به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ در طول اغتشاشات ماه های اخیر رسانه ها و شخصیت های مختلف درباره ابعاد مختلف آن حرف به میان آوردند اما درباره تهاجمات فرهنگی در دانشگاه ها اخبار چندانی شنیده نشد. یکی از دانشگاه هایی که خبرهای زیادی در ماه های اخیر از آن شنیده می شد دانشگاه صنعتی شریف بود به نحوی که از هیچ اقدامی حتی به کار بردن الفاظ رکیک و شعارهای جنسی دریغ نکرده و قصد داشتند ساحت دانشگاه به خصوص دانشگاه شریف را لکه دار کنند.
بیشتر بخوانید: چاوشی: دانشگاه شریف از کانون‌های اصلی تهاجم فرهنگی است
از این رو در گفتگو اختصاصی با جعفر آقایانی چاوشی، عضو هیئت علمی دانشگاه صنعتی شریف به بررسی گوشه ای از تهاجمات فرهنگی در دانشگاه صنعتی شریف پرداختیم که در ادامه می خوانید:
سوال: دکتر چاوشی به تهاجمات فرهنگی در دانشگاه ها بپردازید که محور اصلی بحث های جنابعالی در مصاحبات پیشین نیز بوده است.
جواب: در باره تهاجمات فرهنگی در دانشگاه ها، باید بدانید که به علت سانسور شدید خبری، در دولت پیشین جزئیات این موضوع بر ما پوشیده است. در واقع ما از چند و چون این موضوع در دانشگاه های دیگر ایران بی خبریم. احتمال دارد در آینده نزدیکی اطلاعات بیشتری در این خصوص به دست آوریم. در دانشگاه صنعتی شریف اما، به برکت تلاش پیگیر بعضی از دوستان مخلص و ایثارگر، ما به آگاهی های ذیقیمتی از تهاجمات فرهنگی و دین زدایی در دوره ریاست دکتر محمود فتوحی، رسیدیم که در نوع خود بسیار تکان دهنده بودند. من در مصاحبات پیشین به بعضی از آنها اشاره کرده ام در حالیکه موضوع بسیار گسترده تر از آنهاست.
تهاجم فرهنگی در شدید ترین و وسیع ترین شکل آن تهاجمی است که عاملان آن با برنامه ریزی و با به کار گیری قدرت از هر نوع آن و بویژه قدرت سیاسی و به قصد از هم پاشاندن یک نظام فرهنگی و استقرار نظام فرهنگی دیگری به جای آن به میدان آمده باشند.
البته حالت خفیف تر چنین تهاجمی می تواند نابودی یک مجموعه و یا عناصر خاصی در نظام مورد تهاجم را در بر بگیرد. آنچه که آن روز ها در دانشگاه شریف می گذشت تلویحا معطوف به چنین تعریفی است. به عبارت دیگر اولیای سابق دانشگاه می خواستند با قدرتی که در دست داشتند، فرهنگ مبتذل غربی را جایگزین فرهنگ اسلامی - ایرانی کرده و به دانشجویان دانشگاه تحمیل کنند. نمونه بارز آن جذب فردی بود که سه سال پیش اتفاق افتاد و من در ادامه به تفصیل به آن می پردازم.
سوال: اگر امکانش وجود دارد مطالب خود را مستدل و مصداقی بیان کنید.
جواب: در پاسخ به این سوال اجازه دهید که خاطره ای برایتان بگویم. اکثر استادان و دانشجویان دانشگاه شریف با جناب حجت الاسلام والمسلمین آقای دکتر موحد نژاد آشنایند. همان روحانی متواضعی که از هرگونه تظاهر و دیده شدن روی گردان است. در سال گذشته که ملاقاتی با ایشان برایم دست داد، از نامبرده درباره سکوتش از وضع نا به هنجار دانشگاه، گله دوستانه ای کردم. آقای موحد نژاد در پاسخ اظهار داشت که سکوتی در میان نبوده و او به تکلیف شرعی اش عمل کرده بود که مثمر ثمر نشد. او ادامه داد که در یکی از روزهای چند سال پیش، در مسجد دانشگاه و بعد از اقامه نماز جماعت، عدم رضایت خود را از وضع دانشگاه، به آقای دکتر فتوحی ابلاغ کرده بود و بعد هم جداگانه با همین شخص جلسه ای در این خصوص داشته بود، که متاسفانه نه تنها اعتراضش به هیچگونه نتیجه ای منجر نشد، بلکه اخطاریه ای هم از سوی وزارت علوم، دایر بر پرهیز از این مسائل در یافت کرد، که نشان از یک برنامه ریزی سازمان یافته بود.
