.jpg)
به گزارش خبرنگار«خبرنامه دانشجویان ایران»؛ در حالی که گفته می‌شد ششمین دوره مذاکرات وین بین ایران و 1+5 آخرین برگ از دفتر مذاکرات به حساب می‌آید اما باز هم نتیجه‌ای حاصل نشد تا مبهم بودن نتیجه رایزنی‌ها، بار دیگر برای همه تحلیلگران داخلی و خارجی عیان شود.
هفته گذشته بود که خبری حاوی اظهارات ظریف در جلسه غیرعلنی مجلس، به نقل از یکی از نمایندگان منتشر شد که طبق آن وزیر امور خارجه به مجلس اعلام کرده که طرف غربی علاقه مند بود که توافقنامه ژنو تا چندین سال تمدید شود.
طبق این گفته، ظریف همچنین معتقد بوده که طرف غربی بر روی تعداد سانتریفیوژها حساس است و خواستار کاهش تعداد سانتریفیوژها است.
.jpg)
سخنان ظریف از دو وجه قابل بررسی و تامل است.
نخست آنکه این سخن ظریف نشان‌دهنده این است که توافق ژنو برای غربی‌ها در اوج مطلوبیت قرار دارد و همه آنچه را که می‌خواسته‌اند در این توافق به دست آورده‌اند.
به عبارت‌دیگر، توافق ژنو بدون اینکه هیچ امتیاز اساسی به ایران بدهد و هیچ تحریم جدی را لغو کند، همه نگرانی‌های اصلی غرب درباره برنامه هسته‌ای ایران را مرتفع کرده است.
درواقع ظریف اعتراف کرده است که توافق ژنو آن‌قدر برای غربی‌ها مطلوب است که حاضرند توافق نهایی را قربانی آن کنند.
البته این موضوع، حین مذاکرات وین 6 هم به راحتی قابل درک بود؛ آنچنان که غرب تمام تاکتیک خود را در گل‌آلود کردن مذاکرات برای تصمیم گیری طرف ایرانی و تلاش در ایجاد فضایی رعب‌انگیز برای بعد از پایان وین 6 به کار گرفت که البته نتیجه‌ای را به دنبال نداشت.
این در حالی بود که از گوشه و کنار جهان، پیشنهادتی در قالب تحلیل فضا و نتیجه وین 6 توسط تحلیلگران متاثر از غرب و اروپا ارئه می‌شد و سعی داشت علی‌رغم ظاهری دلسوزانه، با افزایش فشار و بار روانی، فرصت تصمیم‌گیری و اتخاذ تصمیم صحیح را از تیم مذاکره‌کننده ایرانی سلب کند؛ این در حالی بود که بطن این پیشنهادات، برای صنعت هسته‌ای کشور کاملا مخرب و بازدارنده بود.(از اینجا ببنید)
.jpg)
نکته دوم این است که با دور شدن از فضای مذاکرات و بررسی نتیجه‌ای که دفترچه وین 6 را هم بست اما حکایت مذاکرات را به دوره‌های بعدی موکول نمود، به نظر می‌رسد غرب و اروپا، نتیجه‌ای مطلوب را از دیدگاه خود کسب کرده‌اند، حال‌آنکه آرام و قرار نداشتن‌های پیش از وین 6 توسط غرب خصوصا آمریکا، با آرامش فعلی قابل قیاس نیست.
از طرفی می‌شود گفت که اراده غربی‌ها برای دست‌یابی به یک توافق نهایی با ایران که دربرگیرنده لغو جامع تحریم‌ها باشد به‌هیچ‌وجه جدی نیست، چراکه بهانه‌تراشی‌های مکرر برای فرار از بحث درمورد ژنو و وعده‌هایی که پیرامون لغو تحریم‌ها داده شده بود نشان از این دارد که 1+5، حاضر نیست حتی یک قدم از بندهایی که در ژنو متعهد شده است فراتر رود و به عبارت دیگر، پاینبدی غرب و اروپا به تعهداتشان در توافقنامه ژنو، نهایت هزینه‌ای است که آن هم احتمالا قرار است در آینده و در قبال تعهدات گزافه ایران بپردازند.
