خبرنامه دانشجویان ایران: کوی دانشگاه تهران بزرگترین مجتمع خوابگاهی کشور است، خوابگاهی که با جمعیتی بیش از 10 هزار نفر همچون شهری کوچک در دل کلان شهری بزرگ تهران قرار دارد، خیابان‌های آسفالت شده، درختان سر به فلک کشیده، مسجد، درمانگاه و ... و ساکنانی که همگی دانشجو هستند.
دراین میان جمعیتی حدود هزار نفر از دانشجویان خوابگاهی دانشگاه تهران در شش خوابگاه پراکنده اطراف خیابان‌های انقلاب ساکن هستند، دانشجویان خوابگاهی حاشیه‌نشین کوی نسبت به کمبود برخی امکانات و مشکلات در این خوابگاه‌ها همچون اینترنت و امکانات ورزشی و غیره در مقایسه با کوی گله‌مند هستند.
البته با تمام این کمبودها اکثر دانشجویان تحصیلات تکمیلی که به یک یا دو خوابگاه در سطح شهر محدود می‌شوند، به دلیل نزدیکی این خوابگاه‌ها به دانشگاه، گاها ترجیح می‌دهند که کمبودها را تحمل کنند، اما مسافت کوی تا دانشگاه را طی نکنند.
خوابگاه «قدس یک»، محل اسکان دانشجویان سال اولی؛
به گزارش ایسنا، «خوابگاه قدس یک» از جمله خوابگاههای دانشجویی سطح شهر دانشگاه تهران با جمعیتی حدود 160 نفر؛ اکثر دانشجویان سال اولی را در خود جای داده است.
وارد که می‌شویم صدای فریاد و هورای دانشجویان تمام محوطه را پر کرده است، بازی فوتبال استقلال و پیام مشهد است و دانشجویان با تلویزیونی که به قول خودشان برای دیدن یک برنامه باید ساعت‌ها آنتن آن را بچرخانند و جابجا کنند، استادیوم آزادی را به خوابگاه آورده‌اند.
با هماهنگی در جمع دانشجویان یکی از اتاق‌ها حاضر می شویم، اتاق چهار نفره‌ای با تخت‌ها و کمدهای فلزی اما رنگ‌باخته و موکت‌های نخ نما!
البته اگرچه کمبود جا و کهنگی وسایل جلوه نامناسبی از اتاق به نمایش گذاشته بود، اما نامرتبی خود دانشجویان و پهن بودن وسایل و ظرف‌های غذای آنها بر زمین، نیز در ایجاد تصویر نازیبا به مهمان بی‌تاثیر نبود.
وقتی از حال و هوای زندگی خوابگاهی می‌پرسم، پاسخها با لبخندهای تلخ و تکان‌های سر همراه می‌شود و اینکه از کجا شروع کنیم.؟
در این میان یکی از دانشجویان با انتقاد نسبت به وضعیت این خوابگاه مدعی می‌شود: تقریبا اکثر دانشجویان این خوابگاه که اکثرا سال اولی هستند، به اجبار در این خوابگاه اسکان یافته‌اند و در واقع دانشجویان جدیدالورود بنابر انتخاب دانشگاه در خوابگاههای سطح شهر که امکانات محدودتری نسبت به کوی دارد اسکان می‌یابند.
یک مسؤول در اینجا حاضر نمی‌شود که بگوید آیا مشکلی هست یا نه؟
البته اینگونه به نظر می‌رسد که دانشجویان سال اولی نسبت به بسیاری از مشکلات خوابگاهی اطلاعی ندارند و شاید با زندگی در کنار دانشجویان کوی نشین بتوانند تا حدودی با تجربه زندگی خوابگاهی و دغدغه‌های آنها آشنا شوند.
یکی دیگر از دانشجویان با اشاره به وضعیت نامناسب فضا، امکانات، سرویس بهداشتی، کیفیت نامناسب غذا و غیره می‌گوید: امکانات این خوابگاه نسبت به خوابگاه کوی دانشگاه بسیار متفاوت است و به عبارتی به دلیل اینکه این خوابگاه با کوی فاصله دارد به همین خاطر رسیدگی مسئولان نیز نسبت به آن بسیار کم است.
