به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از مشرق، وقتی از شرایط برگزاری یک مسابقه فوتبال حرف می زنیم منظور زیرساختهایی است که برای این ورزش در سطح جهان در نظر گرفته شده است. ریزساختهایی که ما در ورزش مان داریم چه کیفیتی دارند؟ آیاغیر از استادیوم آزادی که آن هم هنوز عاری از مشکل نیست در بیشتر استادیوم هایمان شاهد نواقص زیادی نیستیم؟
اینکه تصور برخی مسئولان از زیرساختها تجهیز رختکن، نصب دوش پرفشار حمام و شیرآلات سرویس بهداشتی درجه یک است نیز معضل تازه ای در این وادی است. اینکه استادیوم از نظر سازه و چمن در شرایط مطلوبی برای برگزاری یک مسابقه باشد خوب است ولی می بینیم مشکلات تنها محدود به مستطیل چمن و راهروی بین دو رختکن محدود نمی شود.
نحوه ساماندهی و استقرار تماشاگران در داخل استادیوم از جمله مهمترین معضلات دیگری است که در این سالها شاهدش هستیم. اینکه نیروهای امنیتی تحت دستور چه نهادی اقدام به ایجاد نظم و آرامش در فضای استادیوم ها کنند هنوز تعریف نشده است! برخی این را وظیفه باشگاه می دانند و برخی ایجاد امنیت را به سازمان لیگ و فدراسیون فوتبال ربط می دهند و گروهی معتقدند وزارت ورزش باید در هر استان با استانداری و نیروهای انتظامی اش هماهنگ باشد تا نظم برقرار شود.
اینکه ماشین های امدادی را چه کسی هماهنگ کند و مسایلی از این دست نیز همواره در حاشیه بحث برگزاری مسابقات، یکی از موارد مهم بوده که همچون دست اندازی بر سر راه برگزاری رقابتها وجود داشته و هنوز هم کسی نمی داند مسئول اصلی ایجاد هماهنگی با این نهادها اعم از نیروی انتظامی، اورژانس تهران، آتش نشانی و سایر ارگان ها چه کسی یا چه گروهی هستند!
از اتفاقات مثبت این دوره این بوده که سازمان لیگ و فدراسیون فوتبال اعلام کرده اند یکبار برای همیشه این وضعیت را تغییر خواهند داد. البته باید صبر کرد و دید مهدی تاج و دیگر مدیران فعلی فوتبال تا کجا می توانند پای حرفشان بایستند! چرا که سابقه نشان داده هر بار پس از کمی مقاومت با چند تماس از بالا و پایین، باز هم لیگ به همان منوال قبلی برگزار شده است. آنچنان که هم اکنون ۱۸ دوره اش را با همان کیفیت غیراستاندارد پشت سر گذاشته ایم و باز هم فینال جام حذفی ۹۸-۹۷ فوتبالمان به جای ساعت ۲۱، با دو ساعت و خرده ای تأخیر سوت خورد تا برای نخستین بار در تاریخ فوتبال یک مصاف فوتبالی در دو روز برگزار شود!
