به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» مصطفی صادق‌محمدی*// چند شب پیش و بعد از انتشار تیزر دهه هشتادیا چند نکته‌ای در نقد اثر به ذهنم رسید و استوری کردم، همین باب گفتگویی شد با تهیه کننده نماهنگ که از نقد عجولانه ما دلخور بود و اعتقاد داشت باید تا انتشار نسخه کامل صبر میکردیم
صبر کردم تا اثر به طور کامل منتشر شود. راستش را بخواهید واقعا تفاوت کرد! فهمیدم عمق فاجعه بیشتر از اینهاست!
این را هم اضافه کنم، حد فاصل انتشار تیزر و نسخه کامل، تهیه کننده و رضا هلالی و بعضی از طرفداران اثر، منتقدین را زیر باد کولر نشین و بی صبر خطاب کردند که بنظرم اینهم ژست جدیدی است برای فرار رو به جلوی نقدشوندگان!
در مورد خودم شفاف کنم، بنده علاوه بر تدریس به همین دهه هشتادیا مشغول در حوزه برنامه سازی تلویزیونی و کلیپ هستم و با باد مستقیم کولر مقداری فاصله دارم.
چند نکته‌ای به ذهنم خطور کرد که در ادامه مختصراً به آن اشاره میکنم:
یک. فرهنگ دستوری و یک شبه ایجاد و یا اصلاح نمیشود. اما یک شبه میتوان کل بنای آن را تخریب کرد. ایجاد یا اصلاح فرهنگ را باید از آموزش خواست که اصلی ترین و مهمترین مخاطب آن کودکان و نوجوانانند.
کار کودک و نوجوان تخصص میخواهد و بسیار ظرافت دارد، نه اینکه سفارشی یا ایده‌ای باشد و دورهم جمع شویم و با حاجی خوبه حاجی عالیه ایده‌ای برای کلیپ تصویب کنیم که بخواهیم در کمترین زمان ممکن آن را به محرم برسانیم.
دو. آموزش و پرورش می‌لنگد؟ نتوانسته برای دهه هشتادیا خوراک ایجاد کند؟ قطعا دو راه پیش رو دارید! یا شما بعنوان نهاد حاکمیتی سعی کنید اثر معیار ایجاد کنید و فرهنگ درست را اشاعه دهید یا با این استدلال که الان همه دهه هشتادیا اینطورند با این جریان همراه شوید و به آن مشروعیت دهید. میدانیم که در این نسل قهرمان‌های مارول به کل فرهنگ و ادب ما برتری دارند و ما داریم به این و ادبیات بلاگری و پوشش غربزده مشروعیت میدهیم به بهانه همراهی و جذب.
سه. میخواهید این نسل را با سیدالشهدا مانوس کنید؟ کدام سیدالشهدا؟ ناز و جذاب؟ ولایت میشود خیلی جذابی، برائت میشود دشمناتو بلاک کردم؟ اگر قرار بود سیدالشهدای فاتح را تبدیل به موجود جذابی کنید که مسئله دشمنانش با بلاک حل میشود پس چرا جنگید؟ با این مسیر در آینده سیدالشهدای تعدیل شده تعریف میکنیم
ایضا، ما همیشه آموختیم در محضر ائمه اطهار ادب کنیم نه اینکه دسته‌ی بازی در دست و با کمترین توجه و ادبیات بی ادبانه و سخیف آنهارا خطاب کنیم.
چهار. شعر کودک و نوجوان به خودی خود تخصص است. بله، قرار نیست کلام ثقیل و ادبیات کهن برای آنها شعر بگوییم، اما چرا از معیار ها عدول میکنیم؟ آشنایی با ادبیات و آثار و بزرگان آن کار نهاد آموزش است اما نباید انقدر خودمان را از شاخص های موجود بندازیم تا به سوتی و بلاک و اره جون عمت و عکس حرم پروفایل اینستامه مشروعیت بدهیم.
پنج. برویم سراغ خود نماهنگاثر فاقد خط داستانی است. بچه ها مشغول بازی در گیم نت اند، نمیفهمیم از کجا و برای چی علیرام نورایی وارد میشود. چرا پویانفر و هلالی؟چرا یکباره شروع به خواندن میکنند؟ چقدر بی روح همه متاثر میشوند؟ چرا هلالی یکدفعه خواند؟ هیچ جوابی نیستفضای کلیپ بسیار شاد، بچه‌های سانتی مانتال، خدای جنگ در گوشه‌ی تصویر (دقت کنید، نشان دادن تصویر گاد آف وار در برنامه‌ای با موضوع گیم در صدا و سیما ممیزی است!) ، حضور بچه-بلاگر در کلیپ، سلبریتی زدگی، استفاده حداکثری و فشرده از عبارات سخیف و مبتذل در چهار دقیقه، بازی های ضعیف همه اینها بگونه ایست که اگر میگفتند تبلیغ شامپو بچه است خیلی توفیری نداشت!
نمونه های بسیار خوب و موفقی مثل نماهنگ ارغوان داشتیم که مورد تقدیر رهبری قرار گرفت می‌توانست سرمشق خوبی برای این اثر باشد اما سازندگان تصمیم داشتند با این شیوه به استقبال دهه هشتادیا بروند. شیوه ای پر اشکال و هزینه ساز.
*دانشجوی حقوق دانشگاه شهید بهشتی
