خودش – طوری که ما هم بشنویم – می گفت «دکتر علم غیب دارد!» مشخصا شاکی بود از اینکه احتمال ابتلا به کرونا را برای پدرش مطرح کرده ام.
می گفتند پزشکی پدرشان را در منزل ویزیت کرده و گفته به علت کم خونی شدید، نیاز به تزریق خون در بیمارستان دارد. البته بیمار کم خونی هم داشت، اما این همه ی مشکل بیمار نبود. به هر حال افت سطح اکسیژن خون، عکس قفسه سینه و آزمایش خون بیمار و سایر علائمش تشخیص را به سمت بیماری کرونا می برد.
متخصص داخلی هم که آمد، ابتدا از عدم انتقال بیمار به اتاق ایزوله شکایت کرد. (اتاقی که بیمار را در آن قرار داده بودند، اتاقی دو تخته بود با تجهیزات مانیتور قلبی و ... که بیشتر برای بیماران قلبی استفاده می شد. خوشبختانه تخت دیگر اتاق در آن زمان خالی بود.)
خلاصه دعوا بالا گرفت و سرپرستار اورژانس مراتب را به پلیس اطلاع داد و با حضور پلیس، همراهان بیمار مجبور شدند به بستری شدن پدرشان رضایت دهند. با منتقل شدن بیمار به بخش، اورژانس تا حدودی آرام شد.
ساعت نزدیک سه بعد از ظهر بود. می خواستم برای نماز و ناهار آماده شوم که اطلاع دادند یکی از بیماران بستری در بخش کرونا دچار ایست تنفسی شده.
تیم احیا عملیات CPR را شروع کرده بودند که من و سوپروایزر هم خودمان را رساندیم.
همان پیرمردی بود که چند ساعت قبل بستری کرده بودم. متاسفانه علیرغم تلاش همکاران، بیمار از دنیا رفته بود.
خدارا شکر کردم که همراهان بیمار را در بخش کرونا راه نمی دهند!
به اورژانس برگشتم. یکی دوتا بیمار سرپایی را دیدم و رفتم سمت نمازخانه. از حیاط بیمارستان صدای جیغ و شیون می آمد. گفتم احتمالا همراهان همان پیرمرد هستند و سراغ ما می آیند.
وارد نمازخانه شدم. چند لحظه بعد، سر و صداها نزدیک تر شد و یکدفعه صدای مهیب «بومب»! همراهان بیمار به داخل اورژانس دویدند و همینطور که با فحش های بسیار زشت همه ی ما را مورد عنایت قرار می دادند، با یک لگد میز چوبی تریاژ را شکستند!
یکی از پرستارها که کنار من در نمازخانه بود، نمازش را شکست و دوید تا از خسارت بیشتر آنها جلوگیری کند. از آنجا که این آقای پرستار قبلا برای وصل سرم و پانسمان به منزل بیمار رفت و آمد داشت، توانست قائله را ختم کند.
.jpg)
سر صبر نمازم را خواندم و بعد هم رفتم ناهارم را خوردم و خوب که آب ها از آسیاب افتاد، به داخل اورژانس برگشتم.
بعدا دوباره پلیس هم آمد و ماجرا را صورت جلسه کرد، اما مسوولین بیمارستان به دلایلی قصد پیگیری قضایی آن را نداشتند.
این هم از خاطراتی بود که علاوه بر وضعیت وخیم و تاسف آور بیمار که منجر به فوت او شد، رفتار زشت همراهان وی بیشتر از آن ناراحت کننده بود.
