به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» مهدی محمدیان// تک تیرانداز» را باید از کدام منظر تماشا کرد؟ باید آن را با تاریخ سینمای دفاع مقدس و نمونه‌های شاخص آن قیاس کنیم، یا آن را کنار برخی نمونه‌های مشابه از فیلم‌های سفارشی و ارگانی دربارهی شخصیت‌های ویژه‌ی جنگ بگذاریم و ببینیم که با داشته‌های محدود خود، از کارگردان و تیم بازیگری نه چندان کنجکاوی برانگیز تا پروداکشن و امکاناتی که عجله برای ساخت و نمایش فیلم را به وضوح نشان میدهند، تا چه اندازه به توقعات پاسخ می‌دهد؟
با معیار نخست، فیلم علی غفاری بی تردید جزو فیلم‌های مهم و ماندگار تاریخ سینمای دفاع مقدس نیست. فیلم حال و هوای دهه شصتی دارد، شخصیت پردازی هایش را بر مبنای کلیشه‌ها پیش می‌برد، گوشه و کنارش می‌توان نشانه‌های تعجیل وسرسری بودن تولید برخی فصول از داستان را دید و چندین و چند دلیل دیگر برای آنکه فیلم را در کنار آثار بزرگ این گونه‌ی بومی قرار ندهیم.
از سوی دیگر اما، پیش از تماشای فیلم انتظار مواجه شدن با یک فیلم ارگانی-سفارشی دیگر را داریم که قصد دارد به زندگی یکی از شهدا بپردازد، اما در نهایت قدرت ارتباط گیری با مخاطب عام را ندارد و به «دور ریز» بودجه تبدیل می‌شود.
فیلم علی غفاری، اما چیزی بیش از این انتظار اولیه است. «تک تیرانداز» ریتم قابل قبولی دارد و برای دنبال کردن قهرمانش تاانتها، بهانه و انگیزه‌ای می‌سازد؛ برای ساخت قهرمانی منطبق بر الگو‌های مرسوم هالیوودی در و بازنمایی شخصیت‌های برجسته‌ی جنگی تلاش میکند و این تلاش دست کم در چند فراز از داستان قابل احترام است؛ چند ایده اجرایی خوب مثل شکل و شیوهی معرفی قهرمانش را دارد و فصل آغازین خوش سرو شکلی می‌سازد؛ و از همه مهمتر، فیلمنامه نویس و کارگردان می‌دانند که فیلمشان باید قدرت ارتباط گرفتن با مخاطب عام را داشته باشد و برای خلق صحنه‌هایی که تماشاگر را درگیر و نگران شخصیت اصلی و هدف او کنند، طراحی و برنامه ریزی کرده اند.
نتیجه آنکه بعضی از فراز و فرود‌های داستان، قادر است هیجان و اضطراب تماشاگر برای سرنوشت و سلامت قهرمانش را ایجاد و با همین ابزار، مخاطب را به دنبال کردن ماجرا وادار سازد. «تک تیرانداز» در مقایسه با انبوهی از فیلم‌های مشابه خود دربارهی قهرمانان جنگ، این ویژگی ستودنی را دارد که به عنصری به نام «تماشاگر» فکر کرده و مهمتر از آن، میداند که تماشاگرش عاشق روایت‌های هالیوودی است و اگر در دستیابی به چنین روایتی موفق هم نباشد، لااقل برای آن تلاش میکند.