یکی از دانشجویان با انتقاد نسبت به کم‌توجهی مسئولان دانشگاه به مشکلات خوابگاههای غیرکوی دانشگاه مدعی می‌شود: به عنوان نمونه بارها برای مشکلات تاسیساتی اینجا به مسئولان خوابگاهی اطلاع داده‌ایم و خواستار پیگیری شده‌ایم اما متاسفانه روند حل مشکلات بسیار طولانی است. به عنوان نمونه درب یکی از دستشویی‌های خوابگاه مدت‌هاست که شکسته است اما رسیدگی کاملی صورت نمی‌گیرد و یا هفته گذشته جمعه خوابگاه آب نداشت. مگر تعویض یا تعمیر یک درب چقدر هزینه و زمان نیاز دارد!؟
این دانشجوی سال اولی ادامه می‌دهد: گویا تنها دانشجویان خوابگاهی دانشگاه تهران، دانشجویان کوی هستند و همه نگاه‌ها متوجه آنجاست، در حالیکه یک مسئول در اینجا حاضر نمی‌شود که بگوید آیا مشکلی هست یا نه؟.
کم کم چند دانشجو دیگر به جمع ما اضافه می‌شوند که گله‌مندی از یکی از نگهبانان خوابگاه و مسئول خوابگاههای اطراف شهر دانشگاه تهران تقریبا از جمله نکات مشترک مطرح شده توسط این دانشجویان به شمار می‌رفت.
یکی از این دانشجویان با بیان اینکه برخی نگهبانان خودشان به تذاکراتی که به دانشجویان می‌دهند عمل نمی‌کنند می‌گوید: به عنوان نمونه به ما می‌گویند سیگار نکشید در حالی که خودشان جلوی دانشجویان سیگار می‌کشند.
به گفته مسئولان کوی، اکثر دانشجویان ساکن در خوابگاههای سطح شهر دانشگاه تهران، سال اولی هستند، این در حالیست که این دانشجویان به دلایلی همچون دوری از خانواده، عدم تجربه زندگی جمعی، ناآشنایی با محیط و فضایی جدید، غربت و ... در معرض آسیب‌های اجتماعی قرار دارند و نیازمند کمک دانشجویان سال بالایی و توجه بیشتر مسسولان امر هستند؛ دانشجویانی که برخلاف کوی نشینان کمتر به دغدغه کیفیت غذا و اینترنت وایرلس، امکانات ورزشی و یا سایر موارد رفاهی می‌پردازند و موضوعات کوچکی همچون شیشه شکسته یک درب و نبود جا برای آویزان کردن لباسها و برخورد نامهربانانه برخی نگهبانان و مسوولان خوابگاهی دغدغه‌های آنها شده است.
مشکلات ما کمتر توسط مسوولان خوابگاهی به مسئولان رده بالای دانشگاهی انتقال می‌یابد
این دانشجو ادامه می‌دهد: اکثر مشکلات موجود در خوابگاه ما به این دلیل است که زمانی که مشکلات را با مسئول خوابگاه مطرح می‌کنیم این مباحث به مسئولان رده بالای دانشگاهی منتقل نمی‌شود و مشکلات در همان سطح مدیریت زیرمجموعه سازمان متوقف می‌شود، در صورتی که چندین مورد مشاهده شده است که در صورتی مباحث به مسئولان رده بالای دانشگاهی بیان می‌شود، رسیدگی سریع تر صورت می‌گیرد.
از دانشجویان درباره نقش مراکز مشاوره در خوابگاه‌ها که می‌پرسم یکی از دانشجویان با استقبال از این بحث به خصوص برای دانشجویان سال اولی، می‌گوید: متاسفانه فضای مرکز مشاوره خوابگاه به سایت کامپیوتر اختصاص یافت و به عبارتی برای ایجاد یک تسهیلات، امکانات دیگری را از دانشجویان گرفتند و اتاق سایت نیز به دلیل ساعت کم فعالیت و تعداد کم کامپیوترها، تنها مورد استفاده تعداد محدودی از دانشجویان قرار می‌گیرد.
