به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از ایسنا، مدیر تماشاخانه "نوفل‌لوشاتو" با اشاره به تعطیلی این مجموعه تئاتری و تخیله ساختمان آن در گفت‌وگویی با ایسنا بیان کرد: بخشی از این اتفاق تعطیلی به مسائل مالی برمی‌گردد و فشار مالی باعث شد نتوانیم کار را ادامه دهیم. مسئولان هم هیچ گونه حمایتی نکردند و البته به تازگی متوجه شدم که مبلغ ۲۰ میلیون تومان به حساب عمارت نوفل‌لوشاتو واریز شده که در مجموع کل کمک آنها (اداره کل هنرهای نمایشی) در این 6 ماه، حدود ۲۲ میلیون تومان بوده است و هیچ خبری هم از وام 200 میلیونی که وعده دادند، نشده است.
وی با بیان اینکه انتظار به حمایت، کمک و حتی میانجی‌گری از سوی اداره کل هنرهای نمایشی نسبت به گروه‌هایی که طرف قرارداد این تماشاخانه بودند،داشته است و ادامه داد: علاوه بر این انتقادی از شورای نظارت و ارزشیابی دارم که در این دو سه ماه در مورد مجوز متن‌های اجرا یا نمایشنامه‌خوانی بسیار ما را اذیت کردند. یک زمانی در تهران روزی ۱۰۰ تا ۱۲۰ نمایش اجرا می‌شد اما الان این تعداد به 10 اجرا رسیده پس یعنی به اندازه ۱۰ برابر کار این مسئولان در شورا کمتر شده است، ولی من چند بار مراجعه کردم دیدم کسی نیست؛ حتی یک بار برای امضای یک پوستر یکی از همکاران ما، چهار روز در رفت و آمد بود ولی مسئول مربوط نیامد و کسی هم پاسخگو نبود. همه این فشارها یعنی هم نبود منابع مالی و هم بی‌احترامی شورای نظارت، در تصمیم به تعطیلی سالن‌های ما بی‌تاثیر نبود. این خیلی بد است که شورای نظارت ما بگوید متن گمشده یا به یک گروه دانشجویی بگویند کار شما را به شورای عالی فرستادیم که اگر آن گزارش را ببینید از ایرادها خنده‌تان می‌گیرد و این‌ها در حالی است که آن متن، چاپ شده و به صورت کتاب منتشر شده است.
نامور ادامه داد: خلاصه که من در سه، چهار سال کار در این تماشاخانه به اندازه این دو ماه بعد از کرونا (بازگشایی سالن‌ها) توسط کارشناسان شورای نظارت اذیت نشدم و اینقدر بی‌حرمتی نداشتیم. به نظر می‌رسد کلا برایشان مهم نیست کمااینکه در این چند روز هم هیچ مسئولی به من زنگ نزد که بپرسد چه شده است. وقتی همه این‌ها را می‌بینم متوجه می‌شوم که اصلاً تئاتر وجود ندارد. هر کسی برای خودش کار می‌کند، دولتی برای خودش مشغول است و خصوصی هم برای خودش. هر کدام برای خود تصمیم می‌گیرند پس چرا باید اینقدر استرس داشته باشیم که شورای نظارت درباره درست و غلط بودن اجرای ما چه تصمیمی می‌گیرد؟ با این وضع دیگر متوجه شدم اصلاً تئاتر به معنای واقعی وجود ندارد که اگر وجود داشت همه دلمان برای همدیگر تنگ می‌شد، با هم احساس همدردی می کردیم و برای تعطیل شدن دو سالن تئاتر احساس تأسف می‌کردیم.
نامور در پاسخ به اینکه آیا پس از بازگشایی سالن‌های تئاتر تعداد مخاطبان و استقبال تماشاگر راضی کننده بوده است؟ گفت: ما داشتیم تلاش خود را می‌کردیم و برای شهریور و مهر و آبان برنامه‌ریزی می‌کردیم و فراخوان «تئاتر ۱۹» را هم داده بودیم که حدود ۱۷ گروه برای تئاتر محیطی تقاضا داده بودند و حالا همه کنسل شد. فراخوان نمایشنامه‌خوانی رایگان هم داده بودیم چون هدف ما این بود که این چراغ روشن بماند و خیلی خوب پیش می رفتیم و سه چهار روز آخر اجرا که هنوز مشخص نبود بخواهیم سالن را تعطیل کنیم، همه ظرفیت فروش رفته بود. در کل استقبال با توجه به شرایط بد نبود، بویژه بخاطر محیط بیرونی سالن و رعایت پروتکل‌ها.
وی در ادامه با اشاره به وامی که دولت قرار بوده بدهد، گفت: تا الان که اتفاقی نیفتاده و آن 20 میلیونی هم که داده شد، از طرف اداره کل هنرهای نمایشی و در واقع پول حمایت از گروه‌های تئاتر بود، چون در ماه‌های اول سال، اجرایی نبود بنابراین آنها (اداره کل هنرهای نمایشی) چهار میلیارد تومان موجودی دارند اما وقتی اجرایی نرفته می‌توانستند به گروه‌ها و سالن‌هایی که در حال ورشکستگی هستند کمک کنند. درواقع باید گفت این 20 میلیون پول خود بچه‌های تئاتر بوده است، هرچند تاکید شده که مثلاً عمارت نوفل‌لوشاتو سال آینده باید حتماً از بعضی گروه‌ها برای اجرا، بدون دریافت پول حمایت کند و اگرچه این 20 میلیون با 200 میلیون اجرا برابر نیست، اما ما هم قبول کردیم چون هدف ما کار کردن و تئاتر است.
داود نامور که چند روز قبل در صفحه شخصی خود در اینستاگرام خبر از تعطیلی نوفل‌لوشاتو داده بود، درباره مکان جدیدی که به عنوان تماشاخانه قرار است راه‌اندازی کند و برخی دوستانش در همان صفحه به آن اشاره کرده بودند نیز گفت: من با همراهی چند دوست قصد داشتم یک مجموعه جدید را در کنار نوفل‌لوشاتو با نوع دیگری از اجراها راه اندازی کنم و این طور نبود که یک محل جدید جای نوفل‌لوشاتو بگیرد، اما به دلیل ورشکستگی مجبور به تعطیلی شدم و از سالن جدید هم فعلا خبری قطعی نیست که بخواهد به زودی راه‌اندازی شود.
