به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» صبا قدس*// در فرآیند آموزش و پرورش است که افراد در کنار مهارت‌هایی که یاد می‌گیرند، اجتماعی هم می‌شوند و توسط جامعه به رسمیت شناخته می‌شوند، دوستانی می‌یابند و با همدیگر اندیشه، تفکر، فرهنگ و... را مبادله می‌کنند.
به عبارتی می‌توان گفت فرهنگ از این طریق هم دوام مییابد و هم منتقل می‌شود؛ در این فرآیند است که اعتقادات، ارزش‌ها، هنجارها، دانش‌ها و مهارت‌های جامعه به نسل جدید منتقل می‌شود...
می‌توان نتیجه گرفت که هیچ جامعه‌ای بدون نهاد آموزش و پرورش و صرفا با نهادهایی چون اقتصاد و سیاست به رستگاری نخواهد رسید، چرا که افرادی که نتوانند آموزش صحیح و عادلانه ببینند و رشد نکنند در نهایت به آگاهی و دانش لازم جهت اصلاح جامعه نخواهند رسید و بدین ترتیب جامعه‌ای که روز به روز در جهت اصلاح و کارآمد شدن خود برنیاید جامعه ای به شدت شکست خورده خواهد بود.
این نهاد مهم در کشور ما و البته در بسیاری از کشورها دارای نقص‌های زیادی است و یکی از مشکلات آشکار آن، به نبود عدالت در مسئله‌ی آموزش برمی گردد.
بحران عدالت آموزشی مخصوصا در دوران اپیدمی کرونا، بسیار بیشتر از قبل خود را نشان داده و همه ی آحاد جامعه و مخصوصا اقشار فرودست این مسئله را با تمام وجود حس کرده و آسیب دیدند عقب ماندگی در عدالت آموزشی نقطه ضعف و حساس سرزمین ماست، و تا اصلاح و رفع آن زمان و نیروی زیادی نیاز است و همچنین نیازمند متخصصین و کاربلدهای این طرح می‌باشد که بتوانند آموزش صحیح، کاربردی و عادل را در جامعه پیاده کنند.
در همین راستا نیازمند شخصی هستیم که بتواند در رأس این نهاد قرار گیرد و با مدیریت صحیح، این ضعف را برطرف نماید.
با این وجود در تمام این سال‌ها که دولت‌ها و کابینه‌های متفاوتی روی کار آمده اند و در جهت تصدی این نهاد برآمدند، کسی که واقعا توانسته باشد عامل تغییر و تحول اساسی در این زمینه باشد را نداشته ایم و چه بسا که روز به روز ضعف‌ها زیاد تر و راه حل‌ها ناقص‌تر هم شده اند.
این جایگاه نیازمند افرادی است که در کنار تخصص کافی و لازم، درد کشیده این ناعدالتی‌ها هم باشند و خودشان در جایگاه معلمی بدانند که چه کارها و چه اصلاحاتی برای رفع تبعیض‌ها و بهبود عملکرد آموزش کشور نیاز است.
از طرفی یک رسم عجیب و نگران کننده‌ای که در این نهاد وجود دارد این است که معمولا وزرای آموزش و پرورش با دست پر و ادعای زیاد روی کار می آیند و وسط کار و با طرح اجرا شده‌ی ناقص کنار می‌روند و شخصی دیگر جایگاه‌شان را تصدی می‌کند، این روند مخصوصا در نهادی با چنین حساسیت بالایی که دارد بسیار نگران کننده است، چرا که طرح‌های آموزشی جدیدی که بر روی کودکان و نوجوانان اجرا می‌کنند و نیمه کاره رها می‌شود آسیب‌های جبران ناپذیری بر روی دانش، مهارت و استعداد آن‌ها می‌گذارد.
این روند نگران کننده، نشان دهنده این امر است که نهادی که مستقیما با تربیت نیرو برای جامعه ارتباط پیدا می‌کند و در نبود و کمبودش ضرر و زیان‌های جبران ناپذیری به جامعه و کشور زده می‌شود، هیچ ارزش و اهمیتی نزد حاکمیت ندارد و اهمیتی به آن داده نمی‌شود، چرا که هیچ برنامه و ایده‌ای برای اداره‌ی این نهاد نداریم...
با وجود اهمیت‌های فراوانی که ذکر شد و کارکردهای بسیار مهم دیگری که مجال عرضه آن‌ها در این یادداشت نیست، چگونه است که دولت محترم که به گفته خود عزم جدی در حل معضلات کشور را دارد ولی در چنین مسئله ی مهمی آن هم در چنین برهه‌ی زمانی حساس، که هر روزه دانش آموزان زیادی به دلیل نبود عدالت، قربانی آموزش مجازی می‌شوند، ورود جدی و محکم نمی‌کند و شخصی را که شایسته‌ی این جایگاه است، معرفی نمی‌نماید و در چنین شرایطی، دومین وزیر پیشنهادی دولت برای تصدی مهم‌ترین وزارت خانه کشور توسط مجلسی کاملا همسو و بله قربان گو، رد می‌شود و دقیقا ابهام مسئله اینجاست که چرا وزرای پیشنهادی این چنین ناشایست و غیرمتخصص می‌باشند که تا کنون و بعد از گذشت سه ماه که از تشکیل کابینه دولت می‌گذرد نتوانسته ایم وزیر آموزش و پرورش را در کشورمان داشته باشیم.
نگرانی اصلی در این مسئله، طرح این پرسش است که آیا این مشکل هم به همان معضل کنونی جامعه ما در رابطه با نبود ایده کلان اداره کشور بازمیگردد؟ چرا که با وجود تمام ضعف‌ها در این نهاد و ناکارآمدی‌هایی که در تمام این سال‌ها شاهدش بودیم و آسیب‌های عمیقی که به کلیت جامعه زد، الان و در برهه حساس کنونی حتما باید این وزارت خانه همزمان با آغاز دولت شکل می‌گرفت و پیشنهادات اساسی در جهت بهبود اوضاع می‌داد و در جهت عملی کردن آن‌ها بر می‌آمد اما شاهد این هستیم که نه تنها این اتفاق نیافتاده و هیچ ایده‌ای روی میز قرار ندارد بلکه ما اکنون در تأمین یک نیروی متخصص هم ضعف داریم.
واحد سیاسی دفتر تحکیم وحدت تبریز
