به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» انجمن اسلامی دانشجویان مستقل دانشگاه تهران طی نامهای خطاب به سید محمد مقیمی، رئیس دانشگاه تهران نسبت به تصمیم هیأترئیسه برای تعطیلی این دانشگاه از ۱۴ فروردین تا ۷ اردیبهشت سال ۱۴۰۲ واکنش نشان داد.
متن کامل این نامه به شرح زیر است:
جناب آقای سید محمد مقیمی
رئیس محترم دانشگاه تهران
سلام علیکم؛
پیرو تصمیم اخیر هیأترئیسه دانشگاه مبنی بر مجازی شدن آموزش دانشگاه تهران از تاریخ ١۴ فروردین ماه تا ٧ اردیبهشت ماه و به تبع آن محرومیت دانشجویان از خدمات رفاهی نظیر اسکان و تغذیه، خود را ملزم به ذکر نکاتی میدانیم که در ذیل بدان اشاره میشود:
در طول مدت بحران همهگیری کرونا که آموزش به مدت دو سال به صورت مجازی برگزار شده بود، آسیبهای فراوانی بر کیفیت آموزش دانشجویان وارد شد؛ بهگونهای که تبعات آن هنوز دامنگیر دانشگاه مادر است؛ از این رو مجازی نمودن دوبارۀ دانشگاه، تکرار ضربات گذشته است و چراغ علم و دانش را کمفروغ میکند، حال آنکه انتظار میرفت از موعد بازگشایی دانشگاه، بهبود کیفیت آموزش، کاستیهای گذشته را جبران نماید. از دیگر سو، ممنوعیت برگزاری کلاس جبرانی به صورت مجازی در بازۀ حضوری شدن دانشگاه، نشانۀ ناکافی و ناقص بودن این نوع آموزش حتی از نظر خود هیأترئیسه دانشگاه بود؛ حال کدام نظام منطقی میتواند این تناقضات رفتاری را درک و هضم نماید؟!
در تشریح دلایل برای مجازی شدن آموزش و تعطیلی دانشگاه، به تعطیلات پس از عید و ماه مبارک رمضان اشاره شده، حال آنکه فروردین ١۴٠١ شرایط مشابهی وجود داشت و خبری از «کارِ کارشناسی» نبود! از سوی دیگر، شروع سال تحصیلی جدید همزمان با بازۀ اربعین که بسیاری از ناوگان حمل و نقل زمینی را درگیر خود نموده بود و مانع از حضور بسیاری از دانشجویان در دانشگاه در موعد مقرر شد؛ اما چرا آن هنگام دلسوزی و «کار کارشناسی» از سمت مسئولین دانشگاه صورت نگرفت و از قضا پافشاری بر بازگشایی حضوری در آن هنگام را به عنوان دستاوردی در رسانۀ ملی مطرح نمودید؟ منشأ این استانداردهای دو گانه در تصمیمگیری چیست؟ طرح چنین استدلالهای غیر منطقی، حقیقتاً جز توهین به شأن دانشجو تلقی نمیشود.
آموزش مجازی، هر میزان باکیفیت باشد - که تجربه دو سال گذشتۀ دانشجویان و اساتید بر خلاف آن گواهی میدهد - فرعِ بر آموزش حضوری است؛ وانگهی عدم استفاده از امکانات مادی دانشگاه در بستر حضوری نیز «اسراف بیتالمال» و «تضییع حق حضور دانشجویان» تلقی میشود، ضمن اینکه مجازی شدن آموزش و فقدان زیرساخت مناسب اینترنت، دانشجویان را قربانی تصمیمات بیسابقۀ مسئولان دانشگاه خواهد کرد. ای کاش به جای سیاست توسعۀ نامتوازن دانشگاه و تأسیس دانشکدههای جدید و افزایش تعداد دانشجویان برخی رشتهها، به ارتفاع نیازهای مهمتر دانشگاه نظیر تعمیرات خوابگاهها و... توجه میشد تا مسئولیت کسری بودجۀ دانشگاه که حاصل ناکارآمدی مسئولین ذیربط است، بر دوش دانشجو نهاده نشود.
و، اما اساسیترین مسئله، فرآیند تصمیمگیری هیأترئیسه و جنابعالی است که دقیقا براساس کدام «کار کارشناسی دقیق» که حضرتعالی مدعی آن هستید و این را مطابق «منافع قاطبۀ دانشجویان» میپندارید، چنین تصمیمی اتخاذ شده است؟ جنابعالی، خود مستحضر هستید که یکی از مهمترین ارکان اساسی نهاد دانشگاه، دانشجویان هستند که قرار است پیشروان و آینده سازان ایران عزیز باشند. لااقل انتظار میرود در تصمیمات مربوط به دانشجویان بیش از هر چیز خواست آنها نیز دخیل باشد و اینکه ساز و کار فهم نظر «قاطبۀ دانشجویان» از منظر حضرتعالی چیست و چگونه به آن نائل آمدید؟
در پایان، انجمن اسلامی دانشجویان مستقل دانشگاه تهران، خواستار تجدیدنظر در تصمیم هیأترئیسه و توجه به منافع و حقوق دانشجویان و جلوگیری از ایجاد بحران و هزینهزایی است.
