به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ طی برگزاری دومین میزگرد “از آموزش تا عدالت” که توسط جنبش عدالتخواه دانشجویی و با حضور علی پارسانیا و حبیب رحیم پورازغدی برگزار شد به بررسیِ نسبت “دولت و بازار و آموزش و پروش” و “ارزیابی دوگانه مدارس دولتی و غیر دولتی از منظر عدالت آموزشی” پرداخته شد.
که گزیده سخنان هر دو مهمان برنامه به شرح زیر است:
دکتر پارسانیا:
فهم مدارس غیردولتی و خصوصی سازی ذیل مفهوم توسعه و معنای عدالت در توسعه هست.
ما پذیرفتیم که دولت حق ندارد مداخله ای در آموزش و پرورش داشته باشد که مانع احقاق حقوق تربیتی مردم شود.
امروزه دولت راهی برای حل مشکل نیست،امروز دولت خود مشکل است،دولت بیش از اندازه دارد مداخله می کند
مدرسه ی غیردولتی ابزاری برای استیفای حقوق افراد برای برپایی عدالت به نظر می آید درحالی که این خود عین نابرابری است.در توزیع منابع و ثروت ها ما چگونه معیاری داریم و نقش دولت چیست؟
مدرسه غیردولتی مبتنی بر رقابت است که با مدرسه دولتی مبارزه می کند.
معیار ما برای نابرابری چیست؟آیا استعداد دانش آموزان است؟
آیا طبقه اجتماعی معیاری است برای تفاوت در مدارس؟
مردم باید در نظام آموزشی مشارکت کنند.ماباید بفهمیم که چه کسی از مسئولین از مدارس غیر دولتی حمایت می کند
چرا وقتی مسئولان ما روی سند تحول بحث می کند صحبت های آن ها به بیرون درز پیدا نمی کند؟ این برای ما یک مطالبه است.
علوم انسانی باید بتواند واقعیت ها را توصیف و بررسی کند؛ باید به هنجارها و ارزش ها و عدالت آموزشی بپردازد.
علوم انسانی ما چه قدر توانایی این کار را دارد؟
علوم تربیتی باید نگاهش را به علم و واقعیت تغییر دهد؛در کشور ما علوم تربیتی اصلا جدی گرفته نمی شود.
علوم تربیتی ما هم اکنون ابتر است نسبت به نگاه های ارزشی وهنجاری. در گام های نخست باید علوم تربیتی را به فلسفه اجتماع گره بزنیم ولی در ابتدا ما باید الگویی داشته باشیم تا بتوانیم قسمت های مختلف را بر اساس آن تغییر دهیم.
پمپاژ رسانه ای که علیه مدارس دولتی می شود و می گویند عملکرد خوبی ندارند توسط همین مدارس غیر دولتی انجام می شود.
اگر بگوییم مدارس دولتی ما هیچ تاثیری بر دانش آموزان ما نداشته است بی انصافی کرده ایم؛پس شهدای ما در کدام مدارس تربیت شده اند؟! در همین مدارس دولتی.
ما حتی اگر لیبرال هم هستیم باید حداقل به لوازم تفکر آن پایبند باشیم؛باید در همه ی مسائل شفافیت داشته باشیم،باید دست مسئولین را کوتاه کنیم، باید تحلیل ساختاری داشته باشیم.
مدرسه جایی است که ایجاد نگرش سیاسی در افراد می کند و باید پایه های سیاسی در دانش آموزان ایجاد کند.
مخاطب ما نهاد سیاست در کشور است که چرا فضا را مانند مدارس غیردولتی از لحاظ امکانات فراهم نمی کند.
حبیب رحیم پور ازغدی:
خطاب ما به خود جمهوری اسلامی است که باید پاسخ بدهد به چه اعتباری گذاشته است این دوگانه ی مدرسه دولتی بی کیفیت و مدرسه غیردولتی باکیفیت را به وجود آید؟
این ها همه جعل بازار است، بازار دارد همان کاری را که با جنس ایرانی و خارجی انجام می دهد ( به مردم القا می کرد که جنس ایرانی هیچ ارزشی ندارد) با مدارس دولتی و غیردولتی انجام می دهد.
مدارس غیر دولتی ما دانش آموزان را غربالگری می کند. یعنی گزینش های مختلف علمی، سیاسی، فرهنگی و… را انجام می دهد در حالی که در مدارس دولتی ما همچین چیزی وجود ندارد!
مدارس غیر دولتی دارد ویژه خواری را افزایش می دهد و به مدارس پولی تبدیل شده است، اما سؤال اصلی ما این است که چرا پول، باید مدارس را از هم تفکیک کند؟ مدارس شهریه دار مدارس بی شهریه !
زمانی که دولت مدارس دولتی خود را به مدارس خصوصی و غیردولتی واگذار می کند مانند آن پدری است که تعدادی از فرزندان خود را به علت فقر به فروش می گذارد و دانش آموزان مانند آن فرزندانی هستند که می گویند پدر فقیر داشته باشیم بهتر است یا ناپدری پولدار!
مدارس غیر دولتی را از زاویه انگیزه حاکمیت نیز می شود بررسی کرد زیرا دولت میخواهد از مسئولیت خود شانه خالی کند.
حال به ذکر مطالباتی پرداخته میشود که جنبش دانشجویی می تواند در حوزه عدالت آموزشی از دولت داشته باشد:
۱) مسئله تعارض منافع را باید مطالبه کرد، نباید مدیران حق مالکیت مدارس غیر دولتی را داشته باشند.
۲) مدارس دولتی باید امور مالی خود را شفاف کنند، باید فضای مالی آموزش و پرورش شفاف شود.
۳) مسئله بررسی و بازنگری قانون اساسی در مورد آموزش و پرورش باید پیگیری شود، شورای نگهبان حق بازنگری قانون اساسی را دارد.
۴) حق آموزش و پرورش از بودجه کشور باید افزایش یابد اما مسئولین ما می گویند که امکان افزایش بودجه به هیچ وجه وجود ندارد پس چرا در سند تحول گفته شده است که بودجه آموزش و پرورش باید افزایش پیدا کند.