دانشجویان بر اساس رشته‌های تحصیلی در اتاق‌ها اسکان یابند
یکی از دانشجویان رشته مکانیک نیز با اشاره به نظر سنجی دانشگاه برای انتخاب هم اتاقی های خود می‌گوید: به نظر می‌رسد این نظرسنجی‌ها در انتخاب هم اتاقی‌هایمان نقشی نداشته است در حالی که اگر این امکان فراهم بود تا دانشجویان بر اساس رشته تحصیلی در اتاق‌ها اسکان می‌یافتند بسیار مناسب بود.
رییس دانشگاه تهران سری به ما هم بزنید
موقع رفتن وقتی از دانشجویان می‌پرسم سخنتان با رییس دانشگاه؛ سکوت می‌کنند و یکی از دانشجویان می‌گوید: به رییس دانشگاه تهران بگویید همان طور که به دانشکده‌ها و کوی سر می‌زنید به ما هم سری بزنید.
از اتاق که بیرون می‌آییم هنوز سرو صدای دانشجویان ادامه دارد استقلال قهرمان شده است و به قول بچه‌ها جام امسال آبی شد، آبی‌ها برای قرمزها کری می‌خوانند و برخی دانشجویانی که مشخص است خیلی هم اهل فوتبال نیستند در میان این همه هیجان جوگیر شده بودند و دوستان خود را همراهی می‌کردند.
ساعت حول و حوش هفت شب است که قصد رفتن می‌کنیم، وقت شام است غذا امشب سوپ، برنج و جوجه کباب است به همراه صبحانه پنیر و تخم مرغ.
دانشجویی قابلمه به دست غذای هم اتاقی‌های خود را بالا می‌برد. امروز نوبت اوست که غذای هم اتاقی‌هایش را بگیرد. وقتی درباره کیفیت غذا می پرسم می‌گوید: اگر یخ نکند، بد نیست و قابل خوردن!
خوابگاه کیانوری، خوابگاه دانشجویان دکتری دختران
ساعت نزدیک 19 است و به سمت خوابگاه کیانوری ، خوابگاه دانشجویان دختر دکتری دانشگاه حرکت می‌کنیم، مسئولان کوی اجازه تهیه گزارش را نمی‌دهند؛ بازدید را بالاجبار به فردا موکول می‌کنیم و فردا روزی دوباره در حالی که باران بهاری، خیسمان کرده بود به خوابگاه می‌رویم.
خوابگاه کیانوری، ساختمانی که در یکی از کوچه‌های اطراف خوابگاه فاطمیه قرار گرفته است و همچون برخی دیگر از خوابگاههای سطح شهر دانشگاهی تابلو و نشانی بر سردر ندارد. برخلاف هماهنگی‌های صورت گرفته عکاس اجازه ورود پیدا نمی‌کند و اجازه دخول خبرنگار را نیز منوط به حضور با نگهبان خوابگاه می‌دانند.
با کمی بحث بدون نتیجه وارد می‌شویم، ساختمان موقوفه‌ای که از سال1380 از سوی یک خانم خیر به دانشگاه تعلق گرفته است.
فضایی آرام، دنج و بی‌سر و صدا و تمیز که اتاق‌های آن همگی در کنار هم در راهرویی جا گرفته‌اند، به پیشنهاد مسئول خوابگاه درب یکی از اتاق‌ها را می‌زنیم؛ دانشجوی دکتری زمین‌شناسی که مشغول کتاب خواندن است را می‌بینیم و با تعارف او داخل می شویم. اتاق دو تخته‌ای مرتب که از در و دیوار آن وسیله و گل خشک و کتاب و ... آویزان است.
بالای سر تخت این دانشجو با ماژیک بزرگ نوشته شده است: «برای دوست خودم، کسی که هیچ وقت نفهمید که چقدر دوستش دارم». با اشاره به جمله می‌خندد و می‌گوید: این را هم اتاقی‌ام زمان فارغ التحصیلیش و رفتن از خوابگاه برایم نوشته است.
