به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ دوشنبه هفته قبل بود که خبر محکومیت قطعی ایران در پرونده ویلتموس منتشر شد. هر چند این خبر ابتدا توسط فدراسیون فوتبال رد شد اما انتشار نامه فیفا این خبر را تایید کرد و بر این اساس فدراسیون فوتبال ایران باید شش میلیون و 137 هزار و پانصد یورو یا به عبارتی 166 میلیارد تومان بابت جدایی این مربی بلژیکی به او بپردازد. این در حالی بود که مسئولان فدراسیون فوتبال ادعاهای مختلفی پیرامون نحوه قرارداد با ویلموتس از جمله مزیت های این قرارداد نسبت به سایر قراداد ها داشتند اما در نهایت آن چه نباید می شد اتفاق افتاد.
حال و هوای این روزهای ماجرای ویلموتس را باید با روزهای ابتدایی بستن قرارداد با این مربی بلژیکی را مقایسه کرد. هر چند اکنون اهالی فوتبال از ویلموتس چندان راضی نیستند اما به نظر می رسد در زمان بستن قرارداد خوشحالی زاید الوصفی داشته اند. «خداروشکر قرارداد خیلی خوبی با مارک ویلموتس بستیم!»، «چه قبل از انقلاب و چه بعد از انقلاب چنین افتخاراتی که در فدراسیون ما به دست آمد، به دست نیامده بود!»، « ویلموتس حاشیه های کی روش را ندارد و نسبت به سرمربی قبلی تیم ملی فدراسیون محور است.»، «آقای ویلموتس قراردادی با ما دارد و ما هم گاهی از نجابت ایشان خجالت می کشیم. اگر کسان دیگری بودند تا پول نمی گرفتند شاید کار نمی کردند اما ویلموتس می گوید من می دانم شما مشکلات دارید و تلاش می کنید، اشکالی ندارد!(همان موقع به فیفا نامه می زد!)»، « آقای ویلموتس سرمربی ماست و در عراق هم روی نیمکت می نشیند و مشکلی نیست.(ویلموتس قبل از بازی عراق فسخ کرده بود!)»، این ها بخشی از جملات آقای تاج در دفاع از ویلموتس است. هر چند او تلاش داشت تا از قرارداد ویلموتس برای خود نمدی بسازد اما در نهایت ویلموتس با شکایتش نشان داد آن قدرها هم نجیب تر از کی روش نیست و حتی می تواند بسیار بدتر از او باشد. به نظر حرف آخر را محمود اسلامیان، عضو هیات رئیسه فدراسیون فوتبال زد و گفت:«ویلموتس سر ما کلاه گذاشت!»
چنین اتفاقی در عرصه سیاست خارجی نیز رخ داده است. 23 تیرماه سال 94، همان زمان که روزنامه های زنجیره ای اصلاحاتی از ظریف به عنوان امیرکبیر زمان نام می بردند و رئیس جمهور به اعضای تیم مذاکره جوایزی را اهدا می کرد. فواد ایزدی در جلسه شورای روابط خارجی پیرامون برجام، از ظریف پرسید: پس از 18 ماه باقیمانده از دوره ریاست جمهوری اوباما هیچ یک از نامزدهایی که کاندیدای ریاست جمهوری امریکا شوند و رأی بیاورند به توافق هسته ای پایبند خواهند ماند. ظریف نیز در پاسخ گفت: آمریکا «نمی تواند» از برجام خارج شود.
حال اما نه تنها آمریکا تحریم‌های خود علیه ایران را بازگردانده است بلکه در صدد آن است که با استفاده از مکانیسم ماشه قطعنامه‌های مربوط به شورای امنیت را نیز برگرداند. این در حالی است که قرار بود تحریم های سازمان ملل و آمریکا نه تعلیق بلکه لغو گردند و اکنون به دلیل آنکه تحریم های تعلیق شده اند تنها با مکانیسم ماشه می توانند بازگردند.
با این همه اکنون تنها امید تیم سیاست خارجی ایران بیش از آنکه متوجه بندهایی باشد که در برجام آمده است به اما و اگراست که به هیچ کدام از آنها اطمینانی نیست. جالب آن است که این روزها در حالی سه کشور اروپایی به مخالفت نسبت به مکانیسم ماشه در مقابل آمریکا پرداخته اند اما همین سه کشور اروپایی در سال گذشته قصد داشتند تا خود این مکانیسم را فعال نمایند اما به دلایلی ترجیح دادند صبر پیشه نمایند.
همچنان که تاج سعی داشت تا بیان کند ویلموتس هرگز نمی تواند بیش از حقوق سه ماه خود را از ایران طلب نماید دیپلمات‌های سیاست خارجی نیز از ابتدای برجام سعی داشتند تا از رفع تحریم ها و برگشت ناپذیری آنها سخن به میان آوردند اما امروز نگران مکانیسم ماشه هستند.
اشتباهات حقوقی، دیپلماتیک، اقتصادی و یا حتی کلامی در سال‌های اخیر خسارت های زیادی را به کشور وارد کرده است. نمونه دیگرِ آن، دعوای لفظی رئیس سازمان خصوصی سازی و وزارت نفت که رنگ سبز بورس را به قرمز تبدیل شود. اشتباه ارائه ارز 4200 تومانی برای واردات محصولات و تبدیل این روند به نوعی رانت نیز یکی دیگر از اشتباهاتی بود که در این مدت گرفته شده است.
تاج دیروز در دفاع از خود پیرامون آن که بایستی مسئولان فوتبالی خودشان جریمه ویلموتس را بپردازند، گفت:«این همه تصمیمات اشتباه در کشور گرفته شده است آیا کسی به تصمیم گیرندگان گفته که بیایید و پول را بدهید؟»؛ این همان نقطه اتصال تمام تصمیمات غلطی است که تا کنون گرفته شده است.
حال که پیرامون قرارداد ویلموتس مسئولان فدراسیون فوتبال موظف به پاسخگویی هستند، مسئولان وزارت خارجه نیز که روزی با قطعیت از عدم خروج آمریکا از برجام سخن می گفتند نیز باید پاسخگوی اعمال خود باشند.
گزارش از امین خلیق
