به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ مرحوم «اکبر هاشمی رفسنجانی» اولین رئیس مجلس شورای اسلامی در جمهوری اسلامی ایران است. دومین رئیس مجلس شورای اسلامی در جمهوری اسلامی ایران، «مهدی کروبی» بود که بین ۲۵ مرداد ۱۳۶۸ تا ۶ خرداد ۱۳۷۱ عهده دار ریاست مجلس شد، هرچند او فقط در این مدت زمان سه ساله مسئولیت تصدی ریاست مجلس را بر عهده نداشت، بلکه در مجلس ششم و از ۲۲ خرداد ۱۳۷۹ تا ۶ خرداد ۱۳۸۳ که جمعا یک بازه ۷ ساله می‌شود، مسئولیت ریاست مجلس شورای اسلامی را بر عهده داشت.
«علی‌اکبر ناطق نوری» فردی بود که به عنوان سومین رئیس مجلس شورای اسلامی عهده دار کرسی ریاست پارلمان شد. ناطق نوری از ۱۲ خرداد ۱۳۷۱ تا ۶ خرداد ۱۳۷۹ ریاست قوه مقننه را در یک بازه زمانی ۸ ساله بر عهده داشت. در مجلس هفتم «غلامعلی حداد عادل» این وظیفه را بر عهده داشت. او از ۱۷ خرداد ۱۳۸۳ تا ۶ خرداد ۱۳۸۷ عهده دار کرسی ریاست مجلس شورای اسلامی بود.
با آغاز مجلس هشتم «علی لاریجانی» به نمایندگی از مردم قم وارد مجلس شورای اسلامی شد تا در رقابت با «غلامعلی حدادعادل» برای تصدی کرسی ریاست پیروز شود و در نهایت برای سال‌های متمادی این عنوان را در اختیار بگیرد. لاریجانی که یک چهره اصولگراست، با اینکه مورد تایید برخی اصولگرایان نظیر جبهه پایداری و برخی نواصولگرایان نیست، از ۱۲ خرداد ۱۳۸۷ در مجالس هشتم، نهم و دهم کرسی ریاست قوه مقننه را در اختیار گرفت تا با ۱۲ سال ریاست مجلس رکورددار این عرصه لقب بگیرد و حال همه منتظر انتخاب ششمین رئیس مجلس هستند.
.jpg)
گمانه زنی های متفاوت از گزینه های ریاست بر مجلس
در آستانه انتخاب ششمین ریئیس مجلس در تاریخ 40 ساله انقلاب اسلامی، گزینه های متعددی بعنوان گزینه های نهایی برای جدال ریاست بر مجلس خود نمایی می کنند، گزینه هایی که مطمئنا نام هایی چون محمد باقر قالیباف، مرتضی آقاتهرانی، علیرضا زاکانی ، مصطفی میرسلیم و حتی زاهدی، حاجی بابایی و نیک زاد نیز در آن ها به چشم می خورد و رسانه ها و روزنامه های مختلف سعی می کنند با حساب و کتاب احتمالات متفاوت گمانه زنی خود را برای ریاست بر مجلس یازدهم اعلام کنند.
اما آنچه از تحولات میدانی مشخص است ریاست مجلس یازدهم لوایی است که قرار است بر تن محمدباقر قالیباف یا علیرضا زاکانی بنشیند و این دو بیش از هر گزینه دیگری در معرض توجه و انتخاب قرار گرفته اند.
قالیباف با یک میلیون و ۲۶۵ هزار و ۲۸۷ رای به عنوان نفر اول انتخابات به نمایندگی رسیده مدعی ریاست مجلس است. هر چند الگوهای ریاست در ادوار قبل نشان داد که تنها رأی اول تهران بودن دلیلی بر لزوم ریاست نماینده منتخب نخواهد بود. قالیباف با داشتن سوابق نظامی در سپاه و نیروی انتظامی، سه دوره کاندیداتوری ناکام در انتخابات ریاست جمهوری و ۱۲ سال شهرداری تهران یکی از مدعیان سرسخت جانشینی لاریجانی است.
