خبرنامه دانشجویان ایران: «برهم خوردن آرامش علمی دانشگاه‌ها» دغدغه ای که حالا بیشتر از قبل، بر سر زبان ها افتاده است، علتش هم این است که دولت عوض شده و روسای دانشگاه ها هم عوض می شوند.
به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ البته به خودی خود تغییر روسای دانشگاه ها نباید تاثیر چندانی بر سرعت رشد علمی دانشگاه ها داشته باشد اما کمتر دانشگاهی در این مدت بوده است که انتخاب رئیس جدیدش بی حاشیه نبوده باشد.
طی چند ماه اخیر 38 رئیس دانشگاه و موسسه مرتبط با وزارت علوم تغییر کرده و حالا همه توجه ها به دانشگاه تهران معطوف شده است تا ببینند چه کسی بر کرسی ریاست این دانشگاه خواهد نشست.
وزارت علومی ها گفته اند کمیته ای 50 نفره از اساتید دانشگاه تهران تشکیل خواهد شد و در نهایت این کمیته رئیس پیشنهادی خود را به وزیر علوم معرفی خواهد کرد.
علی الظاهر ژست دموکراتیک انتخاب رئیس دانشگاه تهران؛ مشکلات این سازو کار در تعیین رئیس دانشگاه را آشکار نمی کند اما تنها اگر توجه کنیم که دانشگاه تهران نزدیک به 1700 عضو هیئت علمی دارد و قرار است این 50 نفر به جای 1650 نفر باقی مانده تصمیم بگیرند، آنگاه معلوم می شود که این تدبیر در تعیین رئیس دانشگاه تهران، آنگونه که رسانه های حامی دولت مطرح می کنند دموکراتیک نیست.
از سوی دیگر هنوز این هیئت 50 نفره برای انتخاب رئیس دانشگاه تهران شکل نگرفته است که منازعه قدرت برای تصاحب کرسی ریاست در بین برخی افراد نزدیک به جریان های سیاسی آغاز شده است.
الهه کولایی که از چندی پیش خود را به عنوان یکی از گزینه های ریاست دانشگاه تهران می داند؛ با انتقاد از مکانیزم تعیین شده خواستار شفاف شدن این سازوکار شده است.
الهه کولایی با اعلام تشکیل شورا برای انتخاب رییس دانشگاه تهران خواستار شفاف‌سازی مکانیزم این موضوع شد و در پاسخ به این سوال که رییس دانشگاه تهران چه موقع تعیین خواهد شد، گفت: باید شورایی برای انتخاب رییس دانشگاه تشکیل شود ولی این شورا هنوز تشکیل نشده و جلسه‌ای برگزار نشده است و باید مکانیزم این موضوع نیز اعلام شود.
بی‌اطلاعی از تشکیل شورا و لزوم شفاف‌سازی مکانیزم آن را دکتر عرب، استاد دیگر دانشگاه تهران نیز عنوان می‌کند و با انتقاد از روند کند انتخاب رییس دانشگاه تهران می‌گوید: در قضیه شورای مشورتی و انتخاب ریاست دانشگاه تهران کوتاهی شده است ومسولان باید بدانند که این تاخیر افتادن به هیچ وجه به نفع هیچ کس نیست. نه به نفع دانشگاه و نه به نفع دکتر امید.
نتیجه اتخاذ سازوکار انتخاباتی برای تعیین رئیس جدید، این شده است که از اکنون قدرت طلبی و منازعه جریان های سیاسی خودنمایی می کند، غافل از اینکه ثمره این کشاکش، رقابت، وزن کشی و یارکشی چیزی جز خارج شدن اولویت علمی دانشگاه از مسیر اصلی خود خود نیست.
سوء استفاده از اسم آزادی و عدم پایبندی به مرزهای قانونی و به شکست کشاندن فرصت های خدمت مسبوق به سابق است چنان چه تجربه شورای شهر اول، مجلس ششم و وضعیت دانشگاه ها در دو سال پایانی دولت محمد خاتمی همگی نمونه هایی است که غرب گرایان وقتی با شعار دفاع از حقوق مردم و ایجاد آزادی زمام قدرت را به دست می گیرند، اولین مسیری را که در پیش می گیرند افزودن بر قدرت خود و بر هم زدن نظم اجتماعی است.
اولین دوره انتخابات شوراهای اسلامی شهر و روستا در تاریخ 7 اسفند 1377 و در دولت اصلاحات برگزار شد. سیدمحمد خاتمی و دولت او که محور اساسی برنامه‌های خود را بر «توسعه سیاسی» متمرکز کرده بودند، حساب ویژه‌ای روی شوراها باز کرده بودند. در حقیقت انتخابات شوراها و موفقیت کار شورایی در سراسر کشور یکی از مصداق‌های بارز توسعه سیاسی و مشارکت جمعی مردم در امورات خود می‌توانست باشد.