وقتی از مشکلات زندگی در این خوابگاه می‌پرسم ابتدا سکوت می‌کند و می‌گوید مشکلی نیست، اما بعد از کمی مکث، کم کم شروع می‌کند و اگر یادآوری ما نبود شاید فراموش می‌کرد که کلاس دارد و ...
وقتی از مشکلات زندگی خوابگاهی می‌پرسم این دانشجو در ابتدا با انتقاد نسبت به کنترل ساعت ورود و خروج دانشجویان دکتری و حضور و غیاب آنها، می‌گوید: ما نباید دیرتر از ساعت 9 شب در خوابگاه حاضر شویم و با وجود اینکه در خوابگاه هیچ گونه امکاناتی وجود ندارد اما برای خرید حق نداریم از ساعت 9 شب به بعد از خوابگاه خارج شویم.
وی همچنین با انتقاد نسبت به تعطیلات زیاد در کشور و تعطیلات خارج از تقویم در دانشگاه همچون تعطیلی 10 روزه در تیر ماه، می‌گوید: اگر این امکان فراهم بود که دانشجویان دکتری مشمول این قانون نمی‌شدند، بسیار مناسب بود. ما بارها برای این موضوع نامه نگاری کرده‌ایم اما متاسفانه نتیجه‌ای نگرفته‌ایم.
این دانشجوی دکتری با بیان اینکه مشکلات دانشجویان دکتری زیاد است، از مسئولان دانشگاه می‌خواهد که به آنها اهمیت بیشتری داده و ادامه می‌دهد: به عنوان نمونه مسئولان فکر می‌کنند که دانشجویان برای تفریح می‌خواهند در ایام تعطیلات در خوابگاه بمانند در صورتی که گاها تعطیلات این چنینی بسیاری از برنامه ریزی‌های ما را که مربوط به فعالیت‌های آزمایشگاهی است، مختل می‌کند.
از اتاق این دانشجوی دکتری که بیرون می‌آییم همسایه دیوار به دیوار این دانشجو که نیشابوری و دانشجوی دکتری رشته بیماریهای آبزیان است را می‌بینم. وقتی از او درباره مشکلات خوابگاهی می‌پرسیم او نیز همچون هم اتاقی قبلی به تعطیلی‌های بی‌موقع و کمبود امکانات اشاره می‌کند.
به یکی از اتاق‌ها در طبقه دوم این خوابگاه سری می‌زنیم. بساط هندوانه در این اتاق پهن است و دو دانشجوی اتاق بغل نیز مهمان این اتاق هستند.
وقتی از حال و هوای زندگی خوابگاهی می‌پرسم به سابقه زندگی 7 یا 8 سالشان در خوابگاه اشاره می‌کنند و گویی که به این نوع زندگی کم و بیش عادت کرده‌اند.
گریزی به خاطرات شب اول زندگی در خوابگاه؛
انتقاد نسبت به جداسازی دانشجویان سال اولی با سال بالایی‌ها
همه دانشجویان سال اولی یک مشکل دارند و کسی نمی‌تواند مشکل فرد دیگر را حل کند
یکی از این دانشجویان با گریزی به خاطرات شب اول زندگی در خوابگاه می‌گوید: شب اول خیلی شب وحشتناکی بود یادم می‌آید که احساس غریبی می‌کردم جلوی بچه‌ها خجالت کشیدم که گریه کنم. رفتم توی حیاط و شروع کردم به گریه کردن. یادش به خیر اون زمان یکی از دانشجویان سال سوم کلی به من دلداری داد و صحبت‌های اون دانشجو خیلی به من کمک کرد.
وقتی نظر آنها را درباره جدایی که اخیرا برخی دانشگاه‌ها میان دانشجویان سال اولی و سال بالایی‌ها در تفکیک خوابگاه‌ها قائل می‌شوند می‌پرسم؛ همگی آنها نسبت به این موضوع انتقاد دارند و یکی از آنها می‌گوید: اینکه دانشجویان سال اول را جدا می‌کنند اصلا خوب نیست همه دانشجویان سال اولی یک مشکل دارند و کسی نمی‌تواند مشکل کس دیگر را حل کند و در واقع نه کسی هست که به این دانشجویان کمک کند و نه الگوی دیگری را بالای سرشان می‌بینند.
