به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» زینب‌سادات قریشی محمدی*// رویارویی هر کشوری با بحران ها تابع مقتضیات اقتصادی، سیاسی، اجتماعی آن کشور است. در مواجهه با بحرانی شبیه به ویروس کرونا و با این ابعاد گستردگی و همه گیری باید بگوییم توان اقتصادی و زیرساخت‌های مربوط به آن بیشترین نقش را ایفا می کند. علاوه بر این موارد موضوعاتی همچون جمعیت و فرهنگ عمومی هم می‌تواند در مواجهه با بحران‌ها موثر باشد.
در این میان باید گفت که یکی از بزرگترین اختلالاتی که کووید ۱۹ در جهان ایجاد کرده است، بر هم زدن نظم اقتصاد جهانی است. تعطیلی بازارهای جهانی، سقوط آزاد قیمت نفت در پایین ترین قیمت ممکن، و افت و خیز بورس جهانی هر کدام به خوبی نمایانگر وضعیت بحرانی اقتصاد جهان می باشد، که تمام این موارد می‌تواند در آینده ای نزدیک رکوردی بسیار بزرگ را رقم بزند.
ولی علاوه بر اینها دوران خطرناک اصلی، ایام پسا کرونا است. زمانی که این رکود حاصل از کرونا، نتایج خود را به بارزترین شکل ممکن در عرصه اقتصاد جهانی به نمایش خواهد گذاشت.
بنابراین آنچه باید با نگاه واقع بینانه نگریست، این است که باید بپذیریم، کرونا نشان داد قدرت انسان ها شکننده و بیش از حد تصور محدود است. تکیه زدن بر قدرت، نوعی احساس شکست ناپذیری در انسانها به وجود آورده بود، که با شیوع و همه گیری این ویروس، این قدرت پوشالی هم، ضعف و سستی خود را به خوبی نمایان کرد.
آنچه در اینجا اهمیت پیدا می‌کند سیاستگذاری مناسب برای ایام پسا کرونا است نه دوران به اصطلاح کرونایی. چرا که پیامدهای طولانی مدت این بیماری چه بسا خطرناک تر و گسترده تر از پیامدهای کوتاه مدت آن باشد. به عنوان مثال دولتهای آلمان، سوئیس، سوئد، برلین، فرانسه و ایتالیا از جمله کشورهایی هستند که اکنون نیز سیاست‌های اقتصادی بسیار مناسبی را جهت کنترل این جریان و هدایت به سمت رشد مجدد اقتصادی انجام داده اند.
پس قطعاً باید اولین اولویت ما با توجه به شرایط نامناسب کنونی، عرصه ی اقتصاد باشد، که این امر راهی جز افزایش تولید واقعی با تزریق سرمایه ها و نقدینگی موجود در بخش تولید نخواهد داشت. همچنین با حل معضلات اقتصادی می‌توان از بسیاری گسست های اجتماعی هم جلوگیری به عمل آورد و به این ترتیب آینده‌ای روشن و به دور از نگرانی را برای همگان رقم زد.
*دبیر واحد سیاسی انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه شهید بهشتی