علیرضا زاکانی که با ۱۹۰ هزار و ۴۲۲ رای به عنوان نفر سوم قم راهی بهارستان شده سابقه نمایندگی ادوار هفتم تا نهم مجلس را در کارنامه دارد و رئیس کمیسیون ویژه برجام در مجلس نهم بوده است.
مخالفان قالیباف عمدتا بر چند موضوع تاکید می کنند: این که وی یک مدیر اجرایی است و قانون گذاری با پروژه و عمران متفاوت است، همچنین مخالفین وی همواره بحث مدیریت وی در دوران شهرداری همچون پرونده مالی و مسکن نجومی را پیش می کشند و وی را شخصیت برجسته ای از لحاظ مدیریتی نمی بیینند.
مخالفان زاکانی نیز وزن خاصی از لحاظ سیاسی و مدیریتی برای او متصور نیستند و زاکانی را شخصیتی در حد مناظرات می بییند که چندان به مشاوره عادت ندارد و با توجه به سبقه نمایندگی اش نمی تواند، نماینده تمام عیاری برای کلیت مجلس باشد.
حال سوال اینجاست که پس چگونه باید انتخاب کرد؟
اصولگرایان همواره سعی داشتند خود را به عنوان جریان انقلابی در اذهان عمومی جا بزنند و امروز که اکثریت قاطع مجلس در اختیار آن هاست شاید بزرگترین آزمون برای این جریان است، آزمونی برای پایبندی به شاخص ها در انتخاب مسئولین مختلف مجلس از ریاست مجلس تا ریاست بر کمیسیون ها!
بهرحال مجلس یازدهم بزرگ ترین فرصت و آزمون جریان اصولگرایی است تا چسبندگی دائمی خود ساخته به جریان اصیل انقلابی را این بار با عمل اثبات کند و باید دید آیا در ابتدای راه می توان شاهد انتخاب رئیس مجلس فارغ از سهم خواهی و حزب بازی بود؟
رئیس مجلس انقلابی مطمئنا مولفه هایی دارد: سابقه مدیریت کلان، سلامت در سابقه مدیریتی، آشنایی کامل با ساختارها و رویه های مجلس شورای اسلامی، ارائه طرح و برنامه هدفمند توسط کاندیدای ریاست بر مجلس و کمیسیون ها، سلامت شخصی و داشتن عملکرد انقلابی و جهادی در پرونده خود، قدرت سامان دهی افکار متفاوت مجلس، تضمین عدم بازگشت لابی گری درون مجلس و ده ها محور دیگر که نشان داد این اشخاص برای انتخاب بر اساس چندین شاخص عمومی و چند شاخص انقلابی انتخاب شدند و وحدت انتخاب به دلیل بر وحت بر سر شاخص هاست و نه همان وحدت زمان انتخابات که صرفا وحدت برای برد به هر قیمتی بود و چهره های متفاوت و گاها ضد و نقیض کنار همدیگر در یک لیست نشسته بودند.
تعیین میزان عیار شاخص های انقلابی برای هر فرد را باید در سابقه وی جست اینکه هر فرد در مهم ترین رویدادهای اخیر کشور و در بزنگاه ها چه واکنشی نشان داد و چه موضعی داشت: بزنگاه هایی مانند برجام، FATF، فتنه 88، ولایت مداری در برهه های مختلف، در مسیر و قالب گفتمان مقاومت بودن و ده ها شاخص دیگر که که نمایندگان برای انتخاب رئیس مجلس باید احصا کنند.
ششمین رئیس مجلس هم انتخاب می شود و این برهه هم میگذرد اما آنچه در یادها می ماند و تحلیگران جوان بدان توجه خواهند داشت رویه ها و چرایی انتخاب رئیس مجلس توسط نمایندگان است، باید دید این نمایندگان که سعی دارند خود را در سبد حزب اللهی جای بدهند در بزنگاه ها و موقع انتخاب بر چه معیار و اصولی انتخاب می کنند؟