وی می‌افزاید: آنچه ما در خوابگاه از سال بالایی‌ها یاد گرفتیم همیشه به ما کمک می‌کرد و توانمندی و قابلیت ما را در برخورد با مشکلات افزایش می‌داد.
انتقاد نسبت به عدم لحاظ تخفیف برای استفاده دانشجویان دانشگاه از امکانات ورزشی
یکی از دانشجویان همچنین نسبت به عدم لحاظ تخفیف برای استفاده دانشجویان دانشگاه از امکانات ورزشی این دانشگاه گله مند است و می‌گوید: دانشگاه هزینه‌ای که برای استفاده از امکانات ورزشی و تفریحی برای دانشجویان لحاظ می‌کنند همانند قیمتی است که برای مردم عادی است در صورتی که از دانشگاه انتظار می‌رود که برای دانشجویان دانشگاه تخفیفی را در نظر گیرند.
خوابگاه‌ها به نحوی ساخته شوند که ساختاری شبیه خانه داشته باشند
یکی از دانشجویان رشته دکتری معماری به ساختمان‌های خوابگاهی اشاره می‌کند و می‌گوید: اگر خوابگاه‌ها به نحوی ساخته شوند که ساختاری شبیه خانه داشته باشند بسیار بهتر است به نحوی که یک اتاق نشیمن در وسط و مابقی اتاق‌ها دور آن قرار گیرند. در فضای این چنینی که شبیه یک خانه و خانواده است، آرامش بیشتری حکم فرماست. به عنوان نمونه کوی آنقدر راهرو در راهرو است که آرامش در آن بسیار کم است اکثر اوقات درآن سر و صدا است.
این دانشجویان همچنین کمبود فضای خصوصی در خوابگاه را از عمده‌ترین مشکلات زندگی خوابگاهی آن هم برای دانشجویانی که سالهاست در خوابگاه زندگی می‌کنند می‌دانند و از مسئولان می‌خواهند در ساخت ساختمان‌های خوابگاهی فضاهای شخصی را نیز در نظر گیرند.
یکی از این دانشجویان همچنین با بیان اینکه به دلیل برخی قوانین آموزشی، مدت زمان تحصیل دانشجویان برخی رشته‌ها که پایان نامه دارند، بیشتر است در حالی که فرصت استفاده از خوابگاه برای همه رشته‌ها یکسان است از مسئولان، می‌خواهد که بین رشته‌های مختلف برای طول تحصیلشان تفکیک قائل شوند تا دانشجویان برای تمام شدن زمان استفاده از خوابگاه اضطراب نداشته باشند.
دانشجویان این خوابگاه هراز گاهی گذری نیز به مشکلات رفاهی همچون نبود تلفن در اتاق‌ها، کمد، کتابخانه، فرش، تلویزیون، امکانات ورزشی، نداشتن جاروبرقی، ماشین لباس شویی، چرخ خیاطی و غیره نیز می‌کنند و گاها به مقایسه امکانات این خوابگاه نسبت به خوابگاه فاطمیه و محدودیت‌های موجود می‌پردازند اما شاید به دلیل مشغله‌های درسی و شغلی بیشتر دغدغه تعطیلات تیر و عید را دارند و انجام تحقیقات و تمام شدن پایان نامه بزرگترین مشکل این دانشجویان مقطع دکتراست.
«16 آذر دو» و محل اسکان دانشجویان تحصیلات تکمیلی
«16 آذردو» یکی از خوابگاههای سطح شهر دانشگاه تهران به شمار می‌رود که از مجتمع کوی دانشگاه دورافتاده و در یکی از کوچه‌های خیابان 16 آذر انقلاب جای گرفته است.
