به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» مبینا علینقیان*// معلم کیست؟ کسی که به صورت غیرقانونی به منابع مالی دست پیدا می‌کند و به کسب ثروت می‌پردازد؟ او کسی است که آسیب های اجتماعی و اقتصادی فراوان برای کشور به وجود می آورد؟ احیانا این تعریف را جایی نشنیده اید؟
معلمی شغل انبیاست ولی چگونه می توان شان و هویت معلمی را، رانت خواند؟ چگونه می توان دانشگاه معلم پرور را بزرگترین رانت اقتصادی نامید؟ آیا نسل آینده کشور و سازندگان تمدن نوین اسلامی به دست رانت خواران تربیت می شوند؟
مگر جز این است که مقام معظم رهبری فرمودند؛ فرهنگیان، خدمتگزاران کم مدعا و کم توقع و پرکار نظام جمهوری اسلامی هستند؛ چه برادرانی که در کارهای اداری و مدیریت ها مشغول کار هستند و چه کسانی که در بخش های آموزش و تعلیم و تربیت بچه‌ها مشغول تلاش هستند.
علی رغم این تعبیر رهبری عزیز که فرمودند فرهنگیان بار سنگین و مسئولیت بزرگی را بر دوش گرفته اند، حال برخی متولیان امر دانشجو معلم را در کنار واژه رانت قرار می دهند؟!
عجیب نیست!
هر دم از این باغ بری می رسد!
یک روز وزیری می آید و از ازدیاد نیروی انسانی سخن می گوید که دستاوردی بهتر از بحران کمبود معلم در آموزش و پرورش نداشت و روزی با چنین ادبیات نامانوسی مواجه می شویم.
روزی قانونی تصویب می شود تا حق التدریسی ها و خرید خدماتی ها تعیین تکلیف شوند. بدون آنکه حق دانش آموزان در نظر گرفته شود!
فردای آن روز اصلاحیه‌ای بر این قانون می زنند و دوباره اصلاحیه و بازهم اصلاحیه...
آدمی می ماند که چه شد؟ مگر جز این بود که آزمونی گرفته شود و هر کس شایسته تر است در این دستگاه باقی بماند؟
اما دیده شد که هرچند آزمون‌ها را هم سطح پایین بگیریم باز قبولی هایمان در حد پر کردن کمبود معلم های مان نیست. چرا که معلم نداریم. معلم کم داریم.
کمبود معلم داریم. پس چه کنیم؟ از هر دری و از هر راهی معلم جذب کنیم؟
آیا درست است؟
آیا زمان آن نرسیده است که به جای طرح ها و نگاه های کوتاه مدت و اصلاحیه های متعدد، نهادهای اجرایی و نهادهای قانون گذار، یک طرح منسجم و واحد برای تامین نیروی انسانی داشته باشند؟
اهالی محترم مجلس چگونه به خود می توانند تا با طرح های اورژانسی و مقطعی تنها بار این مسئولیت را برای مدت کوتاهی از گردن خود باز کنند؟
باید به خود آمد و به آینده با چشم باز و افق دید وسیع تری نگریست. تا چه زمانی دانشگاه فرهنگیان باید در کشاکش بین دستگاه ها باشد. تا چه زمانی دانشگاه فرهنگیان را به عنوان مهره سیاسی خود استفاده می کنند؟
تا چه زمانی در جهت تحول این نظام گامی به سمت جلو برداشته نخواهدشد؟
لازم به ذکر است که جمله ای را که بارها و بارها شنیده شده است، یادآوری شود. اما باری دیگر با تامل گوش فرا داده شود.
معلمی شغل انبیاست، زیرا آن ها هم شغلشان این است که انسانها را از تاریکی ها به سمت نور هدایت کنند. معلمی شغل انبیاست چون مانند انبیاء انسان را دعوت می کنند به هدایت به عشق به کمال.
آنها هم شغلشان این است که مردم را تربیت کنند و انسان را تربیت کنند. برای تربیت معلمی که شغلش شغل انبیاست از هر راهی نباید وارد شد.
مسیر درست مارا به هدف والا می رساند، اهمیت به دانشگاه فرهنگیان اهمیت به جایگاه شنیع معلم است.
کلمات بار سنگینی را به دوش می کشند؛ آقایان مواظب باشند.
*معاونت گفتمان سازی و مطالبه گری بسیج دانشجویی پردیس نسیبه دانشگاه فرهنگیان تهران
