ما را توان رفتنِ تا کوی یار نیست
وقتی به جز گناه در این کوله بار نیست
حرف از وصال می‌زنم اما فراری‌ام
فکر و خیالِ روز و شبم انتظار نیست
قلب سلیم میل معاصی نمی‌کند
با داغ هجر، شوق گناه سازگار نیست
چه آمده به روز دل اهل شهر، که
یک ذره هم برای فرج غصه‌دار نیست
اشکال کار از اثر لقمه‌های ماست
با لقمه‌ی حرام دلی که دچار نیست
آخر گناه حال بُکای مرا گرفت
یک مدت است ابر دو چشمم به بار نیست
دیگر بس است مستی بعد از گناه‌ها
خون کردن دلش به خدا افتخار نیست
کار زیارت همه جز من درست شد
این‌بار هم لیاقت طوف نگار نیست
خیری ندید هر که نشد نوکر حسین
خیری ندید هر که دلش بی‌قرار نیست
من روضه آمده‌ام که ندارد کم از حرم
عشق تو را گرفته‌ام از شیر مادرم