ساختمان پنج طبقه‌ای که هیچ نشان و تابلویی بر سر در آن به چشم نمی‌خورد و شاید به جز افراد محله و ساکنانش، کمتر رهگذری به ذهنش خطور کند که اینجا خوابگاه و خانه، مامن دانشجویانی است از شهرها و قومیت‌های مختلف.
در بالاترین طبقه این ساختمان کتابخانه‌ای قرار دارد که از نمای بیرونی تراس آن به چشم می‌خورد فضایی که به دلیل نبود هیچ حفاظی به گفته دانشجویان چندان ایمن نیست. هر چند که در هنگام ارسال گزارش مطلع شدیم که گویا مسئولان دانشگاه اقدام به ایمن‌سازی تراس خواهند کرد.
وارد می‌شویم؛ اتاق‌هایی که در داخل راهروهای طولانی جا گرفته‌اند، در مقابل اتاق‌ها پنجره‌هایی با شیشه‌های رنگ شده که به دلیل مشرف بودن به خانه‌های اطراف رنگ زرد به خود گرفته بودند و در کنار آنها ظرف‌های کثیفی چیده شده بود که انگار قرار نیست تا شام بعدی تمیز شوند.
لحظاتی را هرچند کوتاه مهمان یکی از اتاق‌های این خوابگاه شدیم، دانشجویان به دلیل اطلاع از حضور ما، کمی به سر و وضع اتاق نیز رسیده‌اند. اتاق‌های دو تخته دلباز و پر از کتاب و جزوه و پوسترهای آویزان از در و دیوار.
دو نفر از دانشجویان دانشگاه‌های شهید بهشتی و یزد نیز برای دیدن دوستان خود در جمع این اتاق حاضر هستند.
دانشجویان این خوابگاه هرچند به قیاس امکانات کوی نسبت به این خوابگاه پرداختند اما به قول خودشان همه آنها به دلیل نزدیک بودن این خوابگاه به دانشگاه، این خوابگاه را ترجیح می‌دهند تا با وجود امکانات کمتر در این خوابگاه اسکان یابند و زمانی که از یکی از این دانشجویان می‌پرسم مشکلاتتان در خوابگاه چیست به مزاح می‌گوید: مشکل ما تنبلیمان است که به خاطر نزدیکی به دانشگاه، از امکانات کوی می‌گذریم.
وقتی درباره امکانات موجود در خوابگاه می پرسم دانشجوی کارشناسی ارشد رشته جغرافیای سیاسی، بدون مکث به مقایسه کوی و این خوابگاه می‌پردازد و می‌گوید: تقریبا تمام امکانات موجود در یک شهر عادی در کوی یافت می‌شود اما متاسفانه امکانات این خوابگاه نسبت به کوی بسیار کم است و هر امکاناتی که در کوی وجود دارد ما شاید پس از ماه‌ها از آن باخبر شویم.
وی ادامه می‌دهد: از دیگر تفاوت‌های این خوابگاه با دانشجویان مقطع تحصیلات تکمیلی کوی دانشگاه این است که دانشجویان کوی نشین مقطع کارشناسی ارشد حق رفت و آمد شبانه روزی در کوی دارند، در حالی که این موارد وقتی به خوابگاههای سطح شهر می‌رسد با محدودیت مواجه می‌شود.
این دانشجو همچنین بار دیگر با قیاس امکانات موجود در کوی با این خوابگاه می‌گوید: عدم دسترسی به اینترنت و نبود سایت کامپیوتر در خوابگاه از دیگر تفاوت‌های ما با دانشجویان کوی نشین است.
این دانشجویان با اظهار گله نسبت به محرومیت از امکانات خوابگاهی نسبت به دانشجویان کوی نشین به وجود خط تلفن و یخچال در اتاق‌های کوی اشاره می‌کنند و یکی از آنها می‌گوید: برعکس کوی در اینجا تنها در راهروها تلفن و یخچال وجود دارد و گاها اگر کسی گذرش به آنجا بخورد به زنگ تلفن جواب می‌دهد.
