به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ حضور محمد جواد ظریف وزیر امورخارجه دولت های یازدهم و دوازدهم در روز یکشنبه 15 تیرماه در مجلس شورای اسلامی با حواشی فراوانی رو به رو بود، حواشی که بر متن جلسه چربید و انعکاس فراوانی در فضای مجازی و رسانه ای کشور پیدا کرد.
یکی از پر رنگ ترین اتفاقات مجلس دروغگو خواندن ظریف توسط نمایندگان بود؛ ظریف نسبت به دروغگو خواندنش توسط نمایندگان واکنش های تندی نشان داد و با فرار رو به جلو با هزینه کردن از رهبری خود را صادق نامید اما در خلال همین جلسه دروغ های آشکاری به زبان آورد. در ادامه چهارسند مهم دال بر دروغگویی وزیر امور خارجه آورده شده است.
ظریف در مجلس: هیچگاه مسائل داخلی را به خارج نبردم
1. سند اول: این در حالیست وزیر امور خارجه دولت روحانی سال 1393 در اندیشکده شورای روابط خارجی آمریکا سخنرانی کرد و در این نشست هاله اسفندیاری، مدیر بخش مطالعات خاورمیانه اندیشکده «وودرو ویلسون» از ظریف پرسید: «لطفا درباره تاثیر گفتوگوها بر مسائل سیاسی داخلی ایران توضیح بفرمایید البته میدانم که این حوزه، مدنظر شما نیست.»
جواد ظریف نیز به این سؤال اینگونه پاسخ داد: «بیتردید، همینطور است زیرا ما روندی را شروع کردهایم که هدف از آن تغییر فضای سیاست خارجی کشور است. اگر با وجود تلاشهای ما برای تعامل، این تلاشها بینتیجه بماند، مردم ایران این فرصت را خواهند داشت تا ۱۶ ماه دیگر که انتخابات پارلمانی در ایران برگزار میشود، به این عملکرد ما (با آرای خود) پاسخ دهند. وقتی قبلا در تعامل و مذاکرات درباره توافق هستهای با جامعه بینالمللی در سالهای۲۰۰۴ و۲۰۰۵، توافقهایی کردیم و تلاشهای ما برای عملکرد شفاف، از جانب اتحادیه اروپایی رد شد، مردم جواب ما را با انتخاب رئیسجمهوری متفاوت دادند که مرا هم زود بازنشسته کرد! البته باید توجه داشت که اتحادیه اروپایی به تنهایی فعالیت نمیکرد و مقامات کاخ سفید و وزارت خارجه آمریکا مانع از هرگونه توافق شدند، همانطور که حالا هم کسانی هستند که نمیخواهند هیچگونه توافقی حاصل شود قطع نظر از اینکه مفاد آن چه باشد. حالا من بار دیگر زنده شدهام (خنده حضار). به نظر من، در انتقال پیامی که جامعه بینالمللی و بویژه غرب میخواهد به ایران منتقل کند باید بسیار دقت کند. باید دید تعامل از جانب ایران و تلاش ایران برای باز بودن و نگاه به آینده داشتن با پاسخ مثبت مواجه میشود یا اینکه بار دیگر، رد میشود. من فکر میکنم مردم ایران پاسخ خود را در صندوقهای رای نشان خواهند داد.»
او چندی بعد و در آستانه مذاکرات وین ۶، این بار با انتشار یک ویدئو، یک بار دیگر دغدغههای خود از شکست مذاکرات را مطرح کرد!
سند دوم: ظریف در این فیلم گفت: «ما میتوانستیم مساله هستهای را در سال ۱۳۸۴ حل و فصل کنیم ولی در آن زمان حرف من را باور نمیکردند، وقتی میگفتم ایرانیها به فشار حساسیت دارند، دولت بوش با اصرار بر اینکه ما غنیسازی را به کلی رها کنیم... با نزدیک شدن به ۲۹ تیر من یک بار دیگر احساس نیاز میکنم که هشدار دهم و بگویم بازی شاهین – قمری به امید گرفتن امتیاز در لحظه آخر، نمیتواند نتیجهای بهتر از سال ۱۳۸۴ بدهد.»
سند سوم: ظریف در سال ۲۰۰۴ و در مذاکرات سعدآباد نیز در حالی که در گوشهای در حال مذاکرات محرمانه با محمد البرادعی مدیرکل وقت آژانس بینالمللی انرژی اتمی بود؛ نگرانیهای جریانی و حزبی خود را با البرادعی در جریان گذاشت.
او به البرادعی درباره آثار و تبعات شکست مذاکرات گفت و گفت : «بسیاری از کاندیداهای انتخابات ریاست جمهوری (انتخابات ریاستجمهوری 84) از شکست مذاکرات ما سود میبرند. آنها موفقیتی در این گفتوگوها نمیبینند، از طرفی آنها آدمهای پرنفوذی هم هستند. اعتبار اروپاییها و مذاکرهکنندگان ایرانی هر دو در ایران از دست رفته است. این تنها مشکل اعتماد به آنها نبود؛ این مشکل اعتماد به جبهه ما هم بود. اعتماد به نوع اعتبار ما در خانه»
سند چهارم: سفر انتخاباتی شخصی! یکی دیگر از اقدامات غیرحرفهای ظریف در جریان انتخابات ریاست جمهوری سال 96 و همراهی با روحانی در جریان سفر تبلیغاتی اصفهان بود. در حالی که مطابق قانون، کارکنان وزارت امور خارجه حق عضویت در احزاب و فعالیت انتخاباتی ندارند، ظریف دست به این اقدام زد.