اکنون متوجه می شوید که این تهاجم فرهنگی در دانشگاه کاملا از بالا، هدایت می شده و به تعبیر دیگر «این آب از سرچشمه گل آلود بوده است»!
الحق که آقای دکتر فتوحی فیروز آبادی خوب این تهاجمات را مدیریت کرد! همه آنها، از حمله به حجاب اسلامی در نشریه فروغ، متعلق به انجمن دانشگاه، گرفته تا تابوشکنی با چاپ عکسی مستهجن در نشریه جرات اندیشیدن، وابسته به گروه فلسفه علم؛ از جذب و گماشتن افراد مخالف نظام، برای پست های حساس، گرفته تا تقویت استادان ضد دین؛ از برگزاری همایش هایی در جهت تضعیف دین و خود باوری گرفته تا اجرای کنسرت هایی نامتعارف با اخلاق اسلامی؛ همه و همه با رضایت تام و کمال همین رییس سابق دانشگاه و نقش آفرینی های معاونینش و بویژه آقایان دکتر رشتچیان و دکتر حسینی سروری صورت می گرفت، تا ذهن دانشجویان را از آرمانهای انقلاب کاملا تهی کنند، همانگونه که چنین هم کردند!
بنابراین در چنین اختناقی که یک روحانی، همانند آقای موحد نژاد، قادر به اظهار نظر و امر به معروف نباشد، تکلیف دیگران هم روشن است. من هم که به رغم همه تهدیدات رئیس سابق و معاونینش به افشاگری می پرداختم به انواع و اقسام ظلم ها و دسیسه های آنها، گرفتار شدم.
برای اینکه به عمق دشمنی آنها نسبت پی ببرید، در اینجا فقط به گوشه ای از آزارهای آنها اشاره می کنم. چندین سال است که من طراح سوالات کنکور سراسری دوره دکتری و کارشناسی ارشد، برای تاریخ علم هستم، دوسال پیش در کمال ناباوری متوجه شدم که مرکز سنجش بجای من از شاگرد سابقم برای اینکار دعوت کرده است! وقتی علت را جویا شدم، گفتند که معاون آموزشی دانشگاه شریف، چنین دستوری را داده است! آیا این کارها در نهایت ضربه زدن به پیکره علم در کشور تلقی نمی شوند؟!
البته دامنه فساد در این دانشگاه در آن زمان به حدی گسترش یافت که همان متولیانی که صدای معترضین را در گلو خفه می کردند، خود شان به افشاگری پرداختند. گویی دیوار های دانشگاه ترک برداشته بودند که ما چنین اخبار دردناکی را می شنیدیم! به قول مولوی:
از شکاف و روزن دیوار ها مطلع گشتیم بر اسرار ها
معاون اسبق فرهنگی دانشگاه، پس از برکناری اش ازاین سمت، در نامه ای آشفته به تاریخ سوم دی 1399خطاب به رییس سابق خود، که پیداست از سر استیصال نوشته است، اعتراف می کند که در یکی از شنبه های سال 99 که وی از آن به « شنبه شب تاریک شریف"، تعبیر کرده است گروهی از دانشجویان همین دانشگاه یعنی تربیت شدگان او و همپالگانش طی تظاهراتی، هم به رهبر معظم انقلاب یعنی امید مستضعفان جهان و هم به سپاه پاسداران یعنی ستون فقرات نظام مقدس جمهوری اسلامی، اهانت های زشتی کردند! آنهم درست در هنگامی که ایران اسلامی به فرمان همین رهبر شجاع و فرزانه از یک سو و دست توانای سپاه پاسداران از دیگر سو، چشم دشمن یعنی چشم آمریکای جنایتکار را، با دهها موشک در عین الاسد، کور کرده، و پوزه اش را به خاک مالیده بود!