انتظارتان از رییس دانشگاه؛
کمبودها را رسیدگی کنند
دسترسی دانشجویان ارشد و دکتری به اینترنت ضرورت است
وقتی از آنها می پرسم به عنوان دانشجویان تحصیلات تکمیلی انتظارتان از رییس دانشگاه چیست؛ یکی از دانشجویان که رتبه اول را در کنکور ارشد جغرافیا کسب کرده است می‌گوید: فقط می‌خواهیم کمبودها را رسیدگی کنند خیلی بد است که دانشجویان ارشد و دکتری به اینترنت دسترسی ندارند.
علیرغم اینکه از مشکلات می‌گویند اما سرحال و با اشتیاق حرف می‌زنند به قول خودشان بزرگترین تفریح آنها صحبت کردن و چای خوردن و درس خواندن گروهی است و گاها نیز گذری به پارک لاله می‌زنند.
تازه قوری برقی آنها برای پذیرایی به جوش آمده است که به دلیل اینکه تنها سه ساعت برای بازدید از خوابگاه برایمان وقت تعیین کرده بودند با آنها خداحافظی می‌کنیم و به اتاق دیگری سر می‌زنیم.
آنجا هم، اتاق دلبازی که دانشجویانش با کامپیوتر سرگرمند و کم کم با حضور ما دانشجویان اتاق‌های دیگر به این اتاق می‌آیند.
یکی از این دانشجویان با اشاره به سالن تربیت بدنی جنب خوابگاه که در خیابان 16 آذر قرار دارد، می‌گوید: در کوی تمام امکانات ورزشی مجانی است در صورتی که ما برای استفاده از این سالن تربیت بدنی دانشگاه، باید هزینه پرداخت کنیم.
مشکلات رفاهی آنقدر تکراریست که دیگر از حوصله بیان خارج است
وقتی به دانشجو در زمینه تحقیقات کمک نمی‌کنند چگونه انتظار افزایش رفاه داشته باشیم
زمانی که به مشکلات رفاهی موجود در خوابگاه اشاره می‌شود، یکی از این دانشجویان دراین باره می‌گوید: مشکلات رفاهی همچون غذا، اینترنت و غیره بحث تازه‌ای نیست، به عنوان نمونه مشکل کیفیت غذا آنقدر تکراریست که دیگر از حوصله بیان خارج است و گاها مجبوریم این برکت خدا، را دور بریزیم.
یکی دیگر از دانشجویان با اشاره به افزایش کیفیت غذا در برخی ایام و مناسبات خاص، می‌گوید: موارد این چنینی نشان دهنده این است که اگر بخواهند می‌توانند کیفیت غذا را افزایش دهند.
یکی از دانشجویان رشته دکتری ریاضی که به ادعای هم دانشگاهی‌هایش تا کنون چندین مقاله ISI داشته است نیز به جمع ما می‌پیوندد؛ وقتی به عنوان یک دانشجوی دکتری انتظارش را از رییس دانشگاه تهران می‌پرسم می‌گوید: تنها کاری که برای دانشجویان این خوابگاه می‌توانند انجام دهند ایجاد امکانات اینترنت وایرلس(بی‌سیم) است.
این دانشجو در عین حال می‌گوید: وقتی به دانشجو در زمینه تحقیقات کمکی نمی‌کنند، چگونه انتظار افزایش رفاه در خوابگاه را داشته باشیم.
یکی از دانشجویان همچنین با اشاره به بحث کمبود امکانات در این خوابگاه نسبت به خوابگاههای کوی دانشگاه، می‌گوید: تسهیلات به صورت مساوی در سطح خوابگاههای دانشگاه تقسیم نمی‌شود و دانشجویان خوابگاهی که در کوی دانشگاه مستقر نباشند، معمولا از این تسهیلات محروم می‌مانند.
از بچه‌های این اتاق که خداحافظی می‌کنیم از خوابگاه بیرون می‌آییم، جلوی درب یکی از دانشجویان در کنار نگهبان خوابگاه می‌ایستد و می‌خواهد عکس یادگاری بگیرد و با ثبت این عکس، خوابگاههای دانشگاه تهران را به قصد انعکاس تصویری هر چند کوچک از وضعیت زندگی خوابگاهی و دانشجویان آن ترک می‌کنیم.
