خبرنامه دانشجویان ایران:علی رغم رشد کمک‌های دولت طی 4 سال اخیر متروی تهران نتوانسته است آن چنان که انتظار می‌رفت گسترش یابد، شاید بتوان واضح‌ترین علت آن را اولویت‌دهی شهرداری تهران به مسائل دیگر شهری اعلام کرد.
به گزارش«خبرنامه دانشجویان ایران»به نقل از فارس، از پله برقی پایین می‌آید. درهای قطار در حال بسته شدن است. به سرعت به سوی قطار می‌دود و پایش را میان در می‌گذارد و با هل دادن بقیه سوار مترو می‌شود.
صدای مسافری بلند می‌شود که چرا صبر نمی‌کنید تا با قطار بعدی بیایید. در همین حال مسافر دیگری به پایین پله‌های برقی می‌رسد. درهای قطار دوباره در حال بسته شدن است. مسافر به سرعت به سمت قطار حرکت می‌کند و پایش را میان در می‌گذارد و با هل دادن بقیه سوار بر مترو می‌شود. کاسه صبر مسافر عصبانی مترو لبریز می‌شود و این نقطه آغاز یک درگیری در متروی تهران است.
اما ریشه این جنگ و جدال‌ها در جای دیگری است. مسافر جوانی که شاهد درگیری است، زیرلب غرولند می‌کند و می‌گوید: اگر فاصله میان حرکت قطار ها کمتر شود دیگر اتفاقات این چنینی نمی‌افتد. مردم چوب دعواهای سیاسی را می‌خورند.
جابه‌جایی مسافران شهری، اصلی‌ترین کارکرد مترو در جوامع مختلف به شمار می‌رود اما از آنجا که مشکل ترافیک و حمل و نقل اصلی‌ترین دغدغه شهروندان تهرانی است و افکار عمومی مسائل مربوط به آن را پیگیری می‌کنند، مسئله متروی تهران از بحث کارشناسی خارج و به موضوعی سیاسی تبدیل شده است. در این میان مظلوم‌نمایی نیز چاشنی کار می‌شود و طرفین ماجرا یکدیگر را به کم‌کاری متهم می‌کنند.
البته کسانی که در این ماجرا اظهار نظر می‌کنند، دارای نگرش‌های مختلف سیاسی هستند و همین موضوع موجب شده که حتی در خود شهرداری تهران نیز مسائل چالش بر انگیزی به وجود آید. به عنوان مثال شاهد بودیم که محمد باقر قالیباف شهردار تهران در واکنش به سخنان محسن هاشمی که مدعی شده بود که «کمبود بودجه و اعتبارات در مترو وجود دارد» با قاطعیت مدیر زیر دستش راخطاب قرار داد و گفت: «آقای هاشمی بیخود اعتراض داشته است. یکی باید سوال کند اگر سالی 15 کیلومتر مترو ساخته می‌شود و دولت نیز 190 میلیارد تومان اعتبار تخصیص داده است، بقیه پول‌ها را از کجا آورده‌اند؟»
* جنگ مترو در رسانه‌ها
مردم که گفته‌های مسئولان را از طریق مطبوعات و سایر رسانه‌ها تعقیب می‌کنند، دولت را در عدم پیشرفت مترو مقصر می‌دانند. اینجاست که کارکرد رسانه مشخص می‌شود و کسی که بتواند بهتر با کلمات بازی کند در رقابت تأثیرگذاری بر افکار عمومی برنده است.
«دولت حتی نیم درصد اتوبوس‌های تندرو را به شهرداری نداده است»، «خوشم نمی‌آید به اختلافات بپردازم»، «اگر نتوانیم حمایت 50 درصدی دولت را جذب مترو کنیم، کارها تحقق پیدا نمی‌کند»، «هنوز نتوانسته‌ایم یک ریال از سوبسید بهرهبرداری مترو را دریافت کنیم» و «در گذشته هزینه گمرکی در خصوص واردات محصولات مترو پرداخت نمی‌کردیم ولی امسال باید 25 میلیارد تومان پول برای این منظور پرداخت کنیم.»
اینها نمونه‌ای از اظهار نظرهای یک‌سویه مسئولان شهری در باب مترو و حمل و نقل عمومی است که نشان می‌دهند دولت در انجام وظایف خود در خصوص پرداخت اعتبارات به متروی تهران کم‌کاری کرده است.
این درحالیست که کمک عمرانی دولت به مترو که از سال 1383 با کاهش همراه شده بود، با آغاز فعالیت دولت نهم در سال 1384 با رشد 66 درصدی به مبلغ 500 میلیارد ریال رسید. بر اساس اطلاعات وزارت کشور روند کمک‌های عمرانی دولت به شهرداری تهران همچنان با افزایش همراه بوده به طوریکه کمک عمرانی دولت در سال 1387 به مترو از مجموع کمک‌های عمرانی دولت به مترو در سالهای 80 تا 84، 555 میلیارد ریال بیشتر بوده است.
*شهرداری تهران پول مترو را در جای دیگری خرج می‌کند
با وجود رشد کمک‌های عمرانی دولت در بحث مترو، آمار منتشره از سوی شرکت متروی تهران در خصوص بهرهبرداری از خطوط قطار شهری دلسرد کننده است. بر اساس این آمار در سال 85 هیچ کیلومتری بر متروی تهران افزوده نشده است.
از سوی دیگر شهردار تهران در حالی مدعی بهرهبرداری 15 کیلومتر مترو در سال 87 است که تنها 6 کیلومتر در این سال بر مترو تهران افزوده شده است.
بر اساس آمارهای منتشره، بهرهبرداری از مترو تهران در سال 86 نیز در قیاس به سال‌هایی که بهرهبرداری در خطوط مترو اتفاق افتاده است، در پایین‌ترین حد قرار دارد.
علی لطفی‌زاده دبیر شورای عالی ترافیک کشور که معتقد است شهرداری تهران پول مترو را در جای دیگری خرج می‌کند، در خصوص نحوه هزینه کرد اعتبارات مترو گفته است: متاسفانه علیرغم پرداخت بیش از 1500 میلیارد تومان از سوی دولت و شهرداری تهران به شرکت مترو در سه سال اخیر، وعده افتتاح 12کیلومتر از خطوط بدون ناوگان مترو در سال 1387محقق نشده است.
علی رغم رشد کمک‌های دولت طی 4 سال اخیر متروی تهران نتوانسته آن چنان که انتظار می‌رفت گسترش یابد که شاید بتوان علت آن را اولویت‌دهی شهرداری تهران به مسائل دیگر شهری دانست. ساخت پیاده‌رو و سنگ‌فرش خیابان‌ها، چاپ و انتشار نشریات مختلف، توجه ویژه به تونل توحید و بهرهبرداری از برج میلادی که بود و نبودش تأثیر چندانی در حل مشکلات تهران ندارد اهمیت بیشتری برای مسئولان شهری تهران دارد. از همین رو عدم توسعه در بخش مترو با فرافکنی بر دوش دیگران گذاشته می‌شود و در این میان مردم هستند که به گفته همان جوان دانشجو چوب اولویت‌بندی‌های اشتباه و دعواهای سیاسی را می‌خورند.
