بازی دو ملی‌پوش فوتبال ایران با نماینده «صهیونیست‌ها» در لیگ اروپا به جماعت فوتبالی شوک وارد کرد، رسانه‌های مجازی پنج شنبه شب چند ساعت قبل از برگزاری مسابقه، وقتی ترکیب تیم پانیونیوس یونان برای بازی با تیم مکابی صهیونیست‌ها منتشر شد با تعجب از حضور مسعود شجاعی و احسان حاج صفی در ترکیب اولیه نماینده یونانی‌ها خبر دادند، چند ساعت بعد عکس «مچ‌بند» منقش به پرچم ایران در دستان این دو بازیکن برای «تلطیف» فضا آمد اما کم کم صدای اعتراض در فضای مجازی بلند شد.
مطالبه «محرومیت» ابدی این دو بازیکن از تیم ملی که به از دست رفتن جام جهانی برای آنها منجر می‌شود، از همان بامداد جمعه در فضای مجازی مطرح شد. برای همین برخی «دوستان» فوتبالیست این دو بازیکن در صفحات شخصی از خدمات سابق آنها دفاع کردند، اتفاقی که غیرمنتظره هم نبود، احتمال تصمیمی که منجر به حذف شجاعی و حاج صفی از تیم ملی شود باعث شد از علی کریمی و فرهاد مجیدی گرفته تا برخی از ملی‌پوشان فعلی بازی مقابل نماینده صهیونیست‌ها را جزو وظایف «حرفهای» آنها معرفی کنند و هرگونه برخورد را «غیرمنصفانه» بدانند.
از طرف دیگر بعضی از چهره‌ها مثل مصطفی هاشمی طبا که از مدیران ورزشی با سابقه در دولت سازندگی و اصلاحات با اعتراض به اقدام این دو فوتبالیست گفت: «این دو ورزشکار نباید بازی می‌کردند آنها می‌توانستند در قراردادشان این بند را بیاورند که اختیار دارند در 3-2 بازی به میدان نروند. این موضوع باید در قراردادشان پیش‌بینی می‌شد و آنها باید در زمان نوشتن قرارداد راهنمایی می‌شدند.» و البته تاکید کرده « همین که مردم این موضوع را تقبیح کردند کافی است و فدراسیون بهتر است عکس‌العملی نشان ندهد.» حتی علی مطهری نایب رئیس مجلس نیز واکنش منفی نشان داد.
بحث‌ها درباره اینکه با اقدام اشتباه شجاعی و حاج صفی قبح به رسمیت نشناختن «صهیونیست‌ها» ریخت و باید با این تابو شکنی خطرناک به سختی مقابله کرد ادامه دارد، بسیاری از نظرات هم مثال های زیادی از قراردادهای قبلی لژیونرهای سابق ایران در اروپا را شاهد مثال می‌گیرند و می‌گویند شجاعی و حاج صفی نه به خاطر بازی 90 دقیقه ای بلکه به خاطر عدم توجه به مفاد قراردادشان باید تنبیه شوند.
سوال اساسی دیگر این است که برخورد احتمالی با شجاعی و حاج صفی آیا جبران کننده حقیقی این تابوشکنی خواهد بود؟ جواب اولیه این است که خیر، اما سکوت دربرابر «خطای عمدی» آنها هم معنی خوبی ندارد. تا اینجای کار معلوم است باید در مقابل حرکتی که منجر به توییت حمایتی وزارت خارجه اسرائیل نادیده شد واکنشی داشت، این درست که قرار نیست با شلوغ کاری و تنبیه سنگین این فوتبالیست‌ها دلمان خنک بشود اما «90 دقیقه» بازی با «70 سال» آدم کشی باید کمی «هزینه» شخصی برای آنها داشته باشد.
مهمتر از هزینه شخصی اما ترمیم زخمی است که بر دل نشسته، این زخم «حرفهای» است و باید برایش علاج «خوبی» پیدا کرد، صهیونیست‌ها آنقدر از پیکر جهان اسلام خون مکیدند که هرگونه تابوشکنی درمورد آنها حساسیت دارد، برای همین وقتی روز گذشته مهدی طارمی مهاجم تیم ملی ایران که آخرین گل تیم ملی در بازی صعود به جام‌جهانی را او زده در صفحه شخصی‌اش در اینستاگرام و توییتر نوشت: «امام خامنه ای: اسرائیل بیست و پنج سال آینده را نخواهد دید.»
این واکنش طارمی به ماجراهای اخیر یک التیام بزرگ بر درد «بی‌دردی» آن دو فوتبالیست محترم بود، شجاعی چند ماه پیش در مصاحبه ای با یک خبرنگار خارج نشین گفته بود دغدغه زیادی درباره «کودکان» و «زنان آسیب دیده» دارد اما در عمل نتوانست حامی میلیون‌ها زن و کودک قتل عام شده توسط صهیونیست‌ها باشد.
دقیقا مثل بازی آخر تیم ملی با ازبکستان در تهران، ایران نیمه اول را یک هیچ برده بود، اما همه نگران سرنوشت بازی بودند، چون فقط یک گل حریف باعث می‌شد داستان صعود به جام جهانی دوباره به روزهای آخر کشیده شود، چند دقیقه بعد از شروع نیمه دوم یک پنالتی به سود ایران رخ داد اما «مسعود شجاعی» توپ را گل نکرد و نگرانی‌ها زیادتر شد. دقایقی بعد اما مهدی طارمی گلی برای ایران به ثمر رساند که خیال همه را راحت کرد و «درد» آن پنالتی از دست رفته را التیام داد.
حالا در حالی که شجاعی برخلاف حرفهای تند و تیزش علیه بی عدالتی در جهان با نماد «جنایت» در دنیا «بازی» کرد، طارمی وعده «محو اسرائیل» را بلند اعلام کرد، او باز هم نشان داد آقای «گل» است، او ملاحظات صنفی و دوستانه را خوب می‌داند و به دوستانش یادآوری کرد در تیم ملی چه کشوری و با پول چه مردمی فوتبالیست شدند.
دمت گرم آقای گل!