شورای شهر تهران بخصوص از این جهت، مهم‌تر می‌نمود و اتفاقات و رویدادهای آن در معرض دید و توجه افکار عمومی و ناظران سیاسی بود. تجربه شورای شهر اول تهران اما آن چیزی نشد که اصلاح‌طلبان دنبال آن بودند. اتفاقا اولین تجربه شورای شهر پایتخت نمونه و مصداقی شد از سیاست‌زدگی و اختلافات و چند دستگی‌هایی که به هیچ وجه موید توسعه سیاسی نبود. در راس این‌ها اختلاف‌نظر دولت اصلاحات با مدیریت شهری اصلاح‌طلب بیش از همه برجسته بود که در نهایت به آنجا ختم شد که اولین شورای شهر پایتخت با اعضای اصلاح‌طلب به‌دست وزارت کشور دولت اصلاح‌طلب منحل شد و به تعبیر یک روزنامه اصلاح‌طلب بزرگترین خودکشی سیاسی در دولت اصلاحات انجام شد.
منازعه قدرت اصلاح طلبان یک بار دیگر نیز در شورای چهارم شهر تهران در ماجرای انتخاب شهردار تهران پدیدار شد. بازگشت دوباره آن ها در انتخابات شورای شهر چهارم که موفق شدند کمتر از نیمی از کرسی های شورای شهر تهران را تصاحب کنند، موجب شد تا بار دیگر اقدامات قبیله ای و بازی های حزبی دوران اصلاحات را در فضای سیاسی کشور به نمایش بگذارند و نشان دهند که چرا سال ها با نفی مردم روبرو می شدند.
در واقع آنچه در فرایند انتخاب شهردار تهران توسط شورای شهر چهارم اتفاق افتاد و نوع مواجهه جریان اصلاحات با یکی از اعضای اصلاح طلب شورای شهر -که فقط جرمش این بود که بر اساس استقلال نظر به یکی از دواطلبین شهرداری تهران(قالیباف) رای داده است- بار دیگر خاطرات آن همه سیاسی بازی و باندبازی های جریان اصلاحات در دوران حاکمیت آن ها بر دولت و مجلس و شورای شهر اول را در یادها زنده کرد.
در واقع نگاهی به کارنامه جریان اصلاحات در دوران حاکمیت آن ها چه بر دولت های هفتم و هشتم، چه در زمان مجلس ششم و چه در زمان شورای شهر اول به خوبی نشان می دهد که آنچه برای این جریان محل اهمیت نبوده و نیست منافع و حقوق مردم است.
در حالی که این جریان همواره بر دموکراسی و حقوق مردم و آزادی رای و نظر آن ها دم می زنند، اما عملکرد آن ها چیزی خلاف آن را ثابت کرده است، و نشان داده است که هیچ گاه حاضر نشده اند رای و دیدگاه متفاوت با خود را تحمل کنند و هر آنکس که نگاهی متفاوت با آن ها داشته است را با انواع هجمه ها از میدان به در می کردند. در جریان انتخابات شهردار تهران هم به وضوح مشاهده شد که جریان اصلاحات تا چه حد به آزادی رای و نظر دیگران اهمیت قائل است و منافع مردم چقدر برای آن ها اهمیت دارد!
برخوردی که با الهه راستگو -به خاطر رایش به قالیباف- از سوی اصلاح طلب ها با وی شد، هر چند از این جهت که این برخورد از سوی کسانی صورت گرفت که سال هاست پیشینه چنین رفتارهایی را در کارنامه خود دارند چیزی عجیبی نیست، اما به طور کلی در مناسبات سیاسی، برخوردهایی با این مختصات که جریان پر ادعای اصلاح طلب با یک عضو شورای شهر -که عنوان می کند به خاطر ترجیح منافع مردم بر منافع حزبی، تصمیم می گیرد آزادنه انتخاب کند- کرد، بدون تردید اقدامی نامتعارف است که نشانه داد جریانی که سال ها در رسانه های خود دم از آزادی رای و نظر شهروندان و لزوم توجه به منافع مردم و شعارهایی از این دست می زد و حتی امروز هم مدعی این شعارهاست، به بدیهی ترین اصول مردم سالاری پایبند نبوده و زمانی که منافع حزبی و گروهی شان در میان باشد، منافع و مطالبات مردم و استقلال رای شهروندان دیگر هیچ جایگاهی ندارد.
اکنون یک بار دیگر پز آزادی طلبی جریان نزدیک به اصلاح طلبان در ماجرای انتخاب رئیس دانشگاه تهران محک خواهد خورد و از اکنون نشانه های منازعه قدرت پدیدار شده است. آیا سرعت رشد علمی دانشگاه ها بیش از این مختل خواهد شد؟
خبر مرتبط//
تعیین تکلیف رئیس دانشگاه تهران توسط کمیته 50 نفره و امتیازی که 1650 نفر ندارند! +جدول
تعیین سازوکار انتخاب رئیس دانشگاه تهران قانونی است؟
حق رای انحصاری برای اعضای هیئت علمی، خاطره مجلس موسسان را زنده نکند
بدعت خطرناک وزارت علوم برای فرار از پاسخ گویی
معنی دموکراسی در دانشگاه: غلبه نظر 17 نفر به 600 عضو هیئت علمی
«استقلال دانشگاه» یا «برهم خوردن آرامش علمی محیط دانشگاهی با ژست‌های دموکراتیک»؟!