معاون اسبق فرهنگی دانشگاه، که یکی از عناصر اصلی تهاجم فرهنگی در آن زمان بود، اما نگفت که آیا جز او و رییس سابق دانشگاه کس دیگری را می توان در این باره مقصر دانست؟! آیا از ترویج بی بند و باری و دین زدایی به وسیله او و همکاران دیگرش، می توان میوه ای جز این چید؟!
مگر شما نبودید که به هنگام بازگشایی دانشگاه از دلقک دهن لقی دعوت کردید تا در مقابل دانشجویان تازه وارد و والدین آنها جوک های مستهجن جنسی بر زبان آرد؟! مگر شما نبودید که کلاس تابستانی بین المللی در باره تکامل داروینی در دانشگاه تشکیل دادید تا مروج این نظریه الحادی در ایران باشید؟! مگر شما نبودید که به گواهی دانشجویانتان، اخلاق طبیعی را برتر از اخلاق دینی می دانستید؟! مگر شما نبودید که باز به گواهی دانشجویانتان ملاصدرا این فیلسوف خدا پرست و مسلمان را فیزیکالیست معرفی می کردید؟! مگر شما نبودید که بنا بر اعتراف آقای آزادگان و همراه با او یرای جذب آقای ابازری به شورای عالی انقلاب فرهنگی رفتید، در حالی که بهتر از کسان دیگر با مواضع ضدانقلابی اش آشنا بودید؟!
آیا بهتر نبود بجای آن نامه فدایت شوم به رئیس سابقتان و یادآوری خدماتتان بی دریغتان به او، از خدای متعال برای همان به اصطلاح خدمات، طلب مغفرت می کردید؟! من می دانم که شما هرگز چنین کاری را نمی کنید و تا آخرین لحظه حیات هم به روش سابق خود ادامه می دهید! زیرا در قاموس شما تهاجمات فرهنگی، خدمات صادقانه تلقی می شوند.
بزرگترین ضربه ای که شما و رییس عزیزتان در طول هفت سال گذشته به دانشگاه شریف زدید آن بود که دانشجویان را با هزاران ترفند، از خود بیگانه کردید و از آنها موجوداتی غرب گرا و منفعت طلب ساختید تا جاییکه تربیت شدگانتان، به دلیل پیروی از سائقه های خود خواهانه و منفعت جویانه، از دانش و انقلاب فاصله گرفتند و با آنها به ستیزه جویی بر خاستند. بعضی هم با تشویق های شما و دیگر همکارانتان برای همیشه کشور را برای ماندن در اروپا و یا آمریکا ترک کردند.
سوال: اگر امکان دارد درباره گروه فلسفه علم که جنابعالی نیز در آن تدریس داشتید چه وضعی داشت؟
جواب: من اندکی پس از انتصاب ابراهیم آزادگان به ریاست گروه، با حکم ظالمانه رییس دانشگاه، اجبارا باز نشسته شدم، چون این رییس تاب افشاگری های مرا نداشت. با اینحال مسائل مربوط به تهاجمات فرهنگی را که بویژه از همین گروه هدایت می شدند، به دقت زیر نظر داشتم. این گروه که بوسیله آقای دکتر گلشنی استاد ممتاز دانشگاه، برای اهداف متعالی و در خدمت به ارزش های والای انقلاب تاسیس شده بود، در دوره ریاست ابراهیم آزادگان صد و هشتاد درجه تغییر موضع داد و به محلی برای ترویج ضد این ارزش ها، تبدیل گردید.
به تعبیر دیگر در چهار سال گذشته آقایان هرآنچه که در توان داشتند در جهت تخریب اهداف متعالی گروه انجام دادند. از حذف دروس مرتبط با فلسفه علم گرفته، تا تعطیل کردن کتابخانه تخصصی آن، که محل مراجعه اکثر دانشجویان بود از جذب آ.ا گرفته، تا تدریس واحدهای درسی که ریشه در الحاد و اباحه داشتند. از ترویج افکار عبدالکریم سروش و مصطفی ملکیان ضد دین و ضدانقلاب گرفته تا تشکیل سمینار هایی که ملحدین نشانه داری همچون مایکل روس، سخنگویان اصلی آنها بودند.
این گفتگو ادامه دارد...
