به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از مرکز اطلاع‌رسانی روابط عمومی جشنواره فیلم فجر، همه دنیا دور سرم می‌چرخد. عجیب بودن اتفاقات کم نیست. هیچ کس حرف‌هایم را باور نمی‌کند. من هم حرف کسی را باور ندارم. هیچ چیز سر جای خودش نیست. نمی‌دانم مشکل از کجاست؛ انگار همه سرکارم گذاشته اند، ولی من ایمان دارم که مسبب اتفاقات اخیر من نیستم.
این جملات، بخشی از زندگی چند وقت اخیر رویاست. رویا آرام آرام در ماجرایی فرو رفته که زندگی را به کامش تلخ کرده است. همه چیز برای او شبیه عذاب است و دنیا مانند جهنمی ناتمام. جهانِ رویا مملو از بی رحمی، دروغ و البته خیانت است. کلاف سردرگم زندگی رویا، رویاهای او را تبدیل به کابوس می‌کند. سفر به خارج از کشور و زندگی در نهایت خوشبختی آرام آرام برای رویا به وضعیتی کاملا برعکس تبدیل می‌شود.
آرین وزیر دفتری تمام تلاش خود را در پلان به پلان فیلم انجام داده است، که دنیای آشفته رویا را به نمایش بگذارد. دوربین روی دست، به خوبی با ذهن سیال و سردرگم رویا همراه شده است. نورپردازی و طراحی صحنه، با چشمان کم سو و فکر مخدوش رویا همراه شده و به طور کل میزانسن، هیچ گاه به تعهدی که از ابتدا به داستان دارد، پشت نمی‌کند. بازی خوب طناز طباطبایی در نقش رویا، در تعجب، استرس، گنگی و حتی زمانی که او احساس خیانت می‌کند نمایان است. هرچند نباید از بازی درخشان صابر ابر و شادی کرم‌رودی در این فیلم غافل شد.
اگر بخواهیم صادقانه صحبت کنیم، باید بگوییم در بخش‌هایی از فیلم، مخاطب دچار سردرگمی می‌شود. هرچند اتفاقات عجیب فیلم مخاطب را کمی گیج و سردرگم می‌کند و باعث می‌شود او شخصیت‌های مثبت و منفی را با هم جابه‌جا بگیرد، اما مقداری تحمل باعث می‌شود این گره داستان به یکباره باز و تمام حقیقت در پایان مشخص شود. حقیقتی که شوکی بزرگ به مخاطب می‌دهد. پایان شگفت انگیزِ «بی رویا» باعث شد، مخاطبان این فیلم پس از خارج شدن از سالن سینما، همچنان درگیر پایان بندی داستان باشند. همین ویژگی‌های اثر، باعث شد بسیاری «بی رویا» را در میان برترین آثار جشنواره امسال بدانند.
در «بی رویا» هیجان، استرس و حتی در بخش‌هایی ترس را می‌شود احساس کرد اما فیلمساز اجازه نمی‌دهد، احساسات منفی در ذهن مخاطب بماند. درست است که تماشاگران فیلم پس از پایان آن همچنان درگیر قصه هستند اما با سردرگمی سالن را ترک نمی‌کنند.
