به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»، یکی از شاگردان مرحوم حجت الاسلام اژه ای به مناسبت درگذشت او نوشت:
بسم الله الرحمن الرحیم
إِذَا مَاتَ الْعَالِمُ ثُلِمَ فِی الْإِسْلَامِ ثُلْمَةٌ لَا یَسُدُّهَا شَیْءٌ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ.
سال ۹۶، چند روز مانده به عید ۹۷ دکتر اژه‌ای را در دفتر دانشکدۀ روانشناسی دیدم و از ایشان خواستم برای بچه‌های کلاس هفتم ما چند خطی یادگاری عید بنویسد و ذهن آنها را درگیر موضوعی کند؛
قلم برداشت و نوشت:
«عزیزان سمپادی
با سلام.
فکر می‌کنید برای سرزمین خود چه کار مفیدی در آینده می‌توانید انجام دهید که ایران عزیز ما لایق آن باشد؟».
جز به اینکه چگونه می‌توانست برای ایران مفید باشد و افرادی تربیت کند و فضای فراهم آورد که دیگر افراد مستعد هم بتوانند مفید باشند فکر نمی‌کرد. باغبانی بود که یک جهان نهال کاشت از جنس مستعدترین انسان‌های این سرزمین. قدر و قیمت انسان را می‌شناخت. گوهری ناب بود و گوهر می‌شناخت.
دلمان را یک دنیا غم گرفته است.
خدایش بیامرزد.
