به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» یادداشت از امین کمالی، فعال دانشجویی/// جمهوری اسلامی، واژه ای که امروز با پیشوند «نظام مقدس» ، از آن یاد می کنیم ، در حقیقت و به قول سردار شهید حاج قاسم سلیمانی، حرم است، مردم در بزنگاه های مختلف تاریخی از ابتدای انقلاب تا کنون با همه‌ی دشواری ها نشان داده اند که به این مساله واقف هستند، اما شاید بسیاری از نخبگان ، گروه های تاثیر گذار و برخی از مسئولین این مهم را به فراموشی سپرده و بجز آنچه لقلقه زبانشان است در عمل و ذهن هیچ توجه و ایمانی بدان ندارند و از یاد برده اند که میراث دار چه گنج گرانبهایی هستند.
گنجی که امام راحل از آنان بعنوان صاحبان اصلی این نظام و انقلاب یاد می کند؛ جمعیت عظیمی که امروزه در تصمیم گیری ها و تصمیم سازی ها بطور کل در ذهن بسیاری از تصمیم گیران و تصمیم سازان نظام از یاد رفته و اتفاقات و سیاست گذاری هایی که روزگاری قرار بود برای بهتر شدن وضعیت زندگی آنان باشد، بطور کامل براساس نیاز و با الگو برداری نادرست از لیبرالیسم و سرمایه داری تنظیم می شود.
آنچه حائز اهمیت است در میان کم کاری بسیاری از کارگزاران اقشار و جریانات ، متخلف کشور ، کم کاری فعالان فرهنگی و اجتماعی این عرصه و جامعه روحانیت ، مخصوصا در مناطق محروم است؛ تاریخ شیعه به یاد ندارد (حداقل در صد سال گذشته ک بنده تحقیق دارم ) که حرکت جمعی و مطالبه گرایانه موفقی صورت گرفته باشد و عالم شیعی در آن پرچمدار نبوده باشد ؛ اما امروزه برای طلاب حوزه های علمیه و روحانیت به خوبی تشریح نشده است که در شرایط فعلی نیز باید در کنار مردم پرچمدار حرکت های مطالبه گری و عدالتخواهی باشند و به عنوان حلقه های میانی بین توده مردم و حاکمیت ارتباط برقرار کنند. هر سیاست گذاری و یا پیشنهادی برای ورود روحانیت، رشد نهادهای نماز جمعه و... باید به گونه ای باشد که مشارکت مردم را در فرآیندهای اصلاح اساسی اجتماعی تسهیل و تقویت کند نه اینکه مانع مقدمات اولیه آن شود و اصلاح اجتماعی را خلاف رسالت اصلی خود بداند اما این قشر تاثیر گذار با هراس از اینکه مبادا حرکتی هزینه زا برای روحانیت (بیشتر از جنس تخریب نظام ) صورت گیرد گاها به طور کامل خود را از این میدان عظیم دور رانده و در نهایت این جامعه و نطام است که از ناهماهنگی ۴ پایه میز متضرر می شوند.
چهار پایه یک میز:
رسانه، فعالین اجتماعی، نخبگان ، مسئولین مردمی و روحانیت شیعی ؛ مهمترین پایه های میز مطالبه گری و فعالیت های موفق اجتماعی هستند.
از این چهار گروه به این جهت به عنوان چهار پایه یک میز نام برده ایم که یادآور شویم هر کدام نباشد سه پایه دیگر با مشکل مواجه خواهند شد و چارجوب مطالبه گری به نفع مستضعفین؛ به یک سو خم خواهد شد و صد البته پایه و نقش پررنگ و اصلی ک موجبات موفقیت و حرکت صحیح را فراهم می آورد همراهی و همگامی صحیح جامعه روحانیت با جریان های مردمی می باشد و باید مورد توجه ویژه و جدی قرار گیرد تا حرکت و تغییر به نفع مردم را شاهد باشیم، اگر چه که این تغییر بدون شک راه سخت و طولانی در پیش خواهد داشت و به نوعی می توان گفت باید انقلابی درون انقلاب را شاهد باشیم تا بشود.
بنطر می آید آنانی که آگاهانه سیاست های نظام را به سمت و سویی برخلاف و حرکت اولیه انقلاب و خواست رهبری حرکت می دهند، از نزدیکی روحانیت و مردم نگران و با توجه به اینکه مدیریت ها و رسانه را در دست دارند، زمانی ک متوجه می شوند روحانیت به خواست و اراده مردمی نزدیک شده اند،یا در فکر تخریب برمی آیند و یا به تریبون ها از جمله تریبون نماز جمعه بی توجهی میکنند و نه تنها در رسانه های مربوطه انعکاسی از خواست مردمی بیان شده از تریبون نماز جمعه و تریبون های مشابه دیده نمی شود بلکه بارها و بارها شاهدیم که مدیران این گروه نیز زمانی که در تریبون مورد خطاب قرار می گیرند تحت تاثیر تفکر لیبرالی و سرمایه داری به مطالبات مطرح شده بی توجهی میکنند و عملا بذر نا امیدی در جامعه می کارند و تلاش گسترده طیف عظیمی از گروه های مرجع را در برقراری ارتباط بی ثمر می کنند.
در پایان باید ذکر شود و دلسوزان نظام و انقلاب باید بدان توجه داشته باشنداین است که در این راه سخت و دشوار باید از خود گذشت تا بتوان با مافیا عظیمی که اغلب سیاست گذاری های کشور حاکم شده است مقابله کرد و راه فعلی را به مسیر واقعی اصلی آن باز گرداند.
