به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از تسنیم، رونالدو نازاریو که با جدایی از بارسلونا، بین سال‌های 1997 تا 2002 در عضویت اینتر بود و در 99 بازی موفق شد 59 گل برای نراتزوری به ثمر برساند، در گفت‌وگو با مجله «اسپورت ویک» که زیرمجموعه نشریه «گاتزتا دلو اسپورت» ایتالیاست، درباره مصدومیت شدیدی که در بازی اینتر با رم به آن دچار شد، گفت: وقتی در ورزشگاه المپیکو از ناحیه زانو دچار مصدومیت شدم، از درد به خودم می‌پیچیدم. با خودم می‌گفتم که آیا می‌توانم به میادین بازگردم، شرایطم چطور است؟ اگرچه وقتی ترس اولیه‌ام ریخت، متوجه شدم که در داخل زانویم مشکلی دارم که از آن بی‌اطلاع بودم. در آن مقطع آدم دیگری شده بودم، اما همچنان عاشق فوتبال بودم. آن اشتیاق بهترین مربی، پزشک، فیزیوتراپ و هم‌تیمی‌هایم بود.
رونالدو بعد از بازگشت از مصدومیت، اینتر را تا آستانه کسب اسکودتو برد، اما روز پنجم ماه مِی سال 2002 یکی دیگر از اتفاقات تلخ دوران بازیگری این بازیکن برزیلی رخ داد، وقتی که باخت 4 - 2 نراتزوری در خانه لاتزیو، باعث شد یوونتوس با کسب پیروزی در هفته پایانی، قهرمانی را از چنگ نراتزوری خارج کند. آن دیدار آخرین بازی رونالدو برای اینتر بود.
وی صحبتهایش را اینطور ادامه داد: مصدومیت سرنوشت من بود، اما باید بابت اتفاقی که در تاریخ 5 مِی رخ داد، مورد سرزنش قرار بگیریم. وقتی سرنوشت‌تان دست خودتان است و شما اجازه می‌دهید که از دستان‌تان خارج شود، نمی‌توانید از دست شخص دیگری عصبانی شوید. ما در بازی با لاتزیو خودمان نبودیم و هرگز نفهمیدم که چه اتفاقی در آن بازی افتاد. به همین خاطر پس از آن بازی گریه کردم.
ستاره پیشین تیم‌های بارسلونا و رئال مادرید تصریح کرد: قهرمانی اسکودتو کمترین چیزی بود که می‌توانستم به هواداران اینتر بابت عشقی که به من داشتند، بدهم. نمی‌دانستم که بازی با لاتزیو آخرین بازی‌ام است و تنها به ماسیمو موراتی گفتم که ارتباطی با هکتور کوپر برقرار نکردم و هرگز هم برقرار نخواهم کرد. حتی سازش احتمالی بین من و کوپر وجود نداشت. مدت‌ها بعد از خداحافظی‌مان، با موراتی دوباره صحبت کردم و ما یکدیگر را بخشیده بودیم. در آن موقع هیچیک از ما شاید گزینه‌ای جز قطع همکاری با هم نداشتیم.
رونالدو که در سال 2002 به رئال مادرید فروخته شد و در ماه ژانویه 2007 به رقیب دیرینه اینتر یعنی میلان پیوست، یادآور شد: اوضاع در آن مقطع خوب پیش نمی‌رفت، اما سیلویو برلوسکونی و فراتر از آن آدریانو گالیانی خیلی به من توجه داشتند. ارتباط با آنها خاطره‌ای است که باعث می‌شود هنوز هم به آن لبخند بزنم. احترام بین ما به جای خود پابرجاست.
اسطوره فوتبال برزیل ادامه داد: حالا شاید گفتن این جملات کار آسانتری باشد، اما حقیقت این است که در آن مقطع واقعاً می‌خواستم به اینتر بازگردم. هر کاری هم که از دستم ساخته بود، برای بازگشت به این تیم انجام دادم و تا جای ممکن هم صبر کردم، اما وقتی اینتر پاسخ مثبت یا منفی به من نداد، این بدین معنا بود که آنها من را نمی‌خواستند. احساس نمی‌کردم که با پیوستن به میلان یک خائن باشم، بلکه به نظرم این اینتر بود که به من خیانت کرد. پیوستن به میلان انتخاب عامه‌پسندی نبود، اما من هرگز از آنها نترسیدم.
رونالدو نازاریو در بخش پایانی صحبتهایش با اشاره به بازگشت اینتر به روزهای اوجش با سرمربیگری آنتونیو کونته و با مالکیت گروه سونینگ چین گفت: من به خانواده ژانگ اعتماد دارم و رویای مشابهی به رویای هواداران اینتر دارم. با تمام احترامی که برای یوونتوس قائل هستم، باشگاهی که در ایتالیا الگویی برای اداره یک باشگاه و ساخت دوره‌ای جدید است، اما زمان دیکتاتوری آنها در سری A به پایان رسیده است. حالا زمان سلطه اینتر بر فوتبال ایتالیاست و گزینه دیگری را برای این کار نمی‌بینم.
