به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»به نقل از مهر،از زمستان سال ۹۸ که ویروس کرونا در کشور شیوع پیدا کرده سالن‌ها و اجراهای تئاتری به‌عنوان اولین مکان‌ها و فعالیت‌هایی بودند که متوقف شدند و بسیاری از گروه‌ها علی‌رغم هزینه‌هایی که برای تولید آثار خود متحمل شده بودند، بنا به تصمیم وزارت بهداشت و دولت دوازدهم تعطیل شدند.
گروه‌ها و هنرمندان تئاتر در گفتگوهای رسانه‌ای مختلفی که داشتند از این تعطیلی‌ها گله نکردند زیرا حفظ سلامت مردم برای همه در اولویت قرار داشته و دارد.
اما در همان ایام بود که دولت با اعلام لیست مشاغلی که به دلیل شیوع ویروس کرونا متضرر شده بودند نشان داد که تئاتر هیچ جایگاهی در میان مدیران و مسئولان و وزرای دولتی ندارد زیرا نامی از تئاتر و تئاتری‌ها در این لیست نبود.
این موضوع باعث واکنش هنرمندان تئاتر شد و بسیاری از این نادیده گرفته شدن تئاتر توسط مسئولان دولتی انتقاد کردند.
اما ماجرا به همین‌جا ختم نشد و وزارت بهداشت در ارائه دستورالعملی برای سالن‌های نمایشی باز هم بر نادیده گرفتن شدن تئاتر از سوی دولت تأکید کرد زیرا دستورالعملی که باز هم با واکنش خانواده همچنین خانه تئاتر مواجه شد، ناشی از نگاهی غیرتخصصی بود و مسئولان مربوطه به خود زحمت مشورت گرفتن از اهالی تئاتر را نداده بودند.
این روزها نیز صحبت از بازگشایی مجدد فعالیت‌ها و مکان‌های هنری از جمله تئاتر است ولی هنوز در خصوص تدوین دستورالعملی تخصصی خبری از مشورت گرفتن از خانه تئاتر به عنوان صنف تخصصی تئاتر نیست.
ولی تراژیک‌ترین حالت ممکن برای نادیده گرفتن تئاتر از سوی دولت، توسط حسن روحانی رئیس جمهور دولت دوازدهم رقم خورد؛ روحانی صبح امروز شنبه ۱۷ خرداد در جلسه ستاد ملی مقابله با کرونا اعلام کرد سینماها و کنسرت‌ها به شرط حضور ۵۰ درصد ظرفیت سالن‌ها و رعایت کامل پروتکل‌ها می‌توانند از ابتدای تیرماه فعالیت خود را آغاز کنند.
گویا حسن روحانی تئاتر را به‌عنوان یکی از اصلی‌ترین حوزه‌های هنر نمی‌شناسد و برای رئیس‌جمهور تئاتر وجود خارجی ندارد! زیرا حتی درباره اینکه برای بازگشایی تئاتر هنوز تصمیم‌گیری نشده یا تئاتر هم می‌تواند از اول تیرماه فعالیت‌های خود را از سر بگیرد، کلامی بر زبان نیاورده است.
وقتی نگاه نفر اول دولت نسبت به تئاتر اینگونه باشد و آن را نادیده بگیرد، نتیجه این می‌شود که هنرمندان و سالن‌های تئاتر در جریان شیوع ویروس کرونا بیشترین ضررها را متحمل می‌شوند ولی کمترین حمایت دولتی از آن به عمل می‌آید.
