به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از ایسکانیوز، تعطیل شدن مدارس و دانشگاه‌ها تنها نتیجه پاندمی کرونا نبود. این بیماری با قرنطینه، کاهش شدید روابط اجتماعی و محدویت‌هایی که به همراه داشت، سبب وارد شدن آسیب‌های روانی به دانشجویان شد.
در این راستا و برای شناسایی آسیب‌های روانی ناشی از کرونا، موسسه انگلیسی کیبل با انجام یک نظرسنجی، سلامت روان دانشجویان این کشور را مورد بررسی قرار داده و نتایج آن را در گزارشی منتشر کرده است.
بیش از ۱۲ هزار دانشجو از ۱۴۰ دانشگاه در این نظرسنجی شرکت کردند و نتایج آن نشان می‌دهد، حدود ۴۲ درصد دانشجویان افکار خودکشی را تجربه کرده‌اند. از این تعداد، ۲۴ درصد یعنی بیش از یک نفر از هر ۱۰ دانشجو، می‌گویند که افکار خودکشی اولین بار در دوران تحصیل دانشگاهی برای آن‌ها ایجاد شده است. همچنین ۱۶ درصد گفته‌اند در یک سال گذشته، افکار خودکشی داشته‌اند.
کیبل، مرکز مشاوره تحقیقات بازار دانشجویی انگلیس است که این نظرسنجی را در دوران پاندمی کرونا انجام داده است. این نظرسنجی نشان می‌دهد با ادامه محدودیت‌های اجتماعی و سایر تاثیرات شیوع بیماری، ۴۵ درصد گفته‌اند از معاشرت حضوری یا آنلاین با دیگران اجتناب کرده‌اند و همچنین ۵۵ درصد دانشجویان گفته‌اند هر روز یا حداقل یک بار در هفته احساس تنهایی می‌کنند.
گزارش این مرکز نشان می‌دهد؛ انزوایی که دانشجویان تجربه می‌کنند، سلامت روان آن‌ها را به طور قابل توجهی کاهش می‌دهد. به طوری که چهار نفر از هر ۱۰ دانشجو (۳۹ درصد) گفته‌اند که سلامت روانی‌شان از زمان ورود به دانشگاه کمتر شده و ۵۳ درصد هم از تجربه هفت علامت ضعف روانی در مدت یکسال گذشته، خبر دادند.
افکار خودکشی در دانشجویانی که سطح اقتصادی و اجتماعی پایین‌تری داشته‌اند، بیشتر بوده است. دیگر یافته این نظرسنجی است.
۴۲ درصد از دانشجویان در پاسخ به این سوال که چرا وقتی احساس کرده‌اند مشکلی وجود دارد، به مراکز مشاوره دانشگاه مراجعه نکرده‌اند؟ گفته بودند نمی‌دانستند به مشاور چه بگویند و چگونه احساسات خود را بیان کنند.
۱۷ درصد دانشجویان در مورد مشکلات خود با هیچ کس صحبت نمی‌کنند
یکی از نتایج تامل‌برانگیز این گزارش این است که ۱۷ درصد دانشجویان در مورد مشکلات خود اصلا با هیچ کس صحبت نمی‌کنند، نه خانواده، نه دوستان و نه استادان.
در این گزارش آمده است؛ معرفی منشور بهداشت روان در بین دانشگاه‌ها نخستین گام برای کمک به دانشجویان است. همچنین لازم است استانداردهایی تعریف شود که بر اساس آن مسئولیت‌پذیری دانشگاه‌ها ارزیابی شود. به عبارت دیگر، تجربه و صدای دانشجو باید مبنا و محور تصمیم‌گیری‌های دانشگاه باشد.
موسسه کیبل در نهایت راهکارهایی را برای حفظ سلامت دانشجویان به دانشگاه‌ها ارائه می‌دهد؛ نخست این که سلامت روان دانشجویان باید از ابتدای ورود به دانشگاه سنجیده شود. دوم، سطح مناسبی از پشتیبانی باید در دانشگاه‌ها فراهم شود و دسترسی به این پشتیبانی‌ها برای دانشجویان آسان و طبیعی باشد.
در مرحله بعدی، دانشگاه‌ها موظف‌اند به دانشجویان یاد بدهند که سلامتی روان چیست و چگونه آن را حفظ کنند؟ همچنین باید به دانشجویان کمک شود تا با زندگی در دانشگاه سازگار شده، دوستان صمیمی پیدا کنند و از تنهایی رها شوند. به نظر می‌رسد ضروری است که روسای دانشگاه هم سوگند بقراط را یاد کنند که بر اساس آن، پیشگیری بهتر از درمان است.
