خبرنامه دانشجویان ایران: علی صبوری// در مقابل فیلم های آپارتمانی که در فضای شهری تهران ساخته می شود «زاپاس» اتفاق خوبی است. آدم های فیلم هستند که دارای شخصیت جمعی و تشخص فردی اند، امید در «زاپاس» نه شعاری است و نه سفارشی. «زاپاس» فیلمی بی تکلف است و سالم، روان و حتی آموزنده.
برزور نیک نژاد نامش با نویسندگی سریال تلوزیونی دودکش بر سر زبان ها افتاد. نیک نژاد اولین حضورش در جشنواره را با فیلم «ناخواسته» تجربه کرد و به جمع کارگردانان فلم اولی پیوست و در این حضور دیپلم افتخار بهترین فیلمبرداری ازآن فیلمش شد. او در این فیلم تعریف جدیدی از عشق ارایه ارائه داد.
برزور نیک نژاد امسال با فیلم «زاپاس» در بخش سودای سیمرغ جشنواره حضور دارد. در مقابل حجمه ای از فیلم های آپارتمانی که در فضای شهری تهران ساخته می شود «زاپاس» اتفاق خوبی است که فیلمش نه یک فیلم تهرانی بلکه یک فیلم ایرانی است. واقعیت اینکه فیلم های سینمایی تنها در تهران اکران ندارند و دیگر فرهنگ ها و شهرها نیز حقی از آن دارند، علاوه بر این ها این نوع فیلمسازی آپارتمانی موجب این شده است که بیشتر آثار شبیه هم و حتی گاهی از یک لوکیشن استفاده کنند؛ که البته ساخت فیلم های آپارتمانی کم هزینه تر و بی دردسرتر است. علاوه بر این نقطه ی قوت دیگر فیلم در مقایسه با فیلم های آپارتمانی، آدم های فیلم هستند که دارای شخصیت جمعی و تشخص فردی اند. پوشش محلی آدمها از فیلم بیرون نمی زند و دلپذیر است و یک نوع هویت جمعی به آنان می دهد. زاپاس فیلم بدون ادعا و در خدمت خانواده و به شدت امیدوار کننده که امید آن نه شعاری است و نه سفارشی.
امید از درون فیلم و آدم هاست. برزور نیک نژاد در نشست خبری فیلمش می گوید: «زاپاس» دقیقاً فیلمی خانواده محور است و صیانت از خانواده یکی از وظایفش است. مهمترین حرفش نیز حول همین محور خلاصه می‌شود. بگذارید کمی توضیح بدهم امید را نباید در شرایط خلاء دید بلکه امید در شرایط سخت است که باید دیده شود.
«زاپاس» دقیقاً فیلمی خانواده محور است و صیانت از خانواده یکی از وظایفش است. مهمترین حرفش نیز حول همین محور خلاصه می‌شود. بگذارید کمی توضیح بدهم امید را نباید در شرایط خلاء دید بلکه امید در شرایط سخت است که باید دیده شود. اگر همه چیز طبق روال پیش برود و خوب باشد دیگر در این شرایط امید نمی‌تواند به خوبی دیده شود، پس شرایط سخت و تلخ است که باعث درشت‌نمایی امید می‌شود. در شرایط خوب امید تعریف و کارکرد خود را از دست می‌دهد. اصلی‌ترین نکته «زاپاس» امید است و با امید تمام می‌شود . مگر می‌شود اعتقاد داشته باشیم که خدا هست و بعد در ارتباط با نبود امید حرفی بزنیم مگر همچنین چیزی امکان‌پذیر است؟ با دیجیتالی شدن سینما مرز بین فیلم های تلوزیونی و سینمایی نیز کمرنگ شده و بنیه ی اقتصادی فیلم ها نیز در کمرنگ شدن این مرز بی تاثیر نیست اما مخاطب سینما انتظار فیلمی دقیق و پر از جزییات را دارد به خلاف مخاطب تلوزیون که گاه نگاهی به موبایلش می اندازد و پیامکی رد و بدل می کند، به این مقدمه می شود زاپاس را بیشتر شبیه فیلم های تلوزیونی دانست که حتی اتمسفر حاکم بر آن از سریال های تلوزیونی الهام گرفته شده و حتی سریال های تلوزیونی را بی تاثیر در چینش بازیگران ندانیم؛ البته محدودیت ها در انتخاب بازیگران کمدی، توجیه به جاییست.
برزور نیک نژاد در رابطه با چینش بازیگرانش میگوید: نباید اینطور برداشت شود که استفاده از این بازیگران که تجربه‌های کمدی خوب و موفقی داشته اند دلیل بر این است که فیلم سینمایی «زاپاس» اثری کمدی است. این بازیگران در عرصه‌های مختلف توانمندی خود را نشان داده‌اند.
در این فیلم مخاطب با یک ملودرام اجتماعی روبه‌رو است که البته حضور این بازیگران و نوع فیلمنامه و نگارش آن به گونه‌ای کنار هم قرار گرفته تا شاهد یک روایت شیرین باشیم . وی گفت: قطعا‌ً نمی‌توان از اینکه فیلمنامه ما را بر آن داشت تا به انتخاب این بازیگران برسیم چشم پوشی کرد. به نظرم باید قبول کنیم که در شرایط کنونی بازیگران زیادی نیستند که این توانایی را داشته باشند تا هم در اثار کمدی بدرخشند و هم بتوانند در یک اثر سینمایی که رنگ و لعاب تراژدی دارد خودنمایی کنند و چرخ فیلم را پیش ببرند.
واقعا‌ً تمام بازیگرانی که در فیلم سینمایی «زاپاس» نقش‌آفرینی کرده‌اند بسیار قابل اعتماد هستند و می‌توان به آنها در اجرای درست و صحیح نقششان اعتماد کرد. البته حاصل موفقیت آنها زمانی بهتر دیده می‌شود که اصحاب رسانه و منتقدان و همچنین مردم فیلم را دیده باشند. از نکات قابل توجه «زاپاس» نحوه ی روایت فیلم از زبان کودکی خردسال است که گاه تناسبی میان جهان او و ماجراها و نقش های فیلم دیده نمی شود و گاه روایت کودک از فیلم عقب می ماند .با این تفاصیل زاپاس فیلمی بی تکلف است و سالم و روان و حتی آموزنده.
