به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ در جریان حملات تروریستی چندی پیش به ساختمان اداری مجلس شورای اسلامی و حرم حضرت امام نیز آنچه که توانست مرهمی بر داغ شهادت تعدادی از هم وطنان باشد، انتقام پیروزمندانه سپاه پاسداران انقلاب اسلامی بود و مهمتر از وجه انتقام جویانه سیلی موشکی سپاه، تکرار لزوم در اختیار داشتن مظاهر بروز صنعت دفاعی-نظامی است که پررنگ تر از گذشته جایگاه تعیین کننده خود در معادلات بین المللی را تثبیت می کند.
نگاهی کوتاه به بودجه های نظامی کشورهای مطرح دنیا و همچنین خاورمیانه مارا به درک عمیقتری از اعتبار صنایع نظامی می‌رساند و گره بسیاری از چرایی های در ارتباط با "تفنگ و موشک" را می گشاید. کشورهایی چون آمریکا، چین و روسیه در رتبه های اول تا سوم رده بندی کشورهایی قرار دارند که بیشترین میزان بودجه نظامی دنیا را به خود اختصاص داده اند و جالب تر آنکه ایالات متحده به تنهایی سالانه 37 درصد از کل بودجه نظامی دنیا را هزینه صنایع، تاسیسات و نیروهای نظامی خود می کند. در منطقه نا امنی چون خاورمیانه نیز ایران در جایگاه ششم قرار داد و کشور های عربستان، امارات متحده عربی، ترکیه، رژیم صهیونستی و عراق بالاتر از ایران بیشترین بودجه نظامی را به خود اختصاص داده‌اند.
در داخل کشور نیز همواره واکنش‌ها در برابر قدرت نظامی ثابت نبوده است و این تفاوت دیدگاه‌ها در بین برخی از مسئولین، گاه مناقشات سیاسی را در پی داشته است. اوج این مناقشات در اوایل انقلاب و در زمان ریاست جمهوری بنی صدر بوجود آمد. تا جاییکه محسن رفیق دوست در خاطرات خود می‌نویسد که برای گرفتن هزار قبضه اسلحه ژسه به دزفول می‌رود و پس از اتمام جلسه بنی‌صدر با فرماندهان ارتش از وی تقاضای دستور تحویل اسلحه برای نیروهای سپاه کردم که بنی‌صدر گفت : "برو از اربابانت بگیر" که رفیق دوست توضیح می‌دهد منظورش آقایان خامنه‌ای، بهشتی و هاشمی بود. نهایتا نیز این مواضع بنی صدر موجب عزل او از ریاست جمهوری شد.
از دیگر مباحث قابل توجه در این زمینه، اظهار نظرهای جنجال برانگیز برخی از مسئولین بلند پایه در زمینه مسائل نظامی و بصورت مصداقی در زمینه "موشک" است که از مهمترین آنها پیام توییتری پر هیاهوی اکبر هاشمی رفسنجانی است: "دنیای فردا دنیای گفتمان ها است نه موشک..." . انتشار این توییت از حساب رسمی توییتر دفتر مرحوم هاشمی واکنش‌های بسیاری از فعالین سیاسی و حتی مردم را برانگیخت. این جمله نیز به همان منوالی که در سطرهای اول این گزارش به آن اشاره شد، بیش از یک کنش رسانه‌ای مطرح بود و پرده از یک نگاه خاص به مسائل نظامی برمی‌داشت. اهمیت این اظهارات مرحوم هاشمی رفسنجانی تا بدانجا بود که رهبری انقلاب را نیز طی سخنانی به نقد آن پرداختند و گفتند: "اینکه بگویند فردای دنیا، فردای مذاکره است، دنیای موشک نیست این اگر از روی ناآگاهی گفته شود که ناآگاهی است؛ اما اگر از روی آگاهی باشد خیانت است/ اگر نظام اسلامی دنبال فناوری و مذاکره باشد، اما قدرت دفاعی نداشته باشد مقابل هرکشور فزرتی که تهدید کند باید عقب نشینی کند."
البته نظرات رییس فقید مجمع تشخیص مصلحت در رابطه با قدرت نظامی در این توییت خلاصه نمی‌شود و وی در سال 95 نیز در یک سخنرانی مجددا به مسائل نظامی پرداخت و اظهار داشت: "اگر می بینید که آلمان و ژاپن این روزها هنوز محکمترین اقتصاد دنیا را دارند اینها بعد از جنگ جهانی دوم، محروم و ممنوع شدن از اینکه که نیروی نظامی داشته باشند"
در ادامه چنین چارچوب نظری در نگاه به مسائل دفاعی-نظامی،حسن روحانی نیز در مناظرات انتخاباتی سال 96 با حمله به نمایش تاسیسات نظامی و موشکی با حمله به سپاه پاسداران نمایش شهر موشکی و دستاوردهای نظامی از صداوسیما را مخل روند مذاکرات دانست که این جملات روحانی موجب تعجب سرلشگر باقری فرمانده ستاد کل نیروهای مسلح شد و وی نیز گفت: "ارتقای توان موشکی جمهوری اسلامی در راستای سیاست‌ها و تدابیر کلان نظام در حال انجام است. نامزدهای انتخابات از دادن آدرس‌های نادرست به مردم اجتناب ورزند".
این سخنان روحانی در مناظرات نیز خوشحالی برخی از روزنامه‌های صهیونیستی را به دنبال داشت که برای مثال روزنامه جروزالم‌پست با برجسته کردن سخنان روحانی نوشت: "او تندروها را متهم به اخلال در توافق هسته‌ای کرد و گفت نباید روی موشک‌ها نوشته می‌شد «اسرائیل باید از صحنه روزگار محو شود»."
البته بررسی این نکته که کدام یک از این نگاه‌هایی که بدانها اشاره شد در میدان عمل کاربردی تر است خود مبحث به مراتب گسترده تر و ریشه‌ای تری است. اما شاید تجربه حملات تروریستی ماه رمضان امسال تهران در جایگاه تلنگری برای یاداوری مجدد اهمیت فراوان قدرت دفاعی-نظامی ظاهر شد و پس از اتمام حملات تروریستی همین مسئله نیز توجه کاربران اجتماعی را به خود جلب کرده بود و بسیاری از آنها با یادآوری توییت مرحوم هاشمی و سخنان روحانی در مناظره، آنها را در میدان عمل مردود شمرده و موشک‌ها و قدرت نظامی برای مقابله با پدیده‌های اینچنینی را نیازی مبرم و واقعیتی گریز ناپذیر شمردند.